Amusante humor tilt ‘goddelijke’ openwereldgame ‘Immortals Fenyx Rising’ naar nog hogere sferen
BRUSSEL - “Oh nee, niet wéér een openwereldgame”: na twee maanden vol hoogdagen leek Immortals Fenyx Rising een verplicht nummertje voor onze gameploeg. Maar ten onrechte, want dit nakomertje van Ubisoft blijkt zowaar één van de plezantste titels van deze tijd. In een fantasiewereld rond de Griekse mythologie speel je als Fenyx (m/v), een gevleugelde halfgod die ietwat stoemelings de hoop van de mensheid blijkt tegen het bijzonder pissige monster Typhon.
Het idee voor Immortals Fenyx Rising borrelde bij studio Ubisoft Québec op tijdens de productie van Assassin’s Creed Odyssey. De game haalt zijn mosterd ook bij de Griekse oudheid, maar springt daar heel frivool mee om. Verwacht geen lesje geschiedenis, een historisch accurate wereld of realistisch aandoende gameplay. In de plaats daarvan krijg je kleurrijke open omgevingen, afgewisseld met afgesloten lineaire ‘dungeons’ vol omgevingspuzzels.
Over het 3D-aanzicht en de besturing van je personage hangt ook wel de geest van Assassin’s Creed. Het klimmen lijkt zelfs helemaal identiek, en ook uithalen, ontwijken en pareren voelen als vanouds. Maar het grote verschil is dat je kan springen, waardoor je meer platformactie en een groter gevoel van vrijheid krijgt. Dat gevoel wordt al snel sterker wanneer je een doublejump en een zweefbeweging vrijspeelt.
Het lijkt wel alsof ook de makers zich bevrijd voelden doordat ze enkele conventies van het Assassin’s Creeduniversum overboord konden gooien en voluit voor iets nieuws konden gaan. Zo is het mogelijk om als hoofdpersonage een groene vrouw met een rosse baard te creëren. Het zal ook wel helpen dat de release werd uitgesteld en de game grondig bijgevijld, maar Immortals Fenyx Rising straalt gewoon spelplezier uit. Een géniale zet is dat niemand minder dan oppergod Zeus en Titaan Prometheus het verhaal van Fenyx vertellen. Als twee oude knarren zitten ze te kibbelen en elkaar te jennen, en net wanneer je een duf momentje voelt aankomen, zijn ze daar weer met hun ‘jongens onder elkaar’steekjes. Zelfs de doorgaans saaie creatie van je personage wordt hilarisch van commentaar voorzien door Zeus. Die humor werkt echt veel beter dan ik hier kan beschrijven, met dank ook aan het uitstekende stemwerk. Wat een verademing ten opzichte van de steriele overacting die je vaak aantreft in andere games.
Die hoge graad van afwerking ligt ook als een knus dekentje over andere aspecten van de game. De omgevingspuzzels bijvoorbeeld zijn zo ontworpen dat je geregeld toch flink moet zoeken, maar dat je je achteraf toch een klap voor je kop geeft, omdat je de oplossing niet eerder ontdekte. Denk aan kratten telekinetisch verplaatsen op drukknoppen en balletjes in gaten rollen, maar ook pijlen afschieten waarvan je het traject zo ombuigt dat ze door een vlam vliegen en zo een toorts in brand steken. (HLN)