METİN ALTIOK

İlk gençlik yıllarımdan başlayarak değer verdiğim ve çok sevdiğim birçok arkadaşım oldu. Liseden sınıf arkadaşım Yüksel Kasapbaşı dostumu hiç unutamam. Çok yetenekli bir genç şairdi, ama şiiri ikinci plana almak durumunda kaldı. Çünkü onu Hürriyet gazetesi kapmış, müthiş röportajlarıyla geniş kitlelerin sevdiği bir gazeteci olmuştu.

Hayatta olsun olmasın, böyle sıkça hatırladığım üç-beş arkadaşım vardır. Onlar arasında, iki değerli şairimizi hiç unutamam: 1941 doğumlu felsefeci, şair ve eğitimci Metin Altıok ve 1949 doğumlu Dr. Behçet Aysan! Bu iki değerli şair, 1993 yılında şiir okumaya gittikleri Sivas’taki Madımak Oteli yangınında can verdiler! Onları hep özlemle anarım…

Burada Metin Altıok’u anarken onun başlıca özelliklerine değinmek istiyorum: Öncelikli tarafıyla Metin, ufak tefek, zayıf, çırpı gibi bir çocuktu. Ama bu küçük bedenden hiç beklenmeyen, gür ve kalın bir sesi vardı. İyi denetlediği bu sesiyle yeni yazdığı şiirlerini okur, dinleyenleri etkilerdi. 1970’li yıllarda dergiler, onun derinlikli, üst düzey şiirlerini yayımlamaya başladı; böylece Metin Altıok’un ilk kitabı, 1976 yılında Gezgin adıyla çıktı; iki yıl sonra Yerleşik Yabancı adlı ikinci kitabı basıldı. Bu yıllarda “Türkiye Yazıları” dergisini yayımlıyorduk (1977-83); Metin’in Türkiye Yazıları’na verdiği şiirler ve desenler dolayısıyla dostluğumuz giderek arttı; Metin, artık benim kardeşimdi… 1979’da Kendinin Avcısı adlı, geniş ilgi gören kitabını yayımladık. Şiir yazmak ve kitap yayımlamak, ona güç veriyordu. Tek isteği Anadolu’nun herhangi bir lisesinde felsefe öğretmenliği yapmaktı. Sekiz ay bekledikten sonra Bingöl Lisesi’ne atandı, burada dokuz yıl, severek, bilinçle çalıştı. Dokuz yıl boyunca Bingöl’den az sayıda mektup, çok sayıda şiir aldım. Bu şiirler, karamsarlıkla yazılmış serzenişleri, acıları dile getiriyordu.

Metin Altıok, özellikle tema ve form yönlerinden şiir geleneğimizin başlıca niteliklerini temsil etmiştir. 21’inci yüzyıla girerken “gazel” formunda şiir yazan başka hangi şairimiz vardı?

Yazımı Altıok’un bir beytiyle sonlandırmak istiyorum: Bu ham dünyada zoraki bir söz gibi sevgim Sevsem sana yazık, sevmesem incinirsin.