Erasmus hayal ederken güzel, kazanınca korkunç oluyor

90’larda doğan neslimizin üzerine apolitik damgası neredeyse yapışmak üzereydi. Ancak Geçtiğimiz 10 yıl göz önüne alındığında apolitik olmak şöyle dursun, hemen hemen her konunun uzmanı olduk, uzmanı olamadıklarımızda da hiç yoktan fikir sahibi olduk. Üstelik bu fikirlerin hepsini tecrübe ile edindik; bitmek bilmeyen seçimler, referandumlar, siyasi krizler, ayaklanmalar, grevler, ülke tarihinin en kanlı katliamları...

Öğrenmediğimiz tek bir şey kalmıştı, AKP Hükümeti diğer politikalarına yakışır bir biçimde onu da bizlere öğretmiş oldu: ekonomi. Hepimiz birer ekonomist olduk el mecbur. Şahsen ben saat başı döviz kurundaki değişimi takip eder, hangi ekonomist ne der diye araştırır halde buldum kendimi. Devletin KYK adıyla her ay verdiği 470 liralık ‘borç’ ile İstanbul gibi bir kentte okumak bir yana yaşamak dahi imkansız olduğu için yıllardır bir yandan okula gidip bir yandan da yarı zamanlı olarak çalışıyorum. Tahmin edeceğiniz üzere kötü bir ekonomik tablo ile baş etmeye çoktan alıştım. Ancak ‘Rahip Brunson’ ile hızlanan ve her yeni gün yeni bir döviz rekoru ile uyandığımız bu ekonomik kriz hayatımı her zamankinden daha çok etkiledi.

Lisedeyken üniversiteyi hayal ettiğim zaman aklıma gelen ilk üç şeyden biriydi Erasmus. Üniversiteye başladıktan sonra ise en büyük hayalim oldu. Geçtiğimiz yıl sonunda ortalamayı ve İngilizce’yi toparladıktan sonra sonunda başvurdum. 4. sınıf, ikinci dönem gitmeye hak kazandım, köprüden önce son çıkış yani. Erasmus programına dair acı gerçeği kazanınca öğreniyorsunuz. Güncel ekonomik şartlarda Erasmus sadece hayal ederken güzel, kazandıktan sonra korkunç bir hal alıyor. Öncelikle hayalini kurduğunuz ülkeye değil, TL ile kazanıp dövizle harcayacağınız zaman hayatta kalabileceğiniz ülkeyi seçmeniz gerekiyor. Şansınız yaver giderse devletten alabileceğiniz hibe ile Türkiye’nin fakiri olmak yerine Avrupa’nın fakiri olabilirsiniz. Ancak hibenin çıkmama riskini göze almak istemiyorsanız benim gibi para biriktirmek için bütün yaz tatili boyunca çalışırsanız işinizi garantiye alabilirsiniz. En azından ben öyle sanıyordum. Ne kadar çalışırsanız çalışın, ertesi gün bir önceki günden daha fakir uyanıyorsunuz.

Üniversitelerdeki eğitimin kalitesinin giderek azaldığı, binlerce akademisyenin barış istedikleri için işinden olduğu, mezun olunca işsiz kalacağım kaygısı ile günleriniz geçip giderken hiç yoktan 6 ay bir nefes alıp geleyim diyorsunuz, ama yok. Döviz kuru rekordan rekora koşarken siz de hayalinizden uzaklaşıyorsunuz. Şubat 2019’da İstanbul’dan yükselerek uzaklaşan şey umarım uçağım olur, döviz kuru değil.