İLK ADIM MUTLULUĞU: BEN ARTIK SÜPER KAHRAMANIM
5 yıldır yürüme hayali kuran ‘kelebek çocuk’ Abdullah Çiçek, Türkiye’nin seferber olduğu yardım kampanyasıyla yapılan ameliyat ve takılan protezle ilk adımı attı. Okula da gitmeye başlayan Abdullah “Ayaklarım süper kahramanlarınki gibi demirden oldu” diye
SABAH’ın hikayesini Temmuz 2018’de ‘Abdullah’ı yaşatma seferberliği’ başlığıyla duyurduğu Abdullah Çiçek, 5 yıldan sonra ilk adımlarını attı. Mardin’de kadınların örgülerini satıp, öğretmenlerin maaşlarını minik çocukların ise kumbaralarını ortaya koyduğu Abdullah, artık yürüyor, koşuyor ve gülümsüyor.
HER ŞEY O ADIM İÇİN
Milyonda bir görülen çift taraflı doğumsal kaval kemiği eksikliği hastası Mardin’li Abdullah’ın ailesi 5 yıldır çocuklarını yürütme umuduyla mücadele veriyorlardı. Durumu ağırlaşan ve 6 ay içinde ameliyat olmaz ise bir daha yürüyemeyecek olan küçük çocuğunu dramını SABAH, duyurunca hükümet harekete geçti. Türkiye seferber oldu, ameliyat ve ayakları için özel yapılacak olan protez için yüz binlerce lira toplandı. Abdullah, doğum günü olan 18 Ocak’ta o ameliyatı oldu, iki ay ayaklarının iyileşmesini bekledi. Enfeksiyon oldu, ateşler içinde yattı. Sonra o çok beklediği ayakları yapılmaya başlandı, fizik tedavi ile
Abdullah haftalarca onlarla yürüme alıştırması yaptı. Ve nihayet ilk adımlar geldi. 81 milyonun o ilk adıma kilitlendiği küçük çocuk artık yürüyor, hatta anaokuluna başladı. Mutluluğunu SABAH’la paylaşan Abdullah, “Biliyor musun, ben süper kahraman oldum. Ayakkabılarımı giyip, oyunlar oynuyorum. Yürüyorum ben, artık süper kahramanım, bunlar demir ayaklar. Okuldaki arkadaşlarım önce ayaklarımı sevmedi ama şimdi süper kahraman olduğum için çok beğeniyorlar. Okula da gidiyorum” dedi. Baba Hasan Çiçek ise, “Mutluluğumuzun tarifi yok önce gazetenize sonra tüm Türkiye’ye teşekkür ederim, bu adımlar herkesin eseri. Oğlum 5 yıl sonra ilk kez yürüdü” sözleriyle duygularını dile getirdi. Baba Çiçek, sözlerini şöyle sürdürdü:
■ AYLARCA HASTANEYE TAŞIDI: Her gün oğlumu yürüme salonuna taşıdım. Gün geçtikçe umudum daha artmaya başladı. Abdullah dondurma çok sever, yürüme çalışmaları sırasında bacakları acıyor, korkuyordu. Elimde en sevdiği dondurma ile geçtim karşısına, ‘oğlum yürürsen, buraya gelirsen bu senin’ dedim. Ve başardı. Yürümeyi çok istiyordu, bana hiç ‘ayaklarım neden böyle’ demedi. Tam tersine bana ‘baba ayaklarım süper kahramanlarınki gibi demir oldu’ diye konuştu.
■ ABDULLAH OKULA KAVUŞTU: Korkup, protezleri istemeyeceğini düşündüm ama o çok sevdi. Hatta fizik tedavi sonrası protezler için ‘baba ayaklarımı neden eve de getirmedin’ diye soruyordu. Abdullah, arkadaşları gibi sokakta oyunlar oynamayı, gezmeyi ve okula gitmeyi çok istiyordu. Şimdi okula da başladı, okulun ilk günü gözyaşlarımızı tutamadık çünkü bunu görmek için çok beklemiştik. Şimdi uzun süre yürümediği için korkuyor ve okulda düşme riskine karşın alışana kadar biraz okulda volker ile devam ediyor. Ama okul dışında rahat yürüyor.
■ DEMİRDEN İKİ
KANADI VAR: Gezmediğimiz hastane, çalmadığımız kapı kalmadı, umutlar tükenirken gazeteniz sesimizi duyurdu. Oğlumun her hayali bize bağımlıydı, onu taşıyabildiğimiz kadar ulaşabiliyordu ama artık hayallerine ulaşabileceği iki ayağı, demirden iki kanadı var.