Savaş gemisi gölgesinde ucuz balık hayali

Esenler metro istasyonu girişinde bağdaş kurmuş genç bir kadın; bacaklarına yatırdığı minicik çocuğu mevsimin son soğuklarından korumak için bez parçalarıyla sıkı sıkı sarmış. Önünde yarısı dolu bir biberon, yanında mendil. Sabah 08.30 civarında metro istasyonuna girip çıkanların bir kısmı mendilin üzerine ceplerindeki bozuk paraları bırakıyor. Orta yaşlı bir adam bir yandan cebinden çıkardığı birkaç parça kağıttan en ufağını ararken diğer yandan dilenen kadına doğru yöneliyor. Kadının tepesinde bittiğinde elindeki 50 lirayı gösterip soruyor:

“Bozuğun var mı?”

Hiçbir şey anlamayan kadın kafasını hızlı hızlı sağa sola sallıyor, soran gözlerle bakıyor. Adam anlatma niyetinde:

“Bozuğun varsa buradan 20 lira al...”

Kadın Arapça cümleler kuruyor. Adam sesli düşünüyor:

“Sen beni anlamıyon, ben seni, şimdi bunu sana versem hepsini verdim zannedeceksin ama hepsini veremem ki, bana da lazım…”

TURİST Mİ MÜLTECİ Mİ?

Metronun ardından bindiğimiz Yusufpaşa’dan Gülhane yönüne giden tramvayda yabancı ağırlığı dikkat çekiyor. Daha önceki yıllara göre İngilizcenin yanı sıra Slav dilleri de duyuluyor. Tabi bir de Arapça… Gülhane Parkı’nda da bu durum değişmiyor. Savaş mı, seyahat mi? Turistlerle mültecilerin birbirine karıştığı bir yerde kimi zaman kimin hangi nedenle burada olduğunu anlamak zor...

Gülhane Parkı’nın Sarayburnu tarafındaki kapısına yaklaşıldığında iktidarın seçim propagandasında da kullandığı, “Türkiye’nin en büyük savaş gemisi” TCG Anadolu görünüyor. Önünde sonu görünmeyen uzunca bir kuyruk. Gençlerin de olduğu bu kuyrukta yaşı geçkinler ağırlıklı. Çember sakallı erkekler, çarşaflı kadınlar azımsanmayacak yoğunlukta. Kimisinin başı “Yanındayım Türkiye” yazılı bezlerle çevrili... Bu bandajları, üzerinde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın silüetinin ve isminin olduğu atkıları, küçük bayrakları satanlar kuyruğun başından sonuna gidip geliyor. Bir ara yağmur çiseleyince satıcılar sırtlarında taşıdıkları çantadan yağmurlukları da çıkarıyor: “20’ye var 30’a var...”

‘20-30 NEYSE, CEPTE KALSIN’

Oğluyla birlikte kuyruğa Kumkapı’da girebilen Adem 60’ında bir emekli. Yağmurlukları inceledikten sonra birkaç saniye havaya bakıyor, “Köy adamıyım ben, onca sene köyde yaşadım, oradan biliyorum yağmurun ne zaman yağıp yağmayacağını, şimdi yağmaz. 20-30 neyse, cepte kalsın” diyor. İETT’DEN Emekli Bayburtlu Adem dün de gelmiş buraya: “Ama geç geldim, geç gelince giremedim. Gerçi girmesem de olur, gölgesinde fotoğraf çektirsem de yeter...”

Duyduğu kadarıyla anlatmaya başlıyor gemiyi: “İçinde 1300 asker, İHA, SİHA, helikopter, tank, yatakhane, spor salonu, ne ararsan var. Geç kaldık geç. Bu zamana kadar hep sustuk, tepemize bindiler...”

Peki şimdi ne olacak?

“Hani Amerika gemilerini sağa sola yolluyor ya, biz de yollayacağız. Korksunlar bizden. Üç beş seneye daha büyüğünü yapacaklar. Onda denizaltı da olacak. Çıkacak gemiden, operasyona gidecek. Sonra geri gelecek…”

12 YAŞINDA BİR ÇOCUK…

Yağmur hâlâ çiseliyor. Satıcılar arasında 12-13 yaşlarında bir çocuk, bağırışıyla herkesin dikkatini çekiyor: “Yağmurluklar 20-30... Atkılar, bayraklar...”

Henüz 12’sinde bir çocuğa bakarak konuşuyor Adem: “Görüyon mu, helal olsun valla. Bu yaşta ekmeğini taştan çıkarıyor. Ailesine yük olmuyor...”

“Heee” diyor hemen arkamızdaki adam: “Valla helal olsun. Çalışıyor bu yaşında...” Adem’i destekleyen 75’indeki bu adamın ağzında diş kalmamış, ayakta zar zor duruyor: “Kastamonu benim memleket, Mıstafayım ben… Yetişcek miyiz acebe? Yetişsek iyi... Kuyruk Yenikapı’ya kadar gidiyor dedi televizyonlar. Önce oraya gittim, oradan buraya kadar yürüdüm. Yalan mı söylediler bize?”

Baktığında kuyruğun sonunu göremeyen Adem, “Yok hacı yok, şimdi Yenikapı’ya varmıştır bu. Sen kuyruğun başına git. Yaşlısın zaten seni alırlar. Eğer almazlarsa orada otur. Bize de iyice bak ki gördüğün zaman tanı, sıra geldiğinde yanımıza gelirsin” deyince ağır ağır uzaklaşıyor Mustafa...

‘CIA MOSSAD, HEPSİ BU ADAMIN PEŞİNDE’

“Görüyon mu bak, kaç yaşında adam, çıkmış gelmiş buralara kadar” diyor Adem: “İşte bu millet böyle oldukça kimse bizi deviremez...” Devirmek isteyen kim abi?

“Kim yok ki. Başta Amerika, sonra İsrail. İngiltere… Bu adam olmasaydı bu dış güçler çoktan çökmüştü tepemize... Ama bu adam geldi elini masaya vurdu... Bakma, CIA, MOSSAD hepsi bu adamın peşinde, fırsat bulsalar indirirler... Ama biz bir olduk mu kimse bir şey yapamaz bize...”

Hemen önümüzdeki Ahmet atılıyor söze: “Çanakkale’de öyle değil miydik? O zaman silah bile yoktu doğru dürüst... Bak ben güvenlik görevlisiyim, nöbete kaldım, 24 saat çalıştım, hiç uyumadan buraya geldim. Hayırlısıyla bir görseydik...”

‘PAHALI DEĞİLSE ALIRIZ’

Kuyrukta dikilmekten sıkılanlar hemen yanı başımızda denize olta atan balıkçıları izliyor. Balıkların oltaya takılması kuyruktakileri keyiflendiriyor. Babasının taşıdığı küçük bir çocuk kovalardaki balıkları işaret edip “balık” diyor babasına... “Benim oğlum balık mı istiyor” diyor adam eşine dönerek: “Eve giderken bakalım, pahalı değilse alırız.” Kadın, “Geçen bakmıştım pahalıydı, belki ucuzlamıştır” diyor...

Biraz etrafı kolaçan etmek için uzaklaşırken Adem arkadan sesleniyor: “Bizim hacıya da bak, sağlam mı diye…”

Sırada geçirdikleri saatler içinde kaynaşmış olan yurttaşlar aralarında sohbet ediyor. “Eskisi gibi değiliz artık”, “Silahta da inşallah dünyada birinci olacağız”, “Nankör çok bu memlekette nankör”, “Baksana ya, düne kadar hayal edebilir miydin, Togg var, savaş gemisi var...” Sırada yürütülen tek sohbet bununla sınırlı değil tabi. “Önce şu kredi bitsin de çocuk işine sonra bakarız”, “Bizim orada da kiralar şu kadar”, “Yazın kavanozlara koyup dolaba atacaksın, öyle daha hesaplı” gibi cümleleri duymak için dikkat kesilmeye gerek kalmıyor...

Birkaç polis kuyruğun ön tarafından arka tarafa giderek yüksek sesle duyuru yapıyor: “Bugün saat 13.30’da girişler son. 13.30’dan sonra kimse alınmayacak...” Sıradaki uğultular yer yer tepkiye dönüşüyor: “Öyle iş mi olur, Sakarya’dan geldim ben, bir daha nasıl geleyim”, “Çocuklarla Balıkesir’den geldim…” 30’unda bir adam telefonunu çıkarıyor: “Cumhurbaşkanının kesin haberi yoktur, haberi olsa izin vermez. Ben Cumhurbaşkanlığını arıyorum.” Telefonu kapattıktan sonra “İlgilenecekler” diyor.

Türkiye’nin en büyük savaş gemisi TCG Anadolu’yu görmek isteyen yurttaşların oluşturduğu kilometrelerce kuyrukta geçen diyaloglar, bir yandan Akp’nin kemik kitlesini tutmak için öne sürdüğü emperyal hayallerin etkili olduğunu gösterirken, diğer yandan yoksulluğun o kitle için de temel sorunlardan biri olduğunu ortaya koyuyor...

‘BELKİ BURALAR DAHA UCUZDUR’

Adem’in grubunun yanına geldiğimizde konu kilosu 30 lirayı bulan soğana gelmiş. “Dış güçler soğanı üretene parasını veriyor, ‘Ürettiğini piyasaya sürme yak’ diyor. O da imha ediyor. Şu seçimlerden sonra hayırlısıyla tokadı atalım da… Bunları vatan haini ilan edip tarlalarını elinden almak lazım...”

Saat 13.30’a geliyor, sıra yine olduğu gibi duruyor... O saate kadar kimse ayrılmıyor... Polis son anonsunu yapıyor: “Girişler kapatıldı, artık kimse alınmayacak, yarın 10.00-18.00 arası gelebilirsiniz…”

Cumhurbaşkanlığını aradığını söyleyen kişi, “Kesin iletmediler cumhurbaşkanına, iletselerdi çözerdi” diyor. İnsanlar gemiyi arkalarına alarak telefonlara poz veriyor... Adem de öyle, geminin gölgesinde... Kastamonulu Mustafa “Nolcek şimdi, almicekler mi bizi” diyor. Adem, “Yok hacı yok, sen git eve. Ben yarın bayram namazını burada kılacağım, namazdan sonra buradayım, kesin gireceğim” diyor... Bir süre sonra Yenikapı’ya kadar uzanan sıra dağılıyor. “Buraya kadar gelmişken Eminönü’ye gidelim” diyor eşine bir kadın: “Yarın bayram, biraz alışveriş yapalım, belki buralar daha ucuzdur...”