Neden oradayız bu ısrar niye?

Akşam vardiyasındayız ve üretmek için tezgah başındaki yerimizi almışız. Henüz yeni başlarken üretime, bir anda yüzler düşüyor ve arkadaş yanıma gelerek “Çok kötü, sosyal medya hesaplarına erişim yok” dedi. Ne oldu diye sorunca, İdlib’de saldırı olmuş, en az 90 ölü var diyerek hem üzüntüsünü hem de şaşkınlığını ve çaresizliğini dile getirdi.

Sonra diğer hattan arkadaşlar da gelip gidip son bilgileri paylaşmaya başladılar. Ben de Evrensel’de aldığım son bilgileri paylaşarak ortak oldum duruma.

Ancak biz işçiler bu durumu daha önce sohbetlerimizde konuşmuştuk ve ortak kanaatimiz şuydu: Bizim ne işimiz var İdlib’de, niye bizim gençlerimiz ölüyor?

Üzerine başka bir arkadaşımız gelip, “Savaş başlıyor galiba uçaklar kalkmış” dedi. Ben de “Ne savaşı, kimin savaşı, kimin çıkarı varsa onlar ve çocukları gitsin savaşsın” dedim. Dondu kaldı, hiç beklemediği bir cevaptı galiba. “Nasıl yani, ne demek istiyorsun sen” diye sordu. Ben de “İdlib neresi biliyor musun” diye sordum, “Bilmiyorum” dedi... “Peki Libya?” Daha çok şaşırdı... “Senin gibiler yüzünden” diyecekti ki biraz konuşup sert çıkınca, gitti. Yanındakiler de bana hak vererek “Ölen hep bizim gibi yoksul çocukları. Erdoğan’ın bir oğlu askerlik yapmadı, diğeri bedelli yaptı” dediler. Gerçekten işçiler buraya nasıl geldiğinin hem farkındalar hem de öfkeliler.

Beraber çalıştığım operatör arkadaşım bana, “Ağabey niye böyle oluyor neden biz oradayız, bu ısrar niye” diye, çok içten ama üzgün bir tavırla sordu. Ben de işçilerin bakış açısıyla anlamaya çalıştım. İnanın Manisa’daki işçilerin çoğu artık AKP ile manevi bağlarını yitirmiş durumda kanımca... Özellikle Tayyip Erdoğan’a karşı tepkiler artıyor: “Neyin ısrarı bu, neden Suriye’deyiz?”

Savaşın ve sonuçlarının bize yaramadığını anlatmak için konuşurken, kimlerin zararlı çıkacağını da yoksul ailelerin çocuklarının ölümleriyle bir kez daha yaşıyoruz.