İŞÇİLER KÖLE Mİ?

Çarşamba günü gazetemizde ve Cumhuriyet gazetesinde yayımlanan iki haber, işçilere sermaye ve iktidar tarafından yapılan insanlık dışı muameleyi gözler önüne seriyordu. Gazetemizde yer alan habere göre: “Bursa’nın Gemlik ilçesinde bulunan, serbest bölge - de faaliyet yürüten Aunde Teknik Tekstil Fabrikasında kasım ayından bu yana sendika üyesi 200’e yakın işçi işten çıkarıldı. Kötü çalışma koşullarına karşı DİSK/ Tekstil’e üye olduklarını ancak fabrika yönetiminin bir şekilde sendika üyesi işçilerin bir kısmını öğrendiğini söyleyen işçiler, sendikalı işçilerin istifaya zorlandığını daha ağır işlerde çalıştırılıp, sözlü taciz ve hakaretlere maruz bırakıldıklarını anlattı. Örgütlü işçi düşmanlığının başka bir boyuta taşındığı Aunde Teknik Tekstil’de kadın bir işçinin sendikaya üye olduğu için mesai sonuna kadar tek ayak üzerinde bekletildiği” yer alıyordu.

Cumhuriyet gazetesinde yer alan habere göre ise: “Akar Grup, Reis Elektrik ve AKP’LI İstanbul Başakşehir Belediyesi ortaklığıyla inşa edilen “Yuvam Bahçeşehir” projesi inşaatında çalışan üyelerinin haklarının ödenmediğini ifade eden İnşaat İşçileri Sendikası (İnşaat-İş) geçen haftalarda eylem kararı aldı. Şirket ve belediye önünde eylem yapan emekçilere polis müdahale etti ve sendika temsilcilerinin de arasında olduğu birçok kişi gözaltına alındı. Söz konusu olayın ardından ise bazı sendika temsilcisi ve eyleme katılan işçilere ev hapsi cezası verildi… İnşaat-İş Sendikası Örgütlenme Sorumlusu Deniz Gider, “13 gündür ev hapsindeyiz. Evin dışına çıkamıyorum. Günlük ihtiyaçlarımızı arkadaşlarım ve ailem aracılığıyla karşılıyorum. Elektronik kelepçe uygulaması hem sendikal faaliyetlerimize engel oluyor hem de yaşamımıza engel olan bir şey” açıklaması yaptı.

Sendikalı olmak isteyen, haklarını arayan işçilere bir tarafta işten atma ve ayakta bekletme cezası, diğer tarafta ev hapsi ve elektronik kelepçe uygulaması. Kapitalizmin işçi sınıfı için ücretli kölelik düzeni olduğu yönündeki tanıma, sermaye ve tek adam yönetiminin yaptığı katkılardan sadece ikisidir bu yaşananlar. İş cinayetlerine “fıtrat ve kader planı” dendiğine daha önce tanıklık edilmişti. İktidar ve büyük sermaye ülkeyi yerli ve yabancı tekeller için bir sömürü cenneti haline getirmek için olağanüstü bir çaba sarfediyor. Sendikalı olmak adeta olanaksız ve sendikalaşan işçilerin üzerine sermayenin bir işareti ile devletin bütün güçleri çullanıyor. İşçi katliamlarında, işçilerin mücadelesi boyutlandığında resmi dini kurumlar, tarikatler, cemaatler de bunların ardında sıraya girip “ikna” faaliyetlerine başlıyorlar.

Bütün bu baskılar ve saldırılar işçilerin mücadelesini engelleyebiliyor mu? Engeleyemediğine hemen her gün değişik fabrikalardan, iş yerlerinden gelen mücadele haberleri tanıklık ediyor. Asgari ücretin 17 bin TL olduğu hatırda tutulursa, şubat ayında yapılan araştırmalara göre, açlık sınırının -sadece gıda- 18 bin ile, 22 bin TL arasında olduğu, 4 kişilik bir ailenin zorunlu ihtiyaçlarını ifade eden yoksulluk sınırının ise Birleşik Kamu İş’e göre 52 bin 375 TL, Büro Emekçileri Sendikasına göre ise 60 bin 757 TL olduğu, bekar bir çalışanın ise 26 bin TL civarında gelire ihtiyaç duyduğu hesaplanıyor. Emeklilerin ezici çoğunluğunun 10, 15 bin Tl’ye, asgari ücret dışında çalışan işçilerin ortalama ücretlerinin 20 bin TL sınırlarında olduğu gerçeği karşısında işçi ve emekçilerin mücadele etme dışında bir seçeneği bulunuyor mu?

Ülke yerel seçimlere giderken işçi ve emekçilerin iktidar ve sermaye tarafından mahkum edildikleri koşullar bunlar. Bu yıkım bütünüyle iktidarın “yerli ve milli” kararlarının ürünüdür. Bu ekonomik sosyal yıkımın üzerini örtmek isteyen iktidar, yeni savaş ve ölüm araçlarının propagandasını yaparak bütün bu sorunların üzerini kapatacağını sanıyor. Ama bunun “ikna” yöntemleriyle sağlanamayacağını da çok iyi bildiğinden şiddet ve zorbalık araçlarını da devreye sokuyor. Ücretli kölelik düzeninde “İşçilerin zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyleri olmadığı” söylenmişti. Şimdilerde onlara elektronik kelepçelerle, kör disipline dayalı eğitim sistemlerinde çocuklara uygulanan cezalar gibi cezalar da eklenmiş bulunuyor. İktidar ve büyük sermaye zamla, enflasyonla, zülümle saldırıyor. Seçimlerden sonra daha şiddetli saldıracağı konusunda yaygın bir düşünce var. Ama derin - lerde biriken hoşnutsuzluğun homurtularının yüzeyde duyulmaya başladığına da tanıklık ediyoruz. Rüzgar ekenlerin fırtına biçecekleri günlere doğru gideceğiz.