Amcam, yoldaşım ve ilk rehberim Münür Alikoç

BANA konuşmayı Münür amcam öğretmiş. Çocuğunu bırakacak bir kreşi olmayan her emekçi ailesi gibi ben de anneannelerin, babaannelerin baktığı bebeklerden biriyim. Bebekliğimin önemli bir evresinde babaannemin evinde, Münür amcamla birlikte yaşamışız. Akşamları işten döndüğünde beni karşısına alıp kelimeler öğrettiği anlatılır. Şimdi bana verdiği en değerli şeyle, kelimelerle ona veda ediyorum.

Çocukluğumun ilk anılarında canlanıyor; amcam ve etrafında pür dikkat onu dinleyen ablalar, abiler, amcalar, teyzeler. Adına “toplantı” dedikleri bu ciddi ortamlara bir süre sonra bebek pusetinde Sinancem’le birlikte yan odada Necla yengemi ve Münür amcamı bekleyerek katılıyoruz. Bazen daha da kalabalıklaşıyor, salonlara doğru genişliyor. “Kongre” kelimesini öğretiyor Münür amcam, bu sefer. “Parti” kelimesiyle birlikte giriyor, çocuk aklıma. İster üç beş kişi ister bir salon dolusu olsun, değişmiyor; herkes Münür amcamı pür dikkat dinliyor.

“Emek…” Her şeyin, hayatımızın, ailemizin etrafında dönüp durduğu bir kelime. “Evr… nsel” Okumakta zorlanıyorum. Ters e’yi öğretiyor amcam, kelime kolaylaşıyor. Bugün bile, günlük işçi basınını takipteki çıtam hâlâ amcamdır. Tüm gününü, her saatini çalışmaya, sendikal mücadeleye, köylü mücadelesine ayıran fani bir insanın bu kadar yazı dolu bir gazeteyi her cümlesine kadar okuması fizikötesi bir olay gibi gelmiştir hep. Sabah erkenden okuması gerekenler vardır onun. Kahvaltı gibi köşe yazıları… Okunmadan güne başlanmayacakları tüketir önce. İşçi sendika haberleri. Kim nerede ne yapmış, nasıl bir çalışma yürütüyor. Kendi bölgesi değildir, kendi çalışma alanı değildir ama partisinin her yerde ne yaptığı onun sorumluluğundaymışçasına okur, takip eder, değerlendirir. Ve tabii ki tartışır.

Fani dünya işlerinin zaman tanımadığı okunmadık satırlar kalmıştır. Dünyanın kendi etrafında dönüşü tamamlanmadan Münür Alikoç gazetesi Evrensel’i bir kez daha eline alır. O satırlar tüketilir. Öyle uyunur. Münür Alikoç, günlük işçi basının takibinde yüksek bir çıtadır.

Tanıyanlar bilir, örgütçülükte de öyledir. Temas ettiği gençler, köylüler, kamu emekçileri… Onlar hiç farkında değillerdir belki ama Münür Alikoç, onlardan çok şey öğrenir. Öğrendiklerini yoldaşlarına aktarmaya çok çalışmıştır. Burası tıkandığında o da tıkanır, kan dolaşımı hızı yükselir. Ağacı kurt, Münür’ü küçük burjuva solculuğu kemirir. Ailesi dışında, sabrının taştığına tanık olduysanız, bilin ki durum bundandır. İşçi sınıfına, köylülere, gençlere ve çocuklara alabildiğine sabır gösterir.

“Amca sosyalizm ne demek?”

“Amca, Deniz Gezmiş kim?”

“Amca anarşizm sosyalizmden daha mantıklı değil mi?”

“Amca neden tek bir komünist parti yok?” “Amca, Kürtler bölücü mü?”

“Amca, siz Atatürk’e karşı mısınız?”

Bir ortaokul çocuğunun dünyaya dair aklınıza gelebilecek tüm sorularını düşünün. Kendisi 14-15 yaşlarında örgütlenmiş bir amcaya yöneltilmiş “ahiret soruları”. Milyon defa anlatmış olmanın tahammülsüzlüğünü bekleyenler yanılır. “Git oku öğren” kolaycılığını bulamazsınız Münür Alikoç’ta. Karşısına alır, bacak bacak üstüne atar, gözler hafif kırpışır, bıyıklarını düzelterek anlatmaya başlar. O sabırla anlatırken, karşısındaki çocuk büyür, zihni keskinleşir, fikirleri berraklaşır. Münür Alikoç, bırakın bir genci, bir çocuğu bile sabırla, beceriklilikle, emekle devrime, sosyalizme kazanır. O, örgütçülükte de bir çıtadır.

Hayata, dünyaya, topluma dair ilk sorularımın yanıtçısı, Marksizm-leninizm’e giden yoldaki ilk rehberim -ki bu ne büyük şanstır. Bana kelimeler verdin, gidişinde kullanabileceklerimi bırakmadan…