Doomsday Clock staat nu op 100 seconden voor middernacht: hoog tijd om concrete stappen te zetten richting kernontwapening

Vandaag draait de Doomsday Clock opnieuw dichter bij middernacht, die een planetaire catastrofe symboliseert. De mensheid wordt vandaag geconfronteerd met twee existentiële dreigingen: klimaatverandering en kernoorlog.

Ondanks de hoogdringende noodzaak die spreekt uit de Doomsday Clock, werd een voorstel van resolutie omtrent nucleaire ontwapening, amendementen inzake een VN-kernwapenverbod en een concreet stappenplan tot ontwapening in België weggestemd in de Kamer. Waarom blijft het zó moeilijk een meerderheid te vinden in het federaal parlement om concrete stappen te zetten richting ontwapening terwijl (1) alle Belgische partijen in hun betoog voor de Kamer een kernwapenvrije wereld steunen, (2) 64% van de Belgen vraagt om het VN-verbodsverdrag te ondertekenen en (3) 150 Belgische burgemeesters (ook van de partijen die de resolutie wegstemden zoals Open VLD, CD&V en N-VA) eind 2018 een open brief verstuurden naar de regering Michel met de vraag het VN-verbodsverdrag te ondertekenen?

Voor veel politieke partijen blijft het Non-Proliferatie Verdrag (NPV) dé basis voor verdere ontwapening. Vreemd genoeg schendt België zelf het NPV door kernwapens op zijn grondgebied te stockeren (in Kleine Brogel), wat flagrant in strijd is met artikel II van het NPV. Een internationaal verbodsverdrag is bovendien een logisch gevolg van het NPV dat in Artikel VI oproept tot de onderhandeling van een internationaal verbodsverdrag. Als het NPV daadwerkelijk aan de basis moet liggen van een Belgisch beleid, waarom blijft een meerderheid van de Belgische partijen dan weigeren het verbodsverdrag te ondertekenen en concrete stappen te ondernemen om de kernwapens in Kleine Brogel te ontmantelen? Het is hoog tijd dat België zijn NPV-engagement in daden omzet en het VN-verdrag tekent.

Er werd tijdens de plenaire debatten geopperd dat kernwapens noodzakelijk blijven voor onze veiligheid in een wereld waarin de geopolitieke instabiliteit enkel maar toegenomen is. Maar het is net omwille van die stijgende instabiliteit en onzekerheid dat België het verbodsverdrag moet steunen aangezien dit een concrete stap is richting ontwapening. Het risico op accidenten, vals alarm of oneigenlijk gebruik stijgt alleen maar door een volatiel internationaal bestel. Tot nu toe hebben we steeds geluk gehad, maar blijven geloven dat we steeds geluk zullen hebben is een naïeve en gevaarlijke strategie. Zoals Beatrice Fihn, directeur van de internationale ICANcampagne, zegt: “De enige garantie tegen het gebruik van kernwapens is ze elimineren en verbieden.” België moet durven een leiderschapsrol op te nemen binnen de NAVO omtrent kernontwapening, zoals het in 2010 deed samen met Duitsland en Nederland.

Een Harvard-studie uit 2018 wijst uit dat België zijn engagement aan de NAVO perfect zou kunnen nakomen zonder nucleaire wapens. Kernontwapening hoeft de solidariteit binnen de NAVO dus niet in het gedrang te brengen. Dat is ons bovendien al voorgedaan door NAVO-bondgenoten zoals Griekenland en GrootBrittannië, die beslisten Amerikaanse kernwapens van hun grondgebied te verwijderen. Ook andere NAVO-lidstaten hebben een beleid dat de deelname aan nucleaire activiteiten van de NAVO beperkt of verbiedt. Aangezien de Doomsday Clock 100 seconden voor middernacht luidt, is er geen tijd meer te verspillen om kernwapens ondubbelzinnig te verwerpen en zich aan te sluiten bij het Verdrag inzake het verbod op kernwapens. Dit zou niet alleen een mooie symbolische daad zijn, maar ook een duidelijke en logische stap richting een kernwapenvrij België en een kernwapenvrije wereld.

(DeWereldMorgen)