Total lockdown: is het middel erger dan de kwaal?

Ingezonden: (deel 2)

In deel 1 van deze serie artikelen zijn maatregelen aangehaald die als basis dienen ter voorkoming van verdere verspreiding van COVID-19. De WHO gaat echter uit van een scenario in de wereld dat er golfsgewijze besmettingen zullen blijven optreden, totdat er een vaccin is ontwikkeld. Dit is ook ingegeven door het feit dat het grootste deel van de besmette personen een mild beeld vertoont en bij de detectie wordt gemist (Wilder-Smith et al., 2020). Naast deze persoonlijke maatregelen, waar natuurlijk de meeste energie in moet worden gestopt, kunnen er ook groeps- en landelijke maatregelen worden toegepast om een snelle verspreiding tegen te gaan. Beteugeling van snelle verspreiding is voornamelijk van belang in verband met de planning van het zorgsysteem, zodat niet alle beschikbare behandelplekken worden ingenomen of dat er zelfs een tekort aan behandelplekken en personeel ontstaat. Internationaal en in Suriname zijn onder andere de volgende maatregelen (zogenoemde lock downs) genomen die hebben gewerkt om snelle verspreiding binnen de bevolking tegen te gaan: 1. Quarantainemaatregelen 2. Stopzetting van het openbaar vervoer 3. Stopzetting van internationaal transport 4. Stopzetten van alle evenementen waar veel mensen bij elkaar komen (horeca, evenementen, bioscopen, feesten) of waar er veel direct lichamelijk contact was (zoals kappers/ salons, ‘tenten’), sportfaciliteiten en sportscholen 5. Sluiting van scholen en crèches 6. Stopzetting of beperking van bezoek aan ouderen 3 7. Verbod om je zonder noodzaak buiten je huis te begeven 8. Verbod om naar het werk te gaan 9. Onder andere in Suriname, de ‘avondklok’. Normaal gesproken worden deze maatregelen gestuurd door gegevens die komen uit het onderzoek naar onder meer besmettingshaarden (testcapaciteit), het aantal besmette personen, de ernst van deze besmettingen en de lokale zorgcapaciteit (isolatie en behandelingen) (Deng & Peng, 2020; Jigang Wang et al., 2020; World Health Organisation, 2020).

Een nadere beschouwing van de maatregelen in Suriname. De maatregelen die tot nog toe zijn genomen in Suriname, zijn onder te verdelen in twee perioden: De periode voor maarttot midden mei, waarbij er voornamelijk geïmporteerde besmettingen (via het vliegverkeer) zijn vastgesteld welke conform de protocollen zijn afgehandeld. In deze periode zijn de maatregelen zoals in de vorige paragraaf aangegeven zo veel als mogelijk gevolgd. Te denken valt aan de quarantainemaatregelen van de repatrianten. Parallel lopende maatregelen om de oostelijke en westelijke grenzen te bewaken zijn niet geheel gelukt, hetgeen onder andere heeft geleid tot de tweede uitbraakperiode. Periode twee, midden mei tot en met heden, laat een snelle stijging van het aantal positief geteste mensen zien, waarvan er inmiddels één (totaal 2) is overleden. Parallel aan de abrupte stijging van de positieve testresultaten zijn er ook verregaande maatregelen genomen die de bewegingsvrijheid van de bevolking ingrijpend hebben beperkt en beperken, zulks om het werk van de gezondheidsdiensten te vereenvoudigen en om verdere verspreiding tegen te gaan. Zoals door onder andere de WHO is aangegeven moeten de zogenoemde lock down-maatregelen afgewogen worden tegen de lokale omstandigheden. Als de sociaal-economische situatie in ogenschouw wordt genomen, dan kan worden vastgesteld dat een deel van de bevolking inkomenszekerheid heeft tijdens de lock down, zoals mensen in overheidsdienst en bepaalde bedrijven in de formele sector. Daarnaast is er een groot deel van de beroepsbevolking die geen inkomenszekerheid heeft, denk bijvoorbeeld aan mensen die afhankelijk zijn van los werk, huisnijverheid, hossel, tuinman, hulp in de huishouding, horecaondernemer, bouwvakker, aannemer, studentenbaan, landbouwer enzovoorts. Deze groep van mensen wordt door de bewegingsvrijheidbeperking het meest getroffen en heeft mogelijk ook geen of minimale reserves, ook niet om in 1 keer voor een hele week voeding en andere essentiële benodigdheden te kopen. In verschillende ressorten in ons land is er sprake van een hoge bevolkingsdichtheid, waarbij vele gezinnen bij elkaar in kleine behuizing wonen, waarbij het niet ongebruikelijk is dat veel kinderen en volwassenen zich bij elkaar ophouden en zich ook op straat bevinden. Daarom is het niet verwonderlijk dat personen zich moeilijk aan de stringente maatregelen kunnen houden. Naast de economische malaise, is er tevens aangetoond dat er een toename is van huiselijk geweld, kindermisbruik, depressies en angst van de mensen die verplicht thuis moeten blijven (Galea, Merchant, & Lurie, 2020; Venkatesh & Edirappuli, 2020). Vanuit medisch perspectief is tevens ook aangetoond, dat los van het bovenstaande, ook ontregeling plaatsvindt van de behandeling van chronische niet-overdraagbare aandoeningen, zoals hypertensie en suikerziekte. Mensen kunnen niet meer terecht bij hun arts voor de reguliere controles en kunnen moeilijk ingrepen ondergaan in het ziekenhuis. Dit zal in de tijd ongetwijfeld leiden tot hogere ziektelasten en mogelijk toegenomen sterfte. De gemiddelde Surinamer is een ‘buiten’ mens. De bevolking is veel in de buitenlucht en verricht voor een groot deel van de dag haar activiteiten ‘buiten’, en een ander deel van de beroepsbevolking is in ‘gesloten’ gekoelde ruimtes aanwezig voor haar arbeidsactiviteiten.

Drs. Rakesh Gangaram Panday, MBA, apotheker & Drs. Vinoj Sewberath Misser,

MPH, apotheker. Literatuurlijst op verzoek

beschikbaar