Parlatma ve hak m kılma

Elbette hepimiz biliyoruz ki baki elmaslar mesabesindeki imanî, Kur’ânî, İslâmî fikir, düşünce ve görüşler; fani dünya umurunda ve atmosferinde aranmaz.

Ve yine biliyoruz ki, zaman cemaat zamanıdır. Fertlerin, şahısların değil, bunların inanıp iman ettikleri fikir ve düşüncelerin teşkil ettiği şahs-ı manevî daireleri bu zamanın umumuna hükmetmektedir.

Menfi için de, müsbet için de bu şahs-ı manevinin vücud bulması ve çalışması her zaman mümkün ve vakidir.

Eski zamanlarda veya yine bu zamanın galet anlarında muhalif fikirli insanlar karşılarında bulunan şahısların fikirlerini değil de “şahıslarını” çürütmek veya lekedar etmek veya iftiralarla zayılatmak gibi hücumlarda şahsın sahibi olduğu fikirlere de zarar verebiliyorlardı.

Kur’ân’ın bu asra bakan muhteşem tefsirleri Risale-i Nurlar’ı ve ifade ettiği bütün konuları çürütemeyenler maalesef Risale-i Nurlar’ı okuyanlara saldırıyorlar ve her türlü desise ve yalanlarla onları çürütmeye çalışarak Risale-i Nur hizmetine zarar vermeye çalışıyorlar.

Eski zamanda da bu tarz hücumlar fiilen Nur’un müellifi Bediüzzaman Said Nursî’ye de yapılmıştır. Kendi ifadeleriyle: “Ehl-i siyasetteki düşmanlarım, mezkûr hakikatleri bilmedikleri için, şereli, izzetli eski Said’i düşünüp mütemadiyen Nurlar bedeline benim şahsıma ihanet ve tenkis etmekle meşgul oluyorlar…”, “Halbuki Nurlar’ı daha ziyade parlattırmaya vesile oluyorlar. Nurlar, adi şahsımdan değil, Kur’ân güneşinin menbaından nurları alıyor.”

Madem ki zındıka şahısları çürütmekle dâvâlarını çürütmeyi hedef almış; o zaman tek ve tek bir iş kalıyor imanın, Kur’ân’ın şahs-ı manevî çadırına sığınmak. Şahs-ı maneviye muhalif ve muarız her türlü fiilî yapmamak ve uzak durmak. Bilâkis şahs-ı manevinin teşkili, vücud bulması ve devam etmesi için elimizden geleni yapabilmek.

Kur’ân hizmetinde şahıslar ve nefislerin bilerek ve isteyerek terbiye edilmesiyle Nurlar daha da parlar ve kuvvet bulur. Nurlar’ın parlaması şahs-ı manevinin hakim kılınması dünya ve ahiret adına en büyük kârdır.

Yanlış bir zehâbın da önüne geçilmiş olunur ki; hiç kimse şahsıyla veya şahsî gücüyle Nurlar’ı parlatamaz ve galip kılamaz. Ama Nurlar eğer hakikî manasıyla sahip çıkılır ve okunursa şahısları da parlatır ve hakim kılar.