Müslümanların esas problemi siyaset değildir

Evet, Müslümanların temel hastalığı, kaynaksızlık, maddî, ekonomik imkânsızlık, parasızlık değildir!

“Çok büyük petrol rezervleri üzerinde oturan 30 milyon nüfuslu Suudi Arabistan’ın yıllık ihracatı 630, ithalatı ise 130 milyar dolar. Bu kadar çok para kazanan Suudi Arabistan lüks ve israf içinde.”

İslâm Âlimleri Birliği Genel Sekreteri Prof. Ali Karadaği’nin 2008 yılındaki açıklamasına göre, “İslâm âleminin zekât potansiyeli 300 milyar dolardı…” Bu potansiyeller ilim, okul, fabrika, hasılı kalkınmaya yöneltilse, “fakr-u zaruret” biter!

Demek Müslümanların temel hastalığı zaaf-ı siyaset ve zaaf-ı ekonomi değildir ki, bütün dikkatler, zekâlar, akıllar, bu potansiyel imkânlar sarf edilsin! O halde problem nedir? “Milletin kalb hastalığı zaaf-ı diyanettir.” (Bediüzzaman Said Nursî, Divan-ı Harb-i Örfî, s. 63.) Tekâmül, gelişme, kalkınma da “İhyâ-yı din (ile) ihyâ-yı millet” olur. (Hutbe-i Şâmiye, s. 127.)

Evet, “Bu memleket insanlarının makine-i tekemmülâtının (gelişme ve kalkınmasının) buharı diyanettir (dindir). Ve bu Asya ve Afrika tarlasının ve Rumeli bostanının çiçekleri ziya-yı İslâmiyet ile neşvünema bulacaktır.

Önemli olan kaynakları organize edip mecralarına akıtmak, yerinde kullanmaktır. Dolayısıyla, siyaseti/yönetimi de, ekonomiyi de, (zekât-faiz, ücret politikası, vergi, vs) din, iman, yani ibadet ve ahlâk yönlendirmelidir. Dağıtım ve paylaşımı adaletle yapmak ve “emaneti ehline vermekle” mümkündür.

Direkt siyaset ve ekonomiden girmek; menfaat boğuşmaları, gerginlik, çatışma ve kavga sebebidir. O taktirde de, “Her şeyi, olduğu gibi tavsif etmek gerektir.” (Bediüzzaman, Mektubat, s. 458.)

“Hasıl-ı kelâm, her muhibbi dine ve âşık-ı hakikate (dinini sevene ve gerçeklere aşık olanlara) lâzımdır: Herşeyin kıymetine kanaat etmek ve mücazefe (olduğundan fazla gösterip süslemek, püslemek) ve tecavüz etmemektir. Zira, mücazefe, kudrete iftiradır.

(Muhakemat, İstanbul, 1999, s. 28.)

“İhsan-ı İlâhîden fazla ihsan, ihsan değildir. Bir dane-i hakikat bir harman hayalâta müreccahtır. İhsan-ı İlâhî ile tavsifte kanaat etmek farzdır.”

(Bediüzzaman, Muhakemat, s. 21.)

Yani, teşhis tam olursa, tedavi ve çözüm sağlıklı olur. Aksi halde, akıl, zekâ ve gönüller siyasî şovlar, yanlış ve mübalâğa ile aldatılır, oyalayıp boyalanır.