In dit Indiase dorpje zingt iedereen elkaar toe met een persoonlijke melodie

In het Indiase dorpje Kongthong, diep verscholen in de jungle van de noordoostelijke staat Mehalaya, spreken mensen elkaar niet aan met hun naam, maar met een melodietje dat hun moeder na hun geboorte speciaal voor elk kind heeft bedacht. Het dorpje, dat bewoond wordt door mensen van de Khasistam, spreekt elkaar levenslang aan met het melodietje dat hun moeder voor hen componeerde na hun geboorte. Toch hebben ze ook conventionele namen, al worden die zelden gebruikt.

“De compositie van de melodie komt recht uit mijn hart”, zegt Pyndaplin Shabong, een moeder van drie kinderen aan het Franse persbureau AFP. ,,Het drukt mijn liefde en vreugde om de baby uit”, aldus de 31-jarige vrouw. ,,Maar als mijn zoon iets verkeerd heeft gedaan, als ik boos op hem ben, of wanneer hij mij teleurgesteld heeft, dan spreek ik hem wél aan met zijn echte naam in plaats van dat ik hem liefdevol toezing”, vult dorpsleider Rothell Khongsit aan.

Het dorpje Kongthong ligt diep verscholen in de jungle en is eeuwenlang afgesloten gebleven voor de rest van de wereld. Pas in 2000 kregen de inwoners elektriciteit, in 2013 werd er een onverharde weg aangelegd. Het is uren lopen naar het volgende dorp. De huisjes zijn overwegend gemaakt van hout en hebben golfplaten daken. Overal klinkt gezang, ,,een symfonie van klanken”, aldus de AFPjournalist die het dorpje bezocht voor een reportage. De plaatselijke bevolking brengt haar dagen door in de jungle, op zoek naar bezemgras, de belangrijkste inkomstenbron.

Om elkaar niet kwijt te raken in het dichtbegroeide bos, gebruiken de dorpelingen een door de natuurlijke omgevingsgeluiden geïnspireerde extra lange versie van zo’n dertig seconden, van elkaars muzikale naam, om in contact te blijven met elkaar. “We wonen in afgelegen dorpjes, we worden omringd door dichtbegroeid bos, door heuvels. Dus we leven dicht bij de natuur, we respecteren alle prachtige mooie levende wezens die God heeft geschapen”, zegt Khongsit. ,,Alle wezens hebben een eigen identiteit. De vogels, de dieren: ze hebben allemaal manieren om elkaar te roepen.”

Het gebruik van elkaar toezingen is bekend onder de naam ‘jingrwai lawbei’, dat ‘lied van de eerste vrouw van de clan’ betekent, een verwijzing naar de mythische Eerste Moeder van de Khasi. Vrouwen spelen dan ook een centrale rol in het leven van de Khasi: eigendom en grond worden van moeder op dochter doorgegeven, terwijl een echtgenoot na het huwelijk bij zijn vrouw komt wonen en haar naam aanneemt. Dat is uitzonderlijk in India, dat een overwegend patriarchale samenleving is, waar de man het voor het zeggen heeft. “We beschouwen de moeder als de godin van de familie. Een moeder zorgt voor haar familie nadat ze haar erfenis van haar voorouders heeft gekregen en die ze op haar beurt weer doorgeeft”, zegt Khongsit. Antropologe Tiplut Nongbri van de Jamia Milia Islamia Universiteit in Delhi, plaatst toch enige kanttekeningen bij de rol van de vrouw in de Khasi-samenleving. Volgens haar is het eerder een ‘vermomd patriarchaat’. “Vrouwen hebben geen beslissingsmacht. Traditioneel gezien mogen ze niet deelnemen aan politiek en de regels zijn erg duidelijk over wat ‘mannelijke’ en wat ‘vrouwelijke’ domeinen zijn. ,,Voor de kinderen zorgen is de taak en verantwoordelijkheid van de vrouw, staatsvorming en alles wat daarmee te maken heeft is een mannelijke taak.”

De precieze wortels van ‘jingrwai lawbei’ zijn niet bekend, maar de lokale bevolking denkt dat de traditie zo oud is als het dorp, dat al vijf eeuwen lang bestaat. Toch kan het zijn dat de traditie aflopende zaak is, aangezien de moderne wereld langzaam maar zeker haar intrede doet in het dorp in de vorm van mobiele telefoons en televisies. Sommige van de nieuwere melodische namen zijn dan ook geïnspireerd bij populaire Bollywoodliedjes en jongeren vinden het leuker om hun vrienden te bellen in plaats van naar buiten te gaan en hun namen te zingen om contact te krijgen.

(NU)