Huis aan de haven

Altijd al droomde ik van een huisje aan het water.

Als kind woonde ik aan de rivier, die toen in mijn jonge ogen een machtige stroom leek, die grillig kon zijn in zijn getijden. Regelmatig stonden de aangrenzende tuinen dan ook onder water als het weer een extra hoge vloed was.

Juist de verschillen in hoogte waren zo vreselijk boeiend, omdat bij laag water de bodem aan de kanten belopen kon worden. Als kind vond je daar van alles.

Natuurlijk meestal oude troep, die de schippers overboord hadden gegooid.

Soms vonden we ook munten, kapot schoeisel en tabaksdozen en dergelijke. Planken, waarvan je onder de splinters kwam te zitten, waren onze favoriete vangsten.

Daar bouwden we dan een hut van op de bodem van de rivier, vlak tegen de hoge basalten wallenkant. Dat moest snel gebeuren, want na niet al te lange tijd kwam het water weer opzetten en dan moest je weg. Dan klommen we naar boven en keken vanuit de tuin naar beneden, hoe het water omhoog kwam om tenslotte de hut ineen te laten te storten.

De kunst was echter, dat de hut bleef staan, wat een enkele keer weleens lukte. De meeste hutten echter, kregen een voortijdig einde, omdat de binnenvaartschepen dermate hoge golfslagen teweeg brachten, dat ons buitenhuis in flinters tegen het basalt uiteen spatten. En dat was dan ook wel weer een mooi gezicht.

In ieder geval, het verlangen om ooit nog eens een huisje aan het water te mogen bewonen, is nooit meer weggegaan in mij. Soms bezit ik dat huisje ook wel, als de riolering de overmaat aan hemelwater niet kan verwerken en de straat blank komt te staan. Maar dat is niet precies wat ik bedoel. Je kan je dus wel mijn enthousiasme voorstellen bij het lezen van een advertentie, waarin een vakantiehuisje te huur stond aangeboden.

Er stond letterlijk:

‘Te huur vakantiehuisje voor 4 personen liggend aan eigen haventje’ tel: ...... (wordt vervolgd)