SEÇİM SONUÇLARI VE İŞÇİ SINIFI

Seçim süreci tamamlandı. İktidar kanadı ittifak ortağının desteğiyle de olsa parlamento çoğunluğunu, Erdoğan ise cumhurbaşkanlığını kazandı. Bu sonuçların seçmenler nezdindeki yansımaları ise toplumsal kutuplaşmanın yapay niteliğine ışık tutması bakımından oldukça önemli.

Aynı sınıf çıkarlarına sahip insanların bir kısmı zafer kutlarken, bir kısmı derin bir hayal kırıklığı yaşıyor. Bu tablonun başlıca nedeni ise her iki kesimin de sınıfsal aidiyetini devre dışı bırakması.

Kampanya döneminde bile grev yasaklarıyla övünen bir iktidar yine kazandı diye bayram etmek gibi, toplumsal eşitsizliği bölüşümden ibaret görüp ikramiye dağıtarak çözeceğini düşünen muhalefet kanadının kaybetmesini dünyanın sonu saymak da bilinç sorununa işaret ediyor. İşçilerin, sınıf çıkarlarını yok sayan farklı siyasi partilere böylesine angaje olması ise piyasa düzeninin devamı açısından elzem nitelikte.

Emek sermaye çelişkisini görmezden gelen bu kutuplaşma, çelişkinin gizlenebilmesi bakımından da oldukça etkili. Böylece seçimlerin toplumsal güç dengelerini değiştirme olanağı ortadan kalkmış oluyor. Burjuvazinin başlıca güvencesi de bu zaten. Sermayenin dili, çıkarları ve kavramlarının “ortak değer” halini almasının yolu buradan geçiyor.

Kutuplaşma derinleştiği ölçüde, işçilerin ortak talepler etrafında birleşebilme kapasitesi daralıyor. Oysa işçi sınıfının gücü ortak talepler geliştirip, bunlar etrafında birleşebilmekten geliyor. Bu olmadığında yaşanan kayıplar ise herhangi bir siyasi partinin seçmenleriyle sınırlı değil. Sınıfın bütününü hedef alıyor.

Seçim sonrasında Evrensel gazetesinde yer alan işçi değerlendirmeleri, gerek iktidar gerekse muhalefete oy veren işçilerin her ikisinin de “kötünün iyisi” yaklaşımı içinde davrandığını gösteriyor. Sınıf, siyasete örgütlü gücüyle müdahil ol(a)madığı ölçüde mutlak iyi arayışı da gündeme gelemiyor. Burada ise işçilerin örgütsüzlüğü kadar örgütlerin sınıf mücadelesinden uzaklaşmalarını da sorgulamak gerekiyor.