11 januari: Amelia Earhart vliegt als eerste solo over de Grote Oceaan
Op 11 januari 1935 werd Amelia Earhart de eerste persoon die solo de Stille Oceaan overvloog, van Honolulu (Hawaï) naar Oakland (Californië). Later in hetzelfde jaar vloog ze solo van Los Angeles naar Mexico-Stad en terug naar Newark. In juli 1936 ontving ze een Lockheed 10E ‘Electra’, gefinancierd door de Purdue-universiteit, en ze begon haar vlucht om de wereld voor te bereiden.
In januari 1935 werd ze de eerste persoon die solo de Grote Oceaan overvloog, maar ze werd vooral bekend doordat ze als eerste vrouw in 1932 als pilote de Atlantische Oceaan overstak. Die tocht legde ze eveneens solo af. In 1928 was ze die oceaan al als passagiere overgestoken. Ook daarin was ze de eerste vrouw. Begin juli 1937 begon ze samen met navigator Fred Noonan aan wat de langste vlucht ter wereld moest worden. De eindbestemming van de 47 duizend kilometer lange vlucht werd echter nooit bereikt. Wat er zich precies heeft afgespeeld, is tot op heden onbekend.
Earharts vlucht zou niet de eerste vlucht om de wereld zijn, maar wel de langste: 47 dizend km, op een route rond de evenaar. Op 17 maart 1937 vloog ze het eerste gedeelte van haar vlucht, van Oakland naar Honolulu. Toen ze haar vlucht drie dagen later wilde vervolgen, kreeg ze tijdens de start een lekke band, waardoor ze een grondzwaai maakte. Het toestel was zwaar beschadigd en moest per schip naar Californië worden gebracht om te worden gerepareerd, zodat de vlucht werd afgelast. Earhart waagde een tweede poging vanuit Miami; ze zou deze keer van west naar oost vliegen. Fred Noonan, een ex-Pan Ampiloot, zou haar navigator en enige gezelschap zijn. Ze vertrokken op 1 juni en na verschillende stops in Zuid-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en ZuidoostAzië, kwamen ze op 29 juni in Nieuw-Guinea aan. Ze hadden ongeveer 35 duizend km afgelegd. De resterende 12 duizend liep geheel over de Grote Oceaan. Op 2 juli 1937 steeg Earhart samen met navigator Fred Noonan op. Hun reisdoel was Howland, een klein eiland met een lengte van enkele kilometers, 6 meter boven de zeespiegel. Speciaal voor de recordvlucht was op dit eiland een landingsbaan aangelegd. Het eiland lag op 4110 km vliegen. Hun laatste positiemelding en visueel contact was na 1300 km, toen ze over de Nukumanueilanden vlogen. Een schip van de Amerikaanse kustwacht, de kotter Itasca, lag vlak bij Howland om Earharts vliegtuig naar het eiland te loodsen.
Uit recent onderzoek blijkt dat Earhart na het passeren van de Nukumanu-eilanden van haar koers is afgeweken en zonder het te beseffen naar een punt op 160 km ten noordnoordwesten van Howland vloog.
Onderzoekers veronderstellen over het algemeen dat het toestel door brandstofgebrek in zee is gestort. Een onderzoeksgroep van The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) stelt echter dat het toestel een noodlanding heeft gemaakt op het eiland Nikumaroro (in het tegenwoordige Kiribati) en dat Earhart en Noonan daar ten slotte zijn omgekomen. Onderzoek op het onbewoonde eiland heeft aanwijzingen opgeleverd die deze theorie ondersteunen. In 2018 beweerde de Amerikaanse antropoloog en emeritus hoogleraar in de VS, Richard Jantz, dat de eerder in 1940 reeds gevonden en onderzochte botten die op Nikumaroro waren aangetroffen voor 99 procent zeker die van Amelia Earhart moesten zijn. In juli 2019 werd bekend dat Robert Ballard een expeditie zou leiden om het vliegtuig terug te vinden. In augustus van datzelfde jaar begon de zoektocht daadwerkelijk.