Siyasal İslâm çıkmaz yol
2002’den beri kendilerinden fütuhatın beklendiği ve “maneviyatta sınıfta kaldık” itiralarıyla da başarısızlığı teyid edilen Siyasal İslâm tepeden inmeciliği, mevcut yönetimle sona gitmekte yahut sonları hazırlanmakta. Siyasî, manevî, ahlâkî bir terakki sağlamayan idare şekli olması 70’lerdeki selelerinden tecrübe edilmişti. Desteklemeyenleri “patates dininden” ilân etmenin güncelini “terörist/hain” ilân etmekte görünce, İslâmiyet elmas hakikatine verdiği zarar da aşikâr.
Yöntemin yanlışlığını Asr-ı Saadete biraz dikkatli bakarak ispat etmek mümkün. Bakınız nebevî metoda, tepeyi ele geçirmek fırsatı müşrikler tarafından kendisine verildiği halde Hz. Peygamber (asm) bu yola tevessül etmemiş, fert fert iman hakikatlerini kalplere nakşetmiştir. Zira Bediüzzaman Hazretleri de “millet, irşad ve tenvir edilmelidir!”1 der. Bunun yolunu da “asayişi netice veren müsbet iman hizmetidir.”2 diyerek göstermiştir. Buradan alınacak ders ahlâk, fazilet, iman yerleşmeden dikta edilen İslâmiyet zulüm, münafıklık, tahakküm dini siyasete alet etmek, dini inhisar altına almak netice vereceğinden siyaset adına dini kullanmak çıkmaz yoldur. Zaten Kur’ân ve sünnet metodunu tahrif, İslâmiyet hakikatine zararı hasebiyle zamanın bid’asıdır.
Şu noktada var ki; İslâmiyet ihlâslı, ahlâklı, faziletli, adaletli, liyakate göre iş yapmayı, hakkı gözetmeyi, mazlûmu korumayı emreder. Bunlar sizde, yöntemlerinizde, gayelerinizde bulunmadığında dine nasıl hizmet etmiş olacaksınız, halkınıza ne katmış olacaksınız, bu hasletleri kime, nasıl kazandırmış olacaksınız?
Yine Bediüzzaman Hazretleri’nin ifadesiyle “Hem şimdi hükmeden öyle kuvvetli cereyanlar içinde siyasete girenlerden hiçbir kimse istiklâliyetini ve ihlâsını muhafaza edemez.”3 hakikati de beyan ediyor ki; “İhlâs ile bir dirhem amel, ihlâssız batmanlar ile amellere racih” sırrı o siyaseti ihlâssız tasvir ettiğinden İslâmiyete hizmeti bir dirhem hükmünde bile olmayacaktır.
Din namına meydana çıkanlara Sünûhat’taki mevzuyu özetlersek “Muharrik aşkı İslâmiyet ve hamiyeti diniye olmalı” kat’î şartı açık. Peki bu hamiyet nasıl anlaşılır? Şöyle ki “Kim din namına siyasette bulunan fasık siyasetdaşını, mütedeyyin muhalifine, suizan bahaneleriyle tercih etse, muharriki siyasetçiliktir.”bu siyasetinde iki zararı olduğuna şahidiz; biz olmasak din elden gider demekle dinî inhisar altına almak ve muhalifine dine aleyhtarlık ettirmek.4
Netice olarak şu soruyu soralım, Bediüzzaman’ın “millet partisi”5 içerisinde değerlendirdiği günümüzde Siyasal İslâm diyebileceğimiz, demokrat çizgiden uzak, dini siyasete alet eden yönetim şekli neredeyse 30 yıldır ülkemize, adaletimize, hukuk arayışlarına, ehl-i imanın manevî terakkisine, asayişe (terör), emniyete, insanların birbirine, devletine olan güven duygusuna ne kattı? Köprü, yol vb. oyalamaları ve hamasi nutukları mı? Bu soruların cevabı bile bu yolun çıkmaz olduğuna kat’î burhan olur kanaatindeyiz.