SİYASİ ÇIKARLARIN PEMBE DİZİSİ

Politikacıların yaptıklarını ya da söylediklerini izlemekten daha sinir bozucu ne olabilir? Tıpkı bir pembe dizi gibi, onları sık sık siyasi performanslarını sergilerken ve aslında inanmadıkları şeyleri yaparken ve söylerken izliyoruz. Bu durum özellikle sosyal medya çağında ve kendi kitlelerine hitap eden kablolu kanallarda geçerlidir. Politikacıları izlediğimiz ve dinlediğimiz doğru olabilir, ancak gerçek şu ki onlar bize yabancıdırlar. Genellikle belirli destekçi kitlelerinin onlara verdiği parayla motive olurlar. Ancak Eski ABD Başkanı Donald Trump ve onun tehditkar yandaşlarının olağanüstü bir netlikle gösterdiği gibi, çok daha sık olarak korku tarafından yönlendirilirler.

Trump seçilemeyebilir ama partisinin ön seçimlerinde rakiplerini saf dışı bırakmayı başarıyor. Ondan korkan politikacılar, ağalarına boyun eğen köylüler gibi boyun eğiyorlar. Sanki siyasi hayatları onun lütfuna bağlıymış gibi siyasi efendilerine hizmet etmeye hevesliler. Onu göklere çıkarıyorlar ama arkasından alay ediyorlar. Siyasetçilerin davranışları nadiren bu kadar dalkavukça olmuştur. Nefretleri de en az gösterişli iyilikleri kadar sahtedir, çünkü o da dişlerini göstererek oynadıkları bir gösteriden başka bir şey değildir.

Fransız siyasetçi ve Tarihçi Alexis de Tocqueville’in (1805-1859) neredeyse 200 yıl önce gözlemlediği gibi: “Siyasi partiler söz konusu olduğunda, antipati fazlasıyla gerçektir”. 1830’larda Amerika Birleşik Devletlerine seyahat eden De Tocqueville, “Amerika’da Demokrasi Üzerine” adlı eserinde şunları yazmıştır: “Birlik, politikaları soyut ilkelere değil geçici çıkarlara dayanan partiler tarafından tehlikeye atılmaktadır. Ancak geniş bir imparatorluğun eyaletlerine yayılmış olan bu farklı çıkarlardan, partilerden ziyade rakip uluslar oluşur.”