VİRÜS VE PERHİZ

Kilolu bir yakınım var. Perhiz yapıyor. Elinde bir perhiz yemek listesi. Üstünde “diyet listesi” yazıyor. Akşam perhizi dana etinden iki adet yağsız köfte. Izgarada pişmiş olacak. Biraz yeşillik. İki dilim kızarmış ekmek. Düzenli olarak her akşam 6’da perhiz yemeğini yiyor ve 7’de esas yemeğe geçiyor. Esas yemek bildiğimiz türden. Perhiz yemeğini ilaç sanıyor. Halen şişman ve “Neden bir türlü kilo veremiyorum” diye kendi kendine sorup doktorlara, diyetisyenlere söyleniyor.

Tıpkı virüse karşı alınacak önlemlere uyduğumuz gibi. Demek ki bizde önlem böyle.

Dün başka bir yakınım uçakla yolculuk yaptı. Söylediğine göre havaalanı personeli süper duyarlı. Biletleri kontrol edip yolcuları uçağa taşıyacak otobüse geçmelerini yönlendiren yer personel eldivenli, maskeli. Belli ki daha yetkili olan bir görevli yolcuları uyarıyor; “Lütfen sıraya girerken aramıza en az 1 metre mesafe koyalım. Birbirimize çok sokulmayalım.” Ardından havaalanı otobüsüne tıkıştırılıyor yolcular. Aradaki mesafe 20 santim. Ağız ağza, burun buruna. Herkes maskeli ama, maskenin dokumasındaki ipliklerin arasındaki mesafe virüs için İstanbul ile Ankara arasındaki mesafe kadar. Bir yolcu yer personeline çıkışıyor, “Arkadaş sen bizi sıraya sokarken uyardın ama otobüste üst üsteyiz. Hem de bir sürü otobüs boş yatıyor.”

Yer personeli o kadar ileriden sorumlu değil. O, oradan sorumlu, ötesi onu ilgilendirmiyor.

Bir iki homurdanma ile otobüs uçağa yanaşıyor. İçişleri bakanlığı karar almış, toplu taşımada kapasitenin yarısı kadar yolcu alınacak. İyi mi? Eh işte. Yolcular uçağa biniyor. Tek boş koltuk yok. Herkes üst üste oturuyor. Yanında nereden geldiği belli olmayan yolcu ile sarmaş dolaş, nefes nefese yola devam. Oysa uçakların hemen hepsi yerde boş bekliyor. “Yolcuları ikiye ayırıp, iki uçakla göndersenize. Her şey para mı? Nerede kaldı önlem, güvenli mesafe” diye çıkışmasına bir yolcunun, çaresiz gülümsüyor maskeli, eldivenli hostes. Yazık. O da maske ile korunacağını sanıyor. Herkes birbiriyle küsmüş, birbirine düşman gibi ayaklarına bakarak yolculuğu tamamlıyor çaresiz yolcular. Yanındaki yolcu maske ikram ediyor maskesiz yolcunun birine şeker ikram eder gibi. Sonra yine havaalanı. İnişte yine aynı otobüsler. 190 yolcuya iki otobüs. Otobüs şoförü neredeyse yolcuları iteleyerek dolduruyor otobüsünü. Ama havaalanı güvenli. Yine uyarılar. “Lütfen aranızdaki güvenli mesafeyi koruyun. Ellerinizi en az yirmi saniye yıkayın.”

O anlattıkça, Himalaya dağlarına tam teçhizat tırmanan dağcılara rehberlik eden terlikli, ceketli Tibet köylüsü geliyor aklıma. Bir de bizim, perhiz yemeğini ilaç sanan tombul yakınım.