“Alweer zijn…”

“Het lijkt alsof je als kind of jongere niet mag opkomen voor jezelf, want direct wordt het gezien als we brutaal zijn en we willen alles makkelijk. Wij hebben de juiste weg bewandeld door eerst een brief te schrijven, maar de directeur hoefde ons niet op die manier aan te spreken en ons als het ware te kleineren en af te snauwen. Ze kon ons ook rustig hebben aangesproken en ons de gelegenheid hebben gegeven om te praten en naar ons te luisteren. In dit land worden studenten altijd monddood gemaakt en benadeeld en als je er ook iets tegen zegt, dan is men snel om de vinger weer naar ons te wijzen. Kijk maar ook wat er nu gebeurt met de studenten van de universiteit en het IOL. Iedereen praat over het belang van de kinderen en de studenten, maar niemand vraagt ons daadwerkelijk wat wij willen en wat wij vinden van alles wat er om ons heen gebeurt op school. Iedereen is erop uit om ons te duperen, hetzij het ministerie, onze leerkrachten die eeuwig staken en nooit rekening met ons houden of zelfs de schooldirecteuren die nooit naar de studenten luisteren omdat ze ons lastig vinden. Waar kunnen wij dan wel terecht en wie neemt ons dan wel serieus?”, vragen de jongeren zich af.

De studenten geven aan dat zij de beslissing van het ministerie respecteren, omdat zij ook geen andere uitweg meer zien en niemand bereid is om naar hen te luisteren. “Eens moet men zich wel gaan afvragen wat men precies wil van de toekomst van dit land en als dit de wijze is waarop wij ons moeten gaan ontwikkelen.”