Heybeleri bir kenara bırakmak

Dar-ı imtihan olan şu dünyanın ne sıkıntısı, ne gamı, ne de kasaveti son bulur. Hayat son bulmadıkça, ahiret yolcusu olmadıkça… İnsan bunlarla yoğrulur, durur. Mesele, insanın, en girift, en çetrefilli zamanlarında; çıkmaza girdiği anlarında bir menfez açabilmesi, bir çıkış yolu bulabilmesi.

Bediüzzaman’ın insan psikolojisine hitap eden ve ruha sekînet veren, “Güzel gören güzel düşünür. Güzel düşünen, hayatından lezzet alır” veciz sözü, değerli bir okuyucumda ma’kes bulmuş; aydınlık bir sabahında.

Ve o an, ruhunun derinliklerinden tulû eden hissiyatını avlamış.

Çok hoşuma giden, ümit pırıltıları saçan ve “güzel görme”ye nümûne-i imtisâl olan bu metni, sizlerle paylaşmak istedim bu hafta. Almış kalemi eline ve şöyle yazmış, o cana:

“Hadi bırak heybende ki bütün o yorgun yıllarını, hayal kırıklıklarını, başkalarını mutlu edebilmek adına yaptığın, ama zerre kadar mutluluk duymadığın bütün o rutin koşturmalarını bir kenara.

“Yepyeni bir pencereden bak bu sabah hayata. Çocuk masumiyetiyle, bayram sevinciyle karşıla yeni doğan günü. Gülümse! Hayata, geçmişe, yarınlara... Olanlara, olacaklara, yarına ait umutlarına gülümse! Hatalarından dersler çıkartmayı öğren… “Unutma! “Hayatta, sanki hata diye bir şey yoktur aslında. Bizim hata sandığımız bütün o yanılgılara, büyükler, tecrübe diyorlar. Koyup önüne eksik yanlarını, aynada kendine bakar gibi bak. Neydi hayallerin ve ne kadarını hayata geçirebildin?

“Bir elbiseyi çıkarır gibi çıkarıp koy bir kenara, üstündeki başkalarına adanmışlıklarını; sinene sinmiş gamlarını. Sadece kendin ol bu aydınlık sabah, “kul” kisvesine bürünüp. “Bu anı bir daha asla yaşayamayacaksın, farkına var. Gönlünden güzellik adına ne geçiyorsa, kalkıp onu yap. Çünkü insanın elinde bulunan “ömür” ve sahip olduğu zaman, sadece bir “an”dır. “Gülümse! “Ama önce kendine… “Önce kendine değer ver, kendinle barış ki, anlam kazansın her bir saniyen; Yaratanın, neden yarattığını hisset tâ derinden. Belki o zaman, aldığın her nefes, yaşadığın her an, amacına ulaşabilir. İçindeki potansiyelin ve seni sen yapan bütün o küçük ayrıntıların farkına var ve içindeki “ben”i; benlik küfünü sil, at ve “biz” eyle.

Bu güzel ifadeler karşısında sustum. Sizlerle birlikte dinlemeyi tercih ettim. Ve cana, son noktasını koyuyor şu cümlelerle: “Hem, mutluluk, zaten küçük ayrıntılarda gizli değil midir?

“Unutma, kimse senin kadar güzel gülümseyemeyecek bu sabah yeni doğan güne. Kimse anlayamaz ki seni, senin kadar. Ve kimse sevemez seni, senden başka böyle çıkarsız, saf, duru bir güzellikte.

“Hayatı, dahası kendini erteleme bu sabah. Sadece gülümse, gerisi nasılsa gelir. Sımsıkı sarıl içindeki çocuğa ve çocuk safiyetindeki değerlerine. “Bak, İmam-ı Gazalî ne güzel söylemiş: “Kendine değer ver ve gönlünü olgunlaştır. Çünkü sen bedeninle değil, ruhunla insansın.”

Rabbim, cümlemizi, güzellik adına ne varsa, manâ-yı harfî’yle görmeyi; onları, rızası dairesinde değerlendirmeyi nasip eylesin.