HER ŞEYDEN YALITILMIŞ
BD cezaevi sisteminde idam mahkumlarının önemini çok az kişi biliyor. Politikacılar tarafından siyasi bir silah ve iktidara giden yolda bir atlama taşı olarak kullanılıyorlar. Ancak ölüm hücresi bundan çok daha fazlası. Burası, erkeklerin ve kadınların -hatta yakın zamana kadar çocukların bile- işkence dolu bir yalnızlık ve çaresizlik içinde yaşamaya ve ölmeye terk edildiği bir yer.
Ölüm hücresi, insanları fiziksel ve psikolojik olarak izole etmek için özel olarak yaratılmıştır. ABD yasaları tarafından desteklenen idam koğuşunda, kimsenin dokunmasına izin verilmeyen bir dokunulmazlar kastı oluşturuldu. Ne çocukları, ne ebeveynleri, hatta ne de eşleri dokunabildi onlara…
Ama hepsi bu kadar da değil. Kendileri de ölüm hücresinde olan diğer tüm insanlardan bile izole edildiniz! Günde 23 saat boyunca tek başınıza bir hücrede kilitli tutularak, idam edilene ya da ölüm hücresinden ayrılmanıza izin verilene kadar tamamıyla tecrit edildiniz. Birçok kişi, belki de çoğu, bu koşullarda onlarca yıl geçirdi. Peki neden? Çünkü devlet bu tür aşırı koşullar yaratarak insanların bir tür yaşayan ölüye dönüşmesini sağladı. O kadar kırılmışlardı ki gerçek ölüm bir kurtuluş olacaktı.
En azından Pensilvanya’da, ölüm cezası ateşi artık sönüşte gibi görünüyor. Ölüm cezasına çarptırılan mahkumların sayısı yaklaşık yüze düştüğü için tek ölüm hücresi küçültüldü. İnsanların artık tek kişilik hücrelerinin dışında günde sekiz saatten fazla zaman geçirmelerine izin veriliyor ve ziyaretçi kabul etme hakları var. Şu anda vali, verilmiş ölüm cezaları için bile infaz kararlarını imzalamıyor ve ölüm cezasını kaldırmaya çalışıyor. Yani gidişat değişiyor gibi görünüyor ve belki de bir gün idam hücresi sadece acımasız bir anı olarak kalacak.
A