Wat is jicht?

Jicht is een pijnlijke ontsteking als gevolg van gekristalliseerd urinezuur in een gewricht. In Nederland en België lijden ongeveer 350.000 mensen aan jicht. En ieder jaar komen er duizenden jichtpatienten bij. De aandoening bestaat al ruim 2500 jaar. Jicht valt onder de reumatische aandoeningen en wordt ook wel verward met artrose. Beide aandoeningen zijn echter totaal verschillend. Bij jicht is sprake van een ontstekingsreactie op de plaatselijke opeenhoping van urinezuurkristallen in de gewrichten. Bij jicht slaan urinezuurkristallen neer in de gewrichten wat gepaard gaat met veel pijnklachten. Het urinezuur hoopt zich op doordat er teveel zuren in het lichaam aanwezig zijn. Jicht komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen en ontstaat meestal na het 40ste levensjaar. Na het 40ste levensjaar verzuurt het lichaam in toenemende mate waardoor zuren, zoals urinezuren steeds minder goed uit het bloed worden afgevoerd. De overtollige urinezuren kunnen dan gaan kristalliseren en neerslaan op de gewrichten. Bij vrouwen zien we vaak jicht ontstaan na de overgang. Na de overgang kan het lichaam zich niet meer maandelijks via de menstruatie ontdoen van zure afvalstoffen en verloopt het afvoerproces van zuren op dezelfde wijze als bij mannen. Soms blijft jicht beperkt tot één aanval. Meestal zien we de aanval in het voetgewricht, bij de grote teen. Maar steeds vaker komt voor dat de jichtaanvaller in frequentie en hevigheid toenemen. De aanvallen komen dan ook bij meer gewrichten voor. Uiteindelijk wordt de jicht dan chronisch. De huid rond het gewricht is dan rood en strak gespannen. De pijn ervan kan zo hevig zijn dat zelfs het laken van het bed niet meer wordt verdragen. Lopen wordt ook steeds moeilijker en het aantrekken van schoenen is een pijnlijke gebeurtenis. De klachten bij chronische jicht kunnen overigens ook geleidelijk ontstaan en toenemen, dus zonder de voorafgaande acute aanvallen. De gewrichten zijn dan dik, pijnlijk en stijf maar niet zo rood. Juist door dit minder herkenbare klachtenpatroon wordt chronische jicht ook wel verward met artrose of reumatoïde artritis.

(Jicht) Sjoeroe is een traditioneel Surinaams medicijn wat hoge bloeddruk geneest, de darmwerking stimuleert en is het een natuurlijke bloedverdunner. Ook is het een sterke antioxidant en bestrijdt het daarom vrije radicalen die als ze in te grote getale in het lichaam aanwezig zijn tot allerlei welvaartsziekten kunnen leiden zoals kanker, obesitas, harten vaatziekten en diabetes. Verder is sjoeroe een middel dat als tonicum geldt voor het bloed. Het zou eveneens een Siroop, jam en bier werd vroeger van deze vrucht gemaakt maar inmiddels gebeurt dat niet meer. Enkel in voorouderrituelen wordt hibiscusthee nog wel eens gedronken. Dat komt omdat volgens Surinaamse inzichten mama Aisa graag de gegiste drank van de rode kelken drinkt. Mama Aisa is de ´Godin der aarde

Uit Iraans onderzoek uit 2009 waarin 53 diabetespatiënten werden onderzocht die dagelijks precies deden wat de onderzoekers hadden gevraagd: of tweemaal daags een kopje zwarte thee drinken, of tweemaal daags een kopje zure sjoeroethee, bleek dat de groep die sjoeroe dronk een beter bloedlipidenprofiel liet zien dan de zwarte theedrinkers. Er kan worden geconcludeerd dat thee van sjoeroe goed is om diabetes minder snel te laten ontwikkelen. Voor niet-diabetespatiënten geldt dat diabetes buiten de deur kan worden gehouden door sjoeroethee te drinken. Overigens is het goed voor mensen om bewust te zijn van het feit dat bloem, witmeelproducten en suiker diabetes veroorzaken.

In 1999 publiceerde Iraans onderzoeksteam

een dat

Hibiscus sabdariffa of sjoeroe kan volgens een Amerikaans onderzoek uit 2011 worden gebruikt om voedsel mee te beschermen voor de Escherichia coli-bacterie in de media beter bekend als de E. coli-bacterie. De onderzoekers van de universiteit van Carolina zagen dat sjoeroe antibacteriële capaciteiten heeft. Hierdoor worden pathogenen dermate geremd in hun ontwikkeling dat ziekten door bacterie-uitbraken worden voorkomen. De onderzoekers stellen dat hun onderzoek is ingegeven door het feit dat synthetische antibiotica telkens weer bewijst dat bacteriën er resistent tegen kunnen worden en dit nadeel is nog nooit bij plantaardige antibacteriële stoffen aangetroffen. Daarom krijgt anno het begin van het derde millennium het gebruik van natuurlijke antibiotica steeds meer de overhand. (Mens en gezondheid/

Foto: Pinterest)