Tenk t ve gümlemek...
Bir kere kapıyı açmamak lâzım!.. Ne kapısı? TENKİT… Ne için? Zararları saymakla bitmez… En birincisi tenkit tenkiti doğurur, önü alınmaz…
Hak ve hakikatin temsilcileri hal ve hareketlerine, konuşmalarına, muhatabiyetlerine çok dikkat etmelidirler. Kur’ân, iman, İslâmiyet hizmeti tenkidi, taraftarlığı, çekememezliği, hasedi ve kini kaldırmaz…
Kur’ân ve iman, Risale-i Nur hizmetini omuzlarında taşıyan zatlar muhakkak ki kuvvetli bir imanı elde edebilmelidirler… Bunun için de mütamediyen/durup durmadan okumalıdırlar ki, büyük bir hazine-i âliye olan iman hizmetini omuzlayabilsinler…
Böyle kuvvetli, şevkli, çalışkan, gayyur, hamiyetli, sağlam omuz ve ellere ihtiyacı olan Kur’ân, iman, nur hizmetinde bulunanlar kendilerine yardıma koşan, yardım eden, elini taşın altına koymak isteyen yardımcılar, fedakârlar ortaya çıktıkça, geldikçe sevinmelidirler, memnun olmalıdırlar…
Elbette ki vücudî olan şeyler müsbet manada takdiri, alkışlanmayı, iftihar etmeyi ve sahiplenmeyi de ister… Bunları bırakıp ta “tenkit kapısını açmayınız…” tavsiyesini emrini bırakıp da birbirimizi, kardeşlerimizi incitirsek gayrivücudî şeylerin, menfililiklerin sebebi oluruz ve mes’ul oluruz…
Eğer fıtraten veya hastalık derecesinde tenkit etme duygusu, fiilî olarak sizi zorluyorsa!.. Ve mecbur hissediyorsanız kendinizi… Hizmetin dışında, iman ve Kur’ân hizmetkârlarının haricinde tenkit edilecek, beğenilmeyecek tarafı olan çok dairelere mensup olanlar var… Onları tenkit ediniz!..
Her halükârda önemli olan kardeşlerimizin, ağabeylerimizin, meziyetleriyle, huylarıyla, hizmetleriyle, himmet ve gayretleriyle ve hatta hatalarıyla iftihar ederek yaşayabilmeyi, birlikte her hali; hizmetin, iman hizmetinin ihlâs ve uhuvvet düsturları içerisinde mütalâa ederek absorb edebilmeyi bilmeliyiz veya öğrenmeliyiz.
Herkesi tenkit eden biliniz ki dostsuz kalır... Şu hizmet-i Kur’âniye ve imaniyede yardımcısız her işi yapamayacağımıza göre… Yalnızları oynar ve gümler gideriz… Allah korusun…