İŞYERİNDE AYRIMCILIĞA KARŞI ALANLARDAYIZ

MEDİKAL bir firmada çalışan bir işçiyim. Günde 8-10 saat çalıştırılıp emeğinin karşılığını alamayan birçok işçiden biriyim. Fabrikamızda çoğunlukla kadın işçiler çalışıyor. Kadınların bu kadar çoğunluk olduğu bir fabrikada terfi alanlar sadece erkekler oluyor.

Biz kadınlar olarak köleci çalışma biçimini kabul etmiyoruz. Kadınlar için insana yaraşır bir iş, eş değerde işe eşit ücret, ayrımcılıktan ve şiddetten arındırılmış bir çalışma ortamı istiyoruz. Vahşi sermaye düzeninin yarattığı yıkım yüzünden iş kazalarında hayatımızı kaybediyoruz, yakalandığımız meslek hastalıkları yüzünden yaşamdan kopuyoruz, evde, işte veya sokak ortasında öldürülüyoruz. Ama bizler yine de buradayız, alanlardayız. Çünkü çalışma yaşamındaki mücadelemiz iktidar, sermaye, erkek egemen sistem ve cinsiyetçi, ırkçı saldırılarla gölgelenmek isteniyor. Daha çok dayanışmayla, daha çok örgütlenerek ve mücadele ederek bu zor günleri de aşacağız.

İşçiler olarak tüm emekçiler gibi özellikle son dönemde daha da artan bir şekilde geçim sıkıntılarıyla boğuşuyoruz. Her geçen gün daha da derinleşen ekonomik kriz gündelik hayatlarımızı sürdürülemez hale getirdi. İktidarın uyguladığı ekonomi politikalarının sonucu olarak başta elektrik, doğal gaz ve akaryakıt olmak üzere her ürüne art arda zamlar geliyor. Zor ve kötü günler geçiriyoruz. Barınamıyoruz, ısınamıyoruz, geçinemiyoruz. Tek adam rejimi yoksulluğu halkın yaşam tarzı haline getirdi. Toplum bu şekilde yoksullaşırken iktidar, yandaşları ve sermaye servetlerini büyütmeye devam ediyor. Biz fakirleştikçe onlar zenginleşiyor. Saray; kadınları, işçileri, gençleri düşünmüyor. Onlar kasalarını daha nasıl doldurabilir bunun peşindeler.

İşçi sınıfının Birlik, Mücadele ve Dayanışma günü 1 Mayıs’ta emekçiler, öğrenciler, kadınlar, işçiler, LGBTİ’LER ülkenin dört bir yanında talepleriyle meydanlar da olacak, olacağız. 1 Mayıs’ta kadın emeğini görünür kılmak, sesimizi duyurmak, kadın dayanışmasını ve örgütlü gücünü yükseltmek için alanlarda olacağız. Çünkü bizler üyesi olduğumuz sendikalarda da kurumlarda da yeteri kadar temsil edilmiyor, ayrımcılığa maruz kalıyoruz.

2005’te Bursa’da elyaf fabrikasında diri diri yanan 5 kadın arkadaşımız için, 2006’da Ceylanpınar’da 3 lira yevmiye için kamyon kasasında taşınırken nehirde boğularak can veren 9 tarım işçisi kadın için, 2009’da İstanbul’da yaşanan sel felaketi sonucunda tekstil atölyesine giderken servis aracında can veren 8 emekçi kadın için, Gezi’de kaybettiği oğlunun acısına dayanamayan Fadime Ayvalıtaş için 1 Mayıs’ta alanlar da olacağız. Sesimizi duyurmaktan, varlığımızı kabul ettirmekten vazgeçmeyeceğiz.