Moeder schrijft emotionele brief ‘aan de laatste persoon die haar dochter aanraakte

“Je was de allerlaatste persoon op deze aarde die mijn dochter heeft aangeraakt. Je hebt haar verstilde, stille lichaam in je handen genomen en haar gewassen.” Zes jaar na het overlijden van haar dochter Avery (11), heeft de Amerikaanse Bridget McCarthy een emotionele brief geschreven aan niemand minder dan de begrafenisondernemer. “Je hebt haar verkleed in de kleren die ik meegebracht had in een bruine papieren tas. Haar favoriete jeans, een helderblauw T-shirt met een topje eronder. Jaren later panikeerde ik, ervan overtuigd dat ik vergeten was om vers, proper ondergoed mee te geven. Ik heb de begrafenisondernemers - kan je geloven dat we zo’n goede vrienden geworden zijn? - gebeld en ze verzekerden mij dat wanneer een familie zoiets vergeet, zij daar heel discreet voor zorgen.” “Je hebt me geholpen te begrijpen dat het oké was om wollige sokken aan haar voeten te doen. Je hebt ze haar geduldig aangetrokken. Je hebt de donzen deken om haar heen gewikkeld terwijl ik met horten en stoten, en een stroom aan tranen, probeerde uit te leggen dat dat moest. Omdat ze zo tv keek. Als een burrito opgerold in haar deken.” “Je hebt haar strak ingewikkeld. En je hebt haar zachtjes neergelegd, voor de laatste keer.” “Ik heb eerlijk gezegd geen idee van wat iemand ertoe brengt om begrafenisondernemer te worden. Ik kan me niet inbeelden dat veel leerlingenbegeleiders zoiets horen. In jouw geval was het een familiezaak, maar je had alles kunnen doen.” “In de plaats daarvan koos je ervoor om mensen met een gebroken hart te troosten. Je koos een beroep waarin je mensen op hun zwakst en meest kwetsbaarst ziet. In die momenten waarin we zo verloren zijn, hebben we werkelijk geen idee van hoe we ons zullen gedragen. Sommigen zitten stokstijf stil, anderen razen. Sommigen huilen, anderen ontkennen. Families ruziën waar je bij bent en rijten oude, onnodige wonden open, terwijl alles wat er zou moeten gebeuren het schrijven van een doodsprentje is.” “Jij ziet het ergste van wat het leven te bieden heeft. En toch ben je niet hard. Ben je niet koud. Je bent niet eens boos. Het lijkt wel het complete tegengestelde: je hart blijft groeien en groeien met grenzeloos mededogen en een zachtheid die ons onbereikbaar lijkt. Je hebt vreemden in de meest intieme manier lief. Je zorgt voor hen. En je doet het zo zacht. Zo mooi. Alsof je weet hoe waarlijk eervol het is om de doden aan te kleden.”

(Nieuwsblad)