Bahtimizin Anahtari hürrİyet ve şûrâ

Tâlih ve taht ve baht-ı İslâm’ın anahtarı Meşrutiyetteki şûrâdır. Tenbih Medeniyetten istifam, sizi düşündürecek.

Medeniyetten istifam, sizi düşündürecek. Evet, böyle istibdat ve sefahete ve zilletle memzuç medeniyete bedeviyeti tercih ediyorum. Bu medeniyet, eşhası fakir ve sefih ve ahlâksız eder. Fakat hakikî medeniyet, nev-i insanın terakkî ve tekemmülüne ve mahiyet-i nev’iyesinin kuvveden fiile çıkmasına hizmet ettiğinden, bu nokta-i nazardan medeniyeti istemek, insaniyeti istemektir.

Hem de mana-i Meşrûtiyete iptilâ ve muhabbetimin sebebi şudur ki: Asya’nın ve âlem-i İslâm’ın istikbalde terakkîsinin birinci kapısı Meşrûtiyet-i meşrûa ve Şeriat dairesindeki hürriyettir. Ve tâli’ ve taht ve baht-ı İslâm’ın anahtarı da Meşrûtiyetteki şûrâdır. Zira şimdiye kadar üç yüz yetmiş milyon İslâm, ecânibin istibdad-ı manevîsi altında eziliyordu. Şimdi hâkimiyet-i İslâmiye, âlemde, bahusus bundan sonra Asya’da hükümferma olduğu hâlde, her bir ferd-i Müslüman hâkimiyetin bir cüz-î hakikîsine malik olur. Ve hürriyet, üç yüz yetmiş milyon İslâm’ı esaretten halâs etmeye bir çare-i yegânedir. Farz-ı muhal olarak, burada yirmi milyon nüfus, tesis-i hürriyette çok zarardide olsalar da, feda olsunlar. Yirmiyi verir, üç yüzü alırız.

Yazık, eyvahlar olsun! Bizdeki unsurlar, ırklar hava gibi muhtelittir, su gibi memzuç olmamışlar. İnşaallah elektrik-i hakaik-ı İslâmiyet’le imtizaç ederek, ziya-i maarif-i İslâmiye hararetiyle kuvvet tevlid ederek bir mizac-ı mutedile-i adalet vücuda gelecektir.

Yaşasın Meşrûtiyet-i meşrûa! Sağ olsun hakikat-i Şeriat terbiyesinden tam ders alan neyyir-i hürriyet!

İstibdadın garibüzzamanı, Meşrûtiyetin bediüzzamanı,

Şimdikinin de bid’atüzzamanı Said Nursî Eski Said Dönemi Eserleri, D. H. Örfî, s. 138

*** Müslümanların hayat-ı içtimaiye-i İslâmiyedeki saadetlerinin anahtarı meşveret-i şer’iyedir. “Onların aralarındaki işleri istişare iledir.” (Şûrâ Sûresi:

38.) âyet-i kerîmesi, şûrâyı esas olarak emrediyor.

Evet, nasıl ki nev-i beşerdeki telâhuk-u efkâr ünvanı altında asırlar ve zamanların tarih vasıtasıyla birbiriyle meşvereti, bütün beşeriyetin terakkiyatı ve fünunun esası olduğu gibi en büyük kıt’a olan Asya’nın en geri kalmasının bir sebebi o şûrâ-i hakikiyeyi yapmamasıdır.

Asya kıt’asının ve istikbalinin keşşafı ve miftahı şûrâdır. Yani nasıl fertler birbiriyle meşveret eder; taifeler, kıt’alar dahi o şûrâyı yapmaları lâzımdır ki üç yüz, belki dört yüz milyon İslâm’ın ayaklarına konulmuş çeşit çeşit istibdatların kayıtlarını, zincirlerini açacak, dağıtacak, meşveret-i şer’iye ile şehamet ve şefkat-i imaniyeden tevellüd eden hürriyet-i şer’iyedir ki o hürriyet-i şer’iye, âdab-ı şer’iye ile süslenip Garb medeniyet-i sefihânesindeki seyyiatı atmaktır. Eski Said Dönemi Eserleri, H. Şamiye, s. 257.

LÛGATÇE:

Tâlih ve taht ve baht-ı İslâm’ın anahtarı Meşrûtiyetteki şûrâdır.

bedeviyet: Medeniyetin zıttı; toplumsal hayatın gelişmediği yalnız başına ve göçebe hayat. elektrik-i hakaik-ı İslâmiyet: İslâm hakikatlerinin elektriği. istibdat: Keyfî idare, baskı, despotluk. memzuç: Karışık, iç içe geçmiş. mizac-ı mutedile-i adalet: Adaletin aşırılıklardan uzak itidalli karakteri. neyyir-i hürriyet: Serbestlik, hürriyet güneşi. sefahet: Dinen yasak olan zevk ve eğlenceler. şûrâ: İstişare, danışma, fikir alış verişi. tâlih ve taht ve baht-ı İslâm: İslâmın tâlih, ikbal ve hâkimiyeti; Müslümanların kısmeti, tâlihi. tekemmül: Mükemmelleşme, olgunlaşma, kemâle erme. terakkî: İlerleme, gelişme, yükselme. zillet: Alçaklık. ziya-i maarif-i İslâmiye: İslâmın bilgi ışığı.