"İyi Hikâyeler Hep Önemli Olacak"
"Good Stories Will Always Be Important"
Viggo Mortensen kariyerinde yavaş fakat emin adımlar atarak Hollywood’un en güvenilir ve aranan yeteneklerinden biri oldu. Sinema tarihinin en sevilen üçlemelerinden Yüzüklerin Efendisi’nde oynadığı başrol ile birçok yeni fırsatla karşılaşan ve dünyanın en ünlü yıldızlarından biri olan Mortensen ile Barbaros Tapan, Skylife için bir söyleşi yaptı.
Viggo Mortensen made a slow steady climb up the ranks to become one of Hollywood's most reliable and in-demand talents. With a leading role in The Lord of the Rings, one the most beloved trilogies in cinema history, Mortensen had a wealth of opportunities open up to him, making him one of the most recognizable stars in the world. Barbaros Tapan interviewed him for Skylife.
Yeşil Rehber ile başlayalım… 2018’in sevilen filmlerinden biri oldu. Tony Lip karakterini oynamak sizin için kolay mıydı? Tek kelimeyle eşsiz bir karakterdi ve siz de onunla bütünleşmiş gibiydiniz.
Başta gergindim. Bunun sebebi de İtalyan ya da İtalyan-Amerikan olmamamdı.
Onların bir karikatürünü çizmek ya da onlara saygısızlık etmek istemedim. Bir aktör olarak da televizyonda ve sinemada son yıllarda yetenekli birçok İtalyan-Amerikan oyuncu ve karakter olduğunun farkındayım. Bu konuda endişeliydim. Ama senaryoyu ilk okuyuşumda kafamda hiç soru işareti yoktu. Çok etkilenmiştim.
Bu hikâyede asıl muhteşem olan şey daha önce hiç tanışmamış ve birbirinin zıttı gibi görünen iki insanın kendilerine fırsat verildiğinde oldukları gibi davrandıklarını göstermesi. Günümüzde dünyaya verilecek güzel bir mesaj bu.
İyi bir senaryoya sahip iyi filmlerde oynama şansına sahip oldum. Ama bu filmdeki kadar sağlam, güçlü, eğlenceli, iyi planlanmış orijinal bir senaryoya ve böylesine ışıltılı diyaloglara daha önce hiç denk gelmemiştim. Tarih ve bugün nerede olduğumuz konusunda ciddiyetle düşünmemi sağlayan derinlikli bir hikâyeydi. Senaryonun güçlü yanlarından biri size, nasıl hissedeceğinizi ya da düşüneceğinizi söylememesi. Var olmuş iki insan hakkında harika bir hikâye sadece. Birçok insandan duyduğum bir şey var: Salondan çıkarken kendinizi Let’s begin with Green Book. It was one of the favorite films of 2018. Was it easy for you to play the character Tony Lip? He was a unique character, and you got lost in him.
I was nervous at first. I was nervous because I am not an Italian or an Italian-American, and I didn’t want to do a caricature or disrespect people who were that. I am also aware, as an actor, that there are some really good Italian-American actors and characters on television and in the movies in recent years. I was nervous about that. But there was no question the first time I read the script. I was just blown away.
What is really fascinating in this story is that it’s about two people who may have never met in life, who may seem like polar opposites, yet we are given the chance to see them for who they really are. It’s a nice message to give the world today.
I have been fortunate to have had a few good movies with good scripts. But I don’t think I ever read an original screenplay that was that solid, that was that strong, that was that entertaining, well-structured, and whose dialogue was so sparkling. It was also a profound story and made me think seriously about history and about where we are at now. One of its strengths is that it doesn’t tell you that you have to feel or think a certain way. It’s just a great story about two people that existed. You walk out of the theater, I have heard this from many people, feeling differently than when you walked in -feeling a lot more positive, with a little hope for the possibility that individuals can make changes in society.
Yeşil Rehber filminde Viggo Mortensen ünlü bir piyanistin şoförü rolünde. Viggo Mortensen plays the driver of a famous pianist in the movie Green Book.
girdiğiniz andakinden daha farklı, daha iyi hissediyorsunuz. Bireylerin toplumda bir şeyleri değiştirebileceğine dair az da olsa bir ümit beliriyor içinizde. Her karşılaşmada yeniden başlayan bir süreç bu. İnsanlara nasıl davrandığınızla alakalı. Sırf sizden farklı oldukları için ya da onları sevmeme ihtimalinizden dolayı birine bakıp merhaba demekten korkmamalısınız. Özellikle bugünlerde karşımıza pek de çıkmayan bir hikâye anlatıyoruz; o bakımdan çok değerli.
Hayata bakış açınızı değiştiren biriyle tanıştınız mı hiç?
Bakış açımı değiştiren birçok insanla tanıştım. Sadece otoriteyi temsil eden figürlerden, yönetmenlerden, filmlerden ya da konuşmasını dinlediğim siyasetçilerden değil, sokaktaki insanlardan da bahsediyorum. Taksi şoförleri ya da markette, postanede birlikte sırada beklediğim insanlar… Bazı diyalogların sonunda “Öyle mi? Bunu bilmiyordum.” diye düşünüyorsunuz. Bilmediğiniz bir şey öğreniyorsunuz bir anda. Dilerseniz bunu bir anlamda her gün yaşayabilirsiniz. It starts from just each encounter, how you behave with people and you don’t have to be afraid to just look at someone and say hello just because you have a feeling that they are different, and you may not like them. It’s that kind of story. And that doesn’t come along often, and, in our times, I think it’s valuable on that level too.
Have you ever met somebody who has changed your perspective on life?
I have met lots of people who have changed my perspective and not just authority figures -whether it’s directors, movies, or politicians I have heard speak, but also people on the street. Cab drivers or people I have stood in line with and in the supermarket or at the post office. There are conversations you can have where you go, “Oh really? I never knew that.” And all of a sudden, you learn something that you didn’t know. That can happen every day if you want on some level.
Have you ever been treated to nice presents in life? It doesn’t have to be material things. Good friends, companionship. That is important. I enjoy that as much as anything. It’s nice
Hayatta güzel hediyeler aldığınız oldu mu? Maddi bir şey olmak zorunda değil.
İyi dostlar ve arkadaşlık! Önemli bir şey bu. Çok da sevdiğim bir şey. İyi bir kitap almak da güzel bir his. Ama Yeşil Rehber'in sunumunu yaptığımız özel bir gece vardı. Alanında çok önemli, zeki ve saygıdeğer bir otorite olan Profesör Skip Gates’in Afrikan-Amerikan çalışmaları dersinde gösterdik filmi. Kendisi filmi izlemişti. İki ihtimal vardı; beğenmeyebilirdi ve “Bence bu doğru bir temsil değil.” diyebilirdi ya da yeterli olmadığını düşünebilirdi. Filmi o kadar sevmiş ki Boston’a götürüp üniversitedeki sınıfında göstermemizi rica etti. Harvard Üniversitesi’nin başkanının da katıldığı bir söyleşi düzenledi. Muhteşem bir etkinlikti. Bölgeden öğrencilerin katıldığı çok kapsamlı bir söyleşiydi. Karma bir gruptu ve ne başardığımızı ve hikâyemizde doğruya ne denli sadık kaldığımızı göstermesi bakımından cesaret vericiydi. Bu çok önemli bir andı. Benim için en önemli gösterimlerden, söyleşilerden ve izleyici etkileşimlerinden biriydi.
Yeşil Rehber bize önyargıyı aşmayı öğretiyor. 60’lar ayrılıkçı zamanlardı. Sorun tam anlamıyla çözülmemiş olsa da uzun bir yol kat ettik. Bu ayrılıkçı dönemdeki sanat çevrelerinden ve diğer vatandaşlara seslenmenin nasıl bir his olduğundan bahseder misiniz? to get a good book or something. But, there was a night in terms of the presentation so far of Green Book when we showed it at an African-American Studies class with Professor Skip Gates, a very important, very intelligent person, very respected authority in the area. He had seen the movie and it could have gone either way, he might not have liked it and he might have felt, “Well this is not accurate in my opinion,” or it’s not enough, or something. He was so in love with the movie that he asked us to bring it and show it in Boston to his class at the university. And the president of Harvard University came in and Skip Gates moderated the Q&A. It was a fantastic conversation, a kind of wide-ranging Q&A session with students from the area. It was a mixed crowd and it was really encouraging in terms of what we have accomplished and how accurate we have been with our story. That was a big deal and that, to me, was one of the most important screenings and Q&As and interactions with a crowd.
Green Book teaches us about overcoming prejudice. The '60s were divisive times, and the problem may not have been completely solved but we’ve come a long way. Can you talk about the artistic community at this divisive time and what it feels it wants to put out into the world in order to speak to its fellow citizens?
Bilmiyorum; diğer insanların yapmak istediği şeyleri biliyormuş gibi davranmak istemem. Bence iyi hikâyeler hep önemli olacak. Irk ayrımı ve önyargı karmaşık bir konu ve kendine has bir yaşamı var gibi. İlk izlenimlerin kısıtlamalarını aşan, diğer insanları anlayan ve kendimizden farklı insanlara ilgi duyduğumuz bu tür hikâyeler her zaman güncel olacak. Bir şeylerin umduğumuz kadar değişmediğini söylemek, evet, talihsiz bir durum ama aynı zamanda insan doğasının bir parçası. Ölümün kötü olduğunu söylemek gibi bir şey. Er ya da geç ölüm hepimiz için gelecek. Bu nedenle, yokmuş gibi davranmaktan ya da onu karanlık, korkutucu bir şey olarak düşünmektense bunun hayatın bir parçası olduğunu kabul etmeliyiz. Benim için bu ölümün geldiğini bilmek ve yaşamı olabildiğince dolu yaşamak anlamına geliyor. İnsan doğası öyle bir şey ki her jenerasyon bu hikâyenin derslerinden birkaç şey çıkarıyor. Her nesil bu öğrenme ve unutma sürecinden geçiyor. İnsan olmanın doğasında var bu. Açık fikirli olmayı bıraktığınızda kireçlenirsiniz.
Sizi hep sağlıklı bir adam olarak görüyorum; çay ya da su içiyorsunuz. Bu nedenle bu filmde bu kadar çok şey yediğinizi görmek hepimizi şaşırttı. Bu film için kaç kilo aldınız ve bu kadar çok şey yemekten keyif aldınız mı?
Önce çok hoşuma gitti. Çok güzel ve eğlenceli bir his. Hem sette hem sahneleri çekerken yediklerimiz çok lezzetliydi. Bir süre sonra I don’t know, I wouldn’t presume to know what other people want to do. I think good stories are always important. The idea of discrimination and prejudice is a tricky thing and it has a life of its own. It’s smart and it’s intelligent and it changes. Stories like this, that are getting past the limitations of first impressions, understanding others, and being interested in others who are different than ourselves, are always going to be timely. To say it’s unfortunate that things haven’t changed as much as we hoped, that’s unfortunate, but it’s human nature. That’s like saying death is bad. Well, death is for all of us sooner or later, so rather than pretending it’s not happening or just think of it as this black, dark thing, we should accept that it’s a part of life. The answer for me is to make the most of life because that is coming. And human nature is such that each generation needs to learn some of the lessons in this story. Each generation has to go through that process of learning and unlearning, that’s part of being a human being. The moment where you stop being open minded, you calcify.
I always see you as a healthy man, drinking your tea or water. So it’s an absolute surprise to see you eat all this food in the film. How much weight did you gain for this film and did you actually enjoy eating all this food?
At first, I really enjoyed it. It was great, it was fun. On the set as well, the food that we had to eat in the scenes was really good. After a while, I got tired
yemekten yoruldum çünkü kilomu korumak için yemeye devam etmem gerekiyordu. Çekimlere başladıktan sonra hafta sonu tatilinin ardından sete geldiğimde, iki günlüğüne normal yeme düzenime döndüğüm için, kostümcüler bana “Pantolonun bol geliyor. Biraz daha kilo alman lazım. İstersen donut ya da fazladan pizza yiyebilirsin.” dediler. Sağlık anlamında korkunç bir şey olsa da hiç kimseye yapmasını tavsiye etmeden tekniğimi açıklayayım: Uyumadan önce büyük bir öğün yerdim. Bunu yapmamanız gerek. Ama bu seviyeyi koruyabilmemin tek yolu buydu. Güne göre değişiyordu ama 18-20 kilo aldım. Bu, işin sadece bir kısmıydı. Yemekle kalmıyor, ağırlık da kaldırıyordum. Karakterim için doğru olacak cüssede vücudu kazanmak için elimden geleni yaptım.
Kilo almak sizin için kolay gibi. Kilo vermek de öyle miydi?
Hayır, o kısmı çok daha zordu ve hiç eğlenceli değildi çünkü yalnızca yemeye değil, lezzetli şeyler yemeye alışmıştım. Çok uzun bir süre hiçbir değişiklik olmadı. “Aman Tanrı’m, hep böyle mi kalacağım?” diye düşündüm. Hatta yönetmenimiz Peter Farrelly bana e-posta gönderip “Tüm kiloları kaybetmişsindir artık.” dedi. Ben “Hayır.” deyince ne kadar kaybettiğimi sordu; ben de “Belki iki kilo.” dedim. of it because I realized I had to keep eating that amount just to maintain the weight. We started the shoot and sometimes I would come back after a weekend and I had just sort of gone back to eating normal for two days and Monday morning the costume people would say, “Your pants are a little loose, you need to pick up the pace and have a couple of more doughnuts or whatever, have an extra pizza this time.” So, my technique, which is a horrible thing to do health-wise, I wouldn’t recommend it to anyone, was to have a big meal just before going to bed, you are not supposed to do that. But that was the only way I could keep it to that level. It depended on the day, it was like 40, 45 pounds. But that was just one part. I wasn’t just eating, but also lifting weights and being a certain type of bulky body as much as I could be because it was right for the character.
It seems it was easy to gain weight. Was it also easy to lose it?
No. That was a lot harder and a lot less fun, actually. Not much fun at all because I had got accustomed to not just eating a lot but eating things that tasted good. For the longest time, nothing happened, and I was like, “Oh my God, am I stuck?” In fact, our director Peter Farrelly wrote me an email saying, “You must have lost all the weight by now,” and I said, “No.” And he said, “How much did you lose?” and I said, “Four pounds maybe.”