Ringworm: symptomen en behandeling

Tinea corporis of ringworm is een oppervlakkige schimmelziekte van de gladde onbehaarde huid, met een typische ringvormige verschijningsvorm. Vandaar de naam ‘ringworm’. Ringworm is een lichaamsschimmel. Besmetting met de schimmel kan optreden door direct contact met besmette huid of met huidschilfers. Vaak kan de huisarts de diagnose op het oog stellen. Aanvullend onderzoek door middel van microscopisch onderzoek van huidschilfers, kan de diagnose bevestigen. Er is een neiging tot spontane genezing, doch vanwege de besmettelijkheid is behandeling geboden. Meestal volstaat behandeling met antischimmelzalf. De vooruitzichten bij behandeling van ringworm zijn doorgaans zeer goed. Na twee tot drie weken is de schimmel verdwenen. Complicaties zoals een secundaire bacteriële infectie, treden zelden op. Je kunt ringworm voorkomen door de huid schoon en droog te houden. Schimmels gedijen namelijk in warme, vochtige gebieden.

Tinea corporis of ringworm is een dermatomycose ofwel schimmelziekte van de gladde onbehaarde huid, met een typische ringvormige verschijningsvorm waar de naam van de aandoening ook naar verwijst, evenals de synoniemen herpes tonsurans en tinea cirunatus. Het woord ‘worm’ in de naamgeving verwijst naar het gegeven dat men vroeger dacht dat de ringworm werd veroorzaakt door invasieve wormen. Ringworm is een oppervlakkige huidinfectie door dermatofyten, dat zijn schimmels die parasitaire infecties veroorzaken op de huid.

Oorzaken en besmetting ringworm

Tinea corporis is een veel voorkomende huidaandoening bij kinderen. Het kan echter voorkomen bij mensen van alle leeftijden. Het wordt veroorzaakt door een schimmelsoort die in staat is om de menselijke huid te infecteren en die de buitenste laag van de opperhuid, de hoornlaag, aantast. Pathogene schimmels hier te lande betreffen vaak M.canis, T.rubrum, T.mentagrophutes en epidermophyton floccosum. Deze boosdoeners vormen ongeveer 90 procent van alle huidschimmelinfecties die jaarlijks in Nederland worden gediagnosticeerd.

Ringworm is besmettelijk

Besmetting met de schimmel kan optreden door direct contact met besmette huid of met huidschilfers. Iemand met ringworm kan anderen besmetten, zolang er schimmelplekken op de huid aanwezig zijn en er geen behandeling plaatsvindt. Tinea corporis kan ook gemakkelijk verspreid worden naar andere mensen door gezamenlijk gebruik van hoofddeksels, kammen, haarborstels, speldjes, tondeuse, kleding, knuffels, badhanddoek en beddengoed. Besmetting is ook mogelijk via de bekleding van bus-, bioscoop- of theaterstoelen. Voorts kan besmetting optreden bij contact met de huid van besmette dieren.

Risicofactoren voor ringworm

Ringworm kun

je op

verschillende plaatsen en omstandigheden oplopen. De grootste risicofactor is het in contact komen met een persoon die ringworm heeft. Warme, vochtige gebieden zijn gunstige omstandigheden voor de groei van schimmels. Daarom zijn openbare douches en kleedkamers plekken waar je gemakkelijk schimmels oploopt. Elk contact met een besmet persoon of een besmette oppervlak kan echter tot een infectie met ringworm leiden.

Klachten en symptomen ringworm

De plekken zijn oppervlakkig en vertonen lokale roodheid en schilfering. De laesies breiden zich normaal gesproken cirkelvormig uit, waarbij in het centrum vaak weinig activiteit is. De randen daarentegen zijn uitgesproken rood en vertonen vaak schilfering. In enkele gevallen komen in deze randen ook blaasjes en pustels voor, ter grootte van een speldenknop. De letsels kunnen gepaard gaan met lichte jeuk. De afzonderlijke plekjes kunnen in elkaar overlopen waardoor er confluerende plekken ontstaan, die grote lichaamsoppervlakten kunnen bedekken. Wanneer de gladde huid infiltratie vertoont, kan dit gepaard gaan met pijn. De uitslag kan zich voordoen op armen en benen, het gezicht, of op andere blootgestelde delen van het lichaam.

Diagnose en onderzoek

Vaak kan de huisarts de diagnose op het oog stellen. Het blijkt dat in ruim 67 procent van de gevallen, de huisarts zich zeker voelt over de diagnose. Aanvullend onderzoek door middel van microscopisch onderzoek van huidschilfers, afkomstig van het aangedane huidgebied, kan de diagnose bevestigen.

Tinea corporis behandeling

Er is een neiging tot spontane genezing, doch vanwege de besmettelijkheid is behandeling geboden. Meestal volstaat een lokaal antimyoticum (een antischimmelgeneesmiddel).

Daarbij moet de rand van de laesie met inbegrip van een marge van nog niet zichtbaar aangedane huid daaromheen, ook meebehandeld worden. Voorts is het van belang dat de behandeling twee weken na klinische genezing voort te zetten ter voorkoming van recidief. Bij een te korte behandeling bestaat de kans dat de schimmel overleeft en opnieuw ziekteverschijnselen veroorzaakt. De besmettelijkheid is na de eerste week van de behandeling voorbij. Een imidazolpreparaat is het middel van eerste keus: miconazol of ketoconazol. Resistentie voor dergelijke preparaten is zeldzaam. De besmettelijkheid is na de eerste week van de behandeling voorbij. ( mens en gezondheid/ Foto:Huidziekten.nl)