หมอนวดตาบอด...ไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา
ปี 2529 ได้รับทราบข่าวสารเกี่ยวกับการท�า อาชีพนวดส�าหรับคนตาบอดผ่านทางวิทยุจึง ได้หารือกับทางบ้านถึงความเป็นไปได้ที่จะ เดินเข้าสู่เส้นทางนี้ แต่ด้วยวัฒนธรรมของ พื้นที่แล้วก็นับเป็นเรื่องยากเอาการ ท�าให้ ต้องใช้เวลากว่า 10 ปี ในการเรียนรู้พูดคุย และท า� ความเข้าใจกัน ทว่าในระยะเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ก็ใช่ ว่าจะปล่อยให้เวลาเสียเปล่า “ลีเขวน” ได้ ทา�งานเก็บเงินไปพลาง ด้วยการรับจ้าง ตัดกล้วย ปอกมะพร้าว ขูดมะพร้าว ขายข้าวหลาม จนเก็บเงินก้อน ประมาณ 5,740 บาท นับเป็นเงิน ทุนก้อนแรกในการเรียนเพื่อเดิน ตามฝันในการมีชีวิตที่มีคุณค่า ปี 2539 “ลีเขวน” เข้าศึกษา ศาสตร์การนวดแผนไทยที่โรงเรียน สอนการนวดแผนไทยที่อาเภอ� ปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี โดยมีการศึกษาพื้นฐานการ เคลื่อนไหว เรียนอักษรเบรลล์ เรียนการนวดอย่างจริงจัง ทั้งเรียนเรื่องระบบประสาท วิทยาศาสตร์ เรียนด้าน สรีระ แล้วก็นวดหลักตามหลักสูตรที่ผ่าน การรับรอง ระหว่างนี้ก็ ไม่ ได้หยุด พัฒนาตัวเอง โดยยังลงศึกษา ต่อผ่านระบบการศึกษานอก โรงเรียน (กศน.) เมื่อจบระดับ มัธยมปลายก็ลงเรียนรัฐ ศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยราม ค�าแหง เรื่องการมองเห็น ไม่ได้เป็นอุปสรรค ท�าให้ เรียนจบมหาวิทยาลัย รามฯ ภายใน 3 ปีครึ่ง “ลีเขวน” บอก ว่า โดยรวมใช้เวลา ประมาณ 7 ปีในการ เรียนทุกอย่างทั้งการ นวดเพื่อประกอบ วิชาชีพ และการเรียนหนังสือ พร้อมกับการทา�งานเก็บเงินเชื่อหรือ ไม่เบ็ดเสร็จแล้ว “ลีเขวน” มีเงินเก็บจากความมุมานะท �างาน ประมาณ 1 แสนกว่าบาท ก่อนจะนา�มาปลูกบ้าน สร้างครอบครัวที่ อ.นาทวี ปัจจุบันแต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีลูก 2 คน คนโตเป็น ผู้ชายอายุ 15 ปี ส่วนคนเล็กเป็นผู้หญิง อายุ 11 ขวบ
“ผมคิดว่าการนวดถือเป็นอาชีพหลักในการเลี้ยงดูครอบครัว โดยท า� รายได้มากถึงเดือนละประมาณ 17,000 บาท ปัจจุบันได้มาให้ บริการนวดรักษาที่โรงพยาบาลสมเด็จพระบรมราชินีนาถในตา�แหน่ง พนักงานกระทรวงสาธารณสุข(พกส.) รับค่าจ้างตามหลักเกณฑ์ของ องค์กร ซึ่งทา�ให้รายได้ลดลงจากที่เคยนวดอยู่ที่บ้านจ า� นวนหนึ่ง แต่ ก็ถือว่าสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวได้อย่างมากครับ”
สิ่งส�าคัญกว่านั้นคือ ได้มีการน�าเอาความรู้ที่ได้มาก่อตั้งเป็น ชมรมเพื่อรวมเอาเพื่อนผู้พิการในนาม “ชมรมคนนาทวีไม่ทิ้งกัน” ปัจจุบันมีสมาชิกกว่า 188 คน มีการให้บริการนวดแผนไทย ลูก ประคบสมุนไพร นวดนา้�มัน นา้�มันมะพร้าวสกัดเย็น เป็นต้น
นี่ต่างหากคือคุณค่าของการมีชีวิตอย่างแท้จริง เพราะมิได้ อยู่รอดเพียงตัวเองคนเดียว แต่ยังน �า พามวลมิตรทั้งชุมชนซึ่ง เปรียบเสมือนบ้านหลังใหญ่ช่วยให้ชีวิตอยู่อย่างมีคุณภาพ.