Bu gençlik varken!.

Atam, Cumhuriyet’i kime emanet edeceğini nasıl bilmiş.. 10 Kasım sabahı Ankara yollarındayım, telefonuma bir mesaj düştü.. Yağmur’dan.. Bizim BKM Ceo’su Necati Akpınar’ın şimdi artık üniversiteli olan kızı.. Okurken gözlerim yaşardı.. Gururla doldu.. İzin aldım Yağmur’dan.. Yayınlıyorum..

Sabah alarm çalmadan önce gözlerimi açmamdan anlamıştım, bugün benimle ilgili değildi...

Bugün hiçbirimizle ilgili değildi, bugün hepimizindi.

Etrafı aydınlatan güneşin verdiği huzur, tüm İstanbul’u kaplıyorken içimizdeki hüzün neyle açıklanabilirdi? Saat 8’de ayaktaydım. Gözüm sürekli saate ilişiyor, bir kronometre gibi geriye doğru sayıyordum dakikaları.

Sokağa yeniden baktım, kimsenin acelesi yoktu; fakat benim yüreğimde durmak bilmeyen bir hareketlilik vardı.

Kahvaltı hazırlamak için mutfağa gittim. Her zamanki gibi yumurta pişirmek üzere ocağa yöneldim ve gözlerimi yeniden akrep ve yelkovanı takip ederken buldum. Zaman öyle hızlı geçiyordu ki.. Saat 9’a yaklaşmıştı.

Kalbimde kendime itiraf edemediğim bir duygu vardı, dile getirmek istemediğim bana özel.

Ne ile karşılaşacağımı bilerek televizyonu açtım, her kanalda “O” vardı.

Aslına bakarsanız, “O” gözlerimizi dünyaya açtığımızdan beri hep yanımızdaydı. Sesini duymasak da, yüzünü görmesek de.

Aniden bastıran siren sesiyle irkildim ve sabahtan beri içimde tuttuğum gözyaşları birer birer akmaya başladı.

Saat 9’u 5 geçiyordu.. Bir anlığına durduk ve onu gün geçtikçe daha fazla özlediğimizi anladık.

Zaman hızlı geçiyor, ben büyüyordum, Türkiye aynı Türkiye değildi tabii..

Ne var ki sevgim gün geçtikçe artıyordu.. O’nu daha iyi anlıyordum.

Onun her kelimesinin verdiği güçle sevgim katlanarak büyüyor ve yerini minnete bırakıyordu.

Saatler kaçı gösterirse göstersin, biz senin için zamanı durduruyoruz.

Senin yetiştirdiğin bir milletle büyümek bizim için bir onurdur.

“Bugün” hiçbirimizle değil.. “Bugün” hepimizin özlemi, Ata’mız ile ilgili.

Bugün hepimizin!.