UMUTSUZ OLMAK DA NEYİN NESİ ?
“Hala
umutlu musunuz?” Diye sorulmuştu genç bir hanıma… 12 Eylül öncesinde miydi, sonrasında mıydı ne? Anımsamıyorum.
Ama onun yanıtını çok iyi anımsıyorum:
“Elbette umutluyum. Ama sizden değil, kendimden…”
Bir süre dilime dolandıydı bu yanıt. Birilerini umutsuzluk içinde görünce yineledim durdum uzun süre.
Geçen gün sayın Evin İlyasoğlu’nun Cumhuriyet güncesindeki yazısında bir gencimizin başarısını okuduğumda yine bu yanıtı anımsadım.
Bu yazıdan sonra Balıkesir Mimarlar Odasının, Balıkesir Üniversitesi ile birlikte çağrılarına uyup bu kentimize gittim. Bu yanıtın doğrulandığını gördüm orada. Bana karşı değil, bütün çevrelerindekilere karşı…
Mimarlar Odasının yenilenmiş bir Türk Evinin olabildiğince büyük, küçük oylumu tıklım tıkıştı. Ayakta izleyenler vardı. Kendileri benim oğlum ya da kızım olabilecek yaştaki mimarların, mimar olmuş çocukları vardı aralarında.
Demek ki onlara da ulaşabilmiştim. Kendilerindeki umutla bakıyorlardı geleceğe…
Biliyorsunuz, en iyi sizler bilirsiniz, bu günlerde de beni çileden çıkardıklarını, umutsuz olanların.
Ertesi gün, 22 km uzaktaki üniversitede de doluydu büyük toplantı yeri.
Konuşmalarımda, Anadolu’nun çok özet geçmişini anlatıyorum, azıcık da güncele bağlayarak.
Genellikle 12 Eylül etkileriyle yetişmiş kuşaktan olanlar soru sormuyorlar. Ama usul usul değişiyor durum. O gün Balıkesir Üniversitesinde de bunu saptadım. Sormağa bağlıyor en genç kuşak…
Evrensel okuyanlar vardı içlerinde. Bu bile sormaya başladıklarının göstergesidir. Sevgiyle, bilmek isteyerek sordular…
Mutluluğumu düşünebilirsiniz. Onlar arasında hiçbir ayrım tanımadığımı biliyorlardı. Ben de onları yanıtlarken, hep olduğu gibi, gerçeği söylüyordum.
Onlardan bir genç kıza sordum,
“kadın olduğun için eve kapatılmayı onaylar mısın?”
Öyle bir kesinlikle “Hayır!” Dedi ki…
Geçmiş ola beyler! Bu kuşak sizin eve kapatabileceğiniz kuşak değil.
Arapçayı öğrenseniz kiminle paylaşacaksınız, neyi öğreneceksiniz? Dediğimde çıt çıkmıyor.
Kimilerinin yardakçılıklarıyla çıkarlarını sürdürenler bu böyle sürecek sanadursunlar…
Ben böyle gördüm. Neden umutsuz olalım ki?