Baby giechelt 17 uur per dag: “We dachten echt dat hij gelukkig was”
Een vrolijke giechelende baby, daar dromen ouders van. Maar voor de mama en papa van de kleine Jack Young uit het Britse Winscombe was het gelach van hun zoon een onheilspellende waarschuwing. Hun kind lachte 17 uren per dag, maar niet omdat hij zo blij was. De lachbuien bleken het gevolg te zijn van een veel ernstiger probleem.
“Jack stopte nooit met lachen. Er was nooit rust, hij giechelde aan één stuk door, ook al deden we helemaal niets grappigs”, vertelt mama Gemma (32) aan The Sun. Zijn broertje kon er niet van slapen, want Jack lachte zelfs in zijn slaap. Na een tijd verplaatsten Gemma en Ed de baby naar een andere verdieping, omdat ze anders geen seconde rust kregen ’s nachts.
Pas toen een dokter haar ongerustheid uitte over Jacks gelach, besefte Gemma dat er iets anders aan de hand zou kunnen zijn. Ze stuurde de ondertussen tweejarige jongen door naar een neus-, keel- en oorarts, maar ook die wist niet wat aan te vangen met het “vrolijke kind”. De verpleegsters waren altijd blij om de jongen te zien, maar schrokken toen ze hoorden dat het net die lach was die Jack in het ziekenhuis hield. Het was een neuroloog in het Bristol Royal Hospital for Children, die uiteindelijk aan de alarmbel trok. Na een MRIscan werden zijn vermoedens bevestigd. “Mijn zoon had hypotalamisch hamartoom. Het kwam er op neer dat hij een tumor in zijn hoofd had zitten die zo groot was als een druif. Alle andere delen van zijn hersenen deden het geweldig goed, maar het deel waardoor hij moest lachen stond continu onder druk”, legt Gemma uit. “We waren zo opgelucht dat we eindelijk wisten wat er mis was. Maar langs de andere kant was het hartverscheurend om te weten dat hij al die tijd helemaal niet gelukkig was, maar net ernstig ziek”, reageert zijn moeder. Het gezin aarzelde geen minuut en liet Jack opereren. Zodra het jongetje wakker was, besefte zijn familie één ding: hij giechelde geen enkele keer. Na de zware revalidatie ging het stap voor stap beter met de jongen. Ook al had hij bitter weinig om mee te lachen, één moment vergeten zijn ouders nooit. “De eerste keer dat ik hem oprecht hoorde lachen, zal ik nooit vergeten”, herinnert Gemma zich. Ondertussen is Jack vier jaar oud. “En er gaat geen dag voorbij of hij glimlacht, en deze keer gezond. Dat is wat ik alle ouders in een gelijkaardige situatie nu wil meegeven. Er is licht aan het einde van de tunnel, je blije jongen redt het wel.” (Nieuwsblad)