Üstü kalsın

tarakla elbette taramıyor saçlarını. Ne özür, ne teşekkür. Bir emanetçi dinginliği bu; budanmış ağaçların yeşerdiğini görmenin seyri, sokak çalgıcılarının esmer şarkıları, otogarların yoksul ayakçıları gibi. *** Ahmet Erhan yazmıştı, yazmıştır, iyi ki yazmış. Aklımda kalanı yazarsam haksızlık eder miyim arkadaşıma, beni bağışlamanın bir yolunu bulur nasılsa. “Herkes bıyığını niye kestin diye soruyor/ Alçaklar ölüm ilanlarını bile okumuyor.” Hey gidi, Ankara’nın derin topraklarında ne çok sevdiğimizle aynı karanlığa gülümsüyor Akdeniz’e yelken açmış bir sandalın tenhasında. *** Dünyanın döndüğü rivayet değil, gidip postaneden kart atmalı içeridekine. Gelmeyen mektupları beklememeli. Yazdığı mektupların karşılığı olmadığını ezber etmenin daha kaç yolunda sınanabilir ki insan. Ne önemi var ki sahiden? Yazmak kendine ait bir duygu, karşılığı olmuş olmamış önemli mi sahiden? “Yazın bittiği her yerde söylenir” dememiş miydi Ülkü Tamer? Bir kanun taksimi gibi dize, birazdan yaylılar başlayacak ve tökezleyecek söz. Tökezlesin. Güneşin battığı yerde huzura uzatmış bacaklarını şair. Ne çelenk bekliyor artık, ne sigara tellendiriyor, ne yanıt umuyor nicedir.

Methiye dizenlerin, beceremeyip şaşıran ve altında kalanların sakalları da ağırır belki bir dizeyle. Sanmıyorum. “Ben sana teşekkür ederim, beni sen öptün,”

Önemli olanın herhangi bir an olması gibi. Sokağa çıkarken kapının kapandığını görmek gibi. Ayaklarını zamanın balkonuna uzatıp uzay boşluğuna bakmanın tılsımı gibi. İçten ve içlenerek denize hayret etmek üzere bütün kurgu. *** Tevekkeli değil, ne zaman sokağa çıksak hayata dair olup olmadığımızı bilmek istiyor devlet. Onun listesinde aranır halde olup olmadığımızı kontrol ediyor sürekli. Kafa kâğıdı yanımızda olmadan mahalle bakkalına gidemiyoruz nicedir. Öldürülen tarafta olduğumuz halde üstelik, bizden emin olmak istiyor ve bunu gün içinde tekrarlıyor ısrarla.

Kadıköy’de, o taburelere oturup iki çayla günün yorgunluğunu kalaylamaya çalışırken hep aynı şair konuk oluyor masaya. Binali Duman ile oturduğumuzda yoldan geçerken çevirdim, sonraki günlerde Şahin Altuner’le oturduğumuzda da aynısı oldu. Geçen Şenay Aydemir ile akşama konuk olmak için buluştuğumuzda o bizi gördü bu defa. Hicri İzgören, bir zamandır Sur’dan çıkıp başka bir Sur’da törpülüyor zamanı.

Kendime dönüp Hicri’nin “Suç Duyurusu” kitabını okuyorum tekrar. “Kan renginde” başlıklı şiirinde hallerimize tanık oluyorum yeniden: Şimdi hangi sayfasına başvursam Bir sebep-sonuç ilişkisi buluyor hemen Her satırı bir ‘tashih’ ile yaralı Bir masalcı oluyor zaman Ölümleri kutsuyor, yalanlar emziriyor

İnfazlar büyütüyor tarihin beşiğinde

Her köşesinde kimlik soruyor benden Açıp yaramı gösteriyorum Bazı şairler yarasını, bazı şairler utancını, bazıları da onurunu gösteriyor, evet. Buradan yola çıkınca yaşadığımız geçmişi bizim adımıza yazan şairlere tanık olmak gelecek için umut veriyor bir yandan. Kötü olan her anın kendini tamamlamak için zamana gereksinim duyduğunu ve bir gün artık geçip gitmiş olacağını bilmek duygusu çoğalıyor bundan.

O gün Cemal Süreya’dan ödünç bir dize alıp geçmişe bakacak ve şöyle diyeceğiz:

“Üstü kalsın!”