Beleid en wanbeleid

Ingezonden

Regeringen die doen waar het volk hen voor gekozen heeft, zijn met beleid bezig. Wanbeleid is het handelen van regeringen tegen de wil van het volk. Veelal laat de meerderheid van het zogenoemde winnend electoraat, zich de wandaden van deze regeringen, welgevallen. In de meeste gevallen, geeft zij deze machthebbers, het voordeel van de twijfel. Wellicht, niet van doordrongen, dat zij het wanbeleid, rechtvaardigt.

Passieve houding van meerderheid

Het wanbeleid wordt doorgaans door een passieve meerderheid bestendigd. Hoewel dit zogenoemde winnend electoraat de mogelijkheid heeft de zittende regering te nopen tot het vroegtijdig aftreden. Verwijzend naar de regering WijdenboschRadhakisun (1996-2000), in het recente politieke verleden. Echter, deze winnaars komen liever niet openlijk in actie. Zij wachten geduldig, tot de vijf regeerjaren verstrijken om weer hun stemkracht te tonen.

Schaamte tolerantie

Een

en

mogelijke

frustratie

verklaring

Advertentie voor de passieve houding van de meerderheid kan gevonden worden in gevoelens van schaamte en het nog niet overschrijden van de frustratie tolerantie (lees: verdraagzaamheid) grens. Het is begrijpelijk dat de meerderheid achteraf overspoeld wordt met golven van schaamte voor haar stemgedrag. Maar gedane zaken, nemen nou eenmaal geen keer. Daarom verdedigen zij zich door mechanismen als het voordeel van de twijfel, schoonheidsfoutjes en kinderziektes, totdat hun gevoelens van moraal en ethiek aan hen beginnen te knagen. Zij krijgen gewetenswroeging, zien geen uitweg meer om tegen het wanbeleid op te komen. Hetzij in de pers door protestdemonstraties als actiegroep, et cetera.

De uitzonderingen weliswaar daarbuiten gelaten. Want er zijn nog altijd aanhangers die het wanbeleid tegen alle radio’s in, op hun geweten dragen. Erger nog dit, als beleid, blijven verdedigen. Omdat zij in de meeste gevallen er goed bijvaren, waardoor zij geen keus hebben dan de structuur en cultuur van de regeerders te beschermen. Denk aan de uitdrukking: wiens brood men eet, diens taal men spreekt.

Stille tegenhangers

Anderen verkiezen om in alle stilte en onopgemerkt het wanbeleid aan de kaak te stellen. Hetzij anoniem (in het geheim) en of onder een schuilnaam (pseudoniem). Denk ook aan klokkenluiders. Deze spelen evenwel discreet (onder strikte geheimhouding (officiële) data door aan de zogenoemde opponente politieke partijen en mediahuizen. De politieke partijen worden bereikt via hun parlementariërs en prominenten. Zo wordt de minderheid versterkt door de stille tegenhangers van de regerende macht. Wellicht vormen deze de veel besproken onzichtbare hand.

Kritische opstelling

Wanbeleid wordt in de kiem gesmoord door consequente en consistente kritische opstelling. De ervaring leert dat deze houding wordt geetaleerd, wanneer nagenoeg onherstelbare schade is aangericht. Begrijpelijk, als alles met de mantel der liefde tijdens verkiezingcampagnes wordt gedekt en door mooie woorden en beloften, kiezers worden omgepraat om te prolongeren (blijven regeren). Met alle nare sociale, economische en financiële gevolgen zowel nationaal als internationaal.

Met een kritische opstelling door vooral de aanhangers, wordt de regering steeds herinnerd aan planning en uitvoering van beleid. Natuurlijk betekent dit niet dat vanaf dag 1 op alle slakken zout wordt gelegd. De pas moet ook niet meer dan gebruikelijk is op de plaats worden gehouden. Wanneer de nieuwe regering in de voetsporen dreigt te lopen van de afgezette moet op zijn minst het parlement om opheldering vragen. Verantwoording in de media zorgt doorgaans voor meer onduidelijkheid en verwarring.

Ook de mofokoranti en geruststellingen door zogenoemde sabi wans (veel wetenden), maken de situatie er niet beter op. Openheid en transparantie zijn bepalend voor beleid draagvlak. Meer nog beleid draagkracht. Maakt niet uit hoe slecht de regeerders ervoor staan. Voor het overige; een goed verstaander heeft nog altijd een half woord nodig.

Dr drs B Shankar