‘Acının tarihinin isimleri vardır ’
Kadıköy’de yer alan Moda Sahnesi üç oyununu Özak işçileriyle dayanışma çağrısı yaparak sahneliyor. Önceki gün ilki olan Edouard Louis’nin Babamı Kim Öldürdü eserinden çevrilen oyuna Özak işçileri de katıldı. Oyun, bir işçi ailesinden gelen Louis’nin babasıyla ilişkisi ve babası üzerinden işçilerin nasıl sömürüldüğünün, eşcinsellere karşı nefret suçunun nerelerden kaynaklandığını anlatıyor. Oyundan sonra seyircilerden Özak işçileriyle ve Oyuncu Onur Ünsal ile konuştuk. İşçiler oyuna dair fikirlerinden ve Ünsal da dayanışma için neden bu oyunu seçtiklerinden bahsetti.
İlk defa bir tiyatro oyunu izlemeye gelen Özak işçileriyle oyundan sonra sohbet ederken özellikle kadın işçilerin daha çok bağ kurduğunu fark ettim. Özellikle son yarısında devlet-fabrika-sömürü ilişkisinin apaçık or
taya serildiği kısmın kendilerinde de daha çok şey ifade ettiği için son kısmı daha çok beğendiklerini söylediler. Özellikle eşcinsellerin aileleriyle yaşadıklarının, nefret suçunun vs. oyunda yer almasının bugün açısından çok şeye karşılık geldiği için beğendiklerini belirttiler kadın işçiler. İlk ve son oyunum diyenler de oldu, daha sonra başka bir oyuna gitmek isteyip istemediklerini sorduğumda da “Urfa’da tiyatro yok ki” dediler.
Kemal Aydoğan’ın yönettiği tek kişilik oyunda Onur Ünsal tek kişilik kadroyla sahneyi dolduruyor. Ünsal’ın oynadığı Edouard, olayları, ev içindeki kavgaları babasına anlatır gibi ve aslında onunla hesaplaşır gibi aktarıyor. Babasıyla ilişkisi üzerinden aile, ataerki, bunların işçi sınıfındaki konumu, ilişkileri nasıl şekillendirdiği, devletin ve aslında kapitalizmin nasıl açmazlara götürdüğünü anlatıyor Edouard. Oyun ilk yarısında çoğunlukla Edouard’ın çocukluktan itibaren çoğunlukla babasıyla ilişkisi üzerine yoğunlaşırken son yarısında bunların asıl kaynağını gösterecek şekilde, “Senin belini bükenler seni sömürenlerdir, eşcinseller değil” diyor Edouard. İşçi sınıfını tembellik tehdidiyle, uzun çalışma saatleriyle, düşük ücretlerle, çalışma koşullarıyla sömüren egemenlerin devlet aracılığıyla nasıl yapıldığını ve tüm bunların sorumlusunun nasıl işçiymiş gibi olduğunu göstermeye çalıştıklarını vurguluyor Edouard.
Hayatın zaten acı çekmek olduğunu söyleyen babasına Edouard “Hayır, senin belin fabrika tarafından ezildi, hayat değil, senin yaşamak zorunda olduğun hayat böyle” diyor. “Acının tarihinin isimleri vardır” diyor Edouard. İş kazasından dolayı yatakta acı çeken işçi babasının nasıl da devlet tarafından “fuzuli bir boğaz” olarak görüldüğünü, bu yüzden sakat halde bile çok düşük ücretlere çalışmak zorunda bırakılmasına isyan ediyor Edouard ve sonunda babasının ağzından “Haklısın oğlum, bize devrim şart” diyerek bitiriyor.