TEFRİKANIN SEBEPLERİ
Kim fasık siyasetdaşını mütedeyyin muhalifine, sû-i zan bahaneleriyle tercih etse, muharriki siyasetçiliktir. Hem umumun mâl-ı mukaddesi olan dini, inhisar zihniyetiyle kendi meslektaşlarına daha ziyade has göstermekle, kavî bir ekseriyette dine aleyhdarlık meyli uyandırmakla nazardan düşürmek ise, muharriki tarafgirliktir.
İman ve hidâyet dairesi içine girenlerin de kendilerine göre çeşit çeşit imtihanları var: Daha çok içtimaî, siyasî, ticarî, ailevî, meslek-meşrep ve sâir konular...
Ehl-i imandan olan kardeşler, bu imtihan konularında sıklıkla ihtilâfa düşerler. İstişareye dayalı bir sistem ile vâki ihtilâları gideremedikleri takdirde, ne yazık ki bu kez tefrika yaşarlar. Bölünüp parçalanırlar.
Yani, önce birbirlerinden keskin hatlarla ayrılırlar; ardından, yekdiğerine karşı cephe alma, yıpratma, hatta çökertme cihetine gitmekten bile çekinmez hale gelirler.
Bu ise, basîret sahiplerini kan ağlatan, ehl-i hamiyeti dîlhûn eden dehşetli bir fecâattir.
Cenâb-ı Hak, bizleri böylesi fecâatlere düşmekten, cereyanına kapılmaktan, ona şerik ve hissedar olmaktan muhafaza eylesin.
* * *
Gerek Kastamonu Lâhikası ve gerekse S. T. Gaybî isimli risâlede yer alan “Emin ile Feyzi’nin mektubuna cevap” kısmında, Üstad Bediüzzaman, aynen şu ifadeleri zikrediyor: “Aziz, sıddık kardeşlerim,
“Sakın, sakın! Dünya cereyanları, hususan s%yaset cereyanları ve b%lhassa har%ce bakan cereyanlar s%z% tefr%kaya atmasın.”
Aslında bir nevi “vasiyet” gibi addedilmesi gereken bu veciz ifadede asıl dikkat çeken nokta şu olsa gerektir: Kurân şâkirdleri ve iman kardeşleri birbirinden ayırıp tefrikaya düşüren en büyük tehlikenin kaynağı, dünyevî, siyasî ve bilhassa haricî cereyanlardır.
Elhak doğrudur. Hal-i âlem ve yaşanan tecrübeler, bu hakikatin birer şahididir.
Nitekim, yukarıda iktibas ettiğimiz vecizenin devamında, aynen şu ifade yer almaktadır: “...Evet, bu zamanda s%yaset, kalbler% %fsad eder ve asabî ruhları azap %ç%nde bırakır.”
Demek ki neymiş? siyaset kalpleri ıslâh etmiyor, ifsad ediyor. Bu ifsadın neticesi olarak da, kardeşlerin arası açılıyor. İhtilâfa, inşikaka, iftiraka düşüyorlar.
Bütün bu menfî gidişata sebep olan ne? En başta haricî, dünyevî, siyasî cereyanlar...
Demek ki neymiş? Kardeşleri birbirine düşüren, kavgaya-nizâya sebebiyet veren, imanî-itikadî meseleler değil de, siyasî ve içtimaî meseleler imiş. Asıl iftirak tehlikesi bu cihetten geliyormuş...
İşte, bu mühim tesbiti dikkate alması gereken kardeşlerin özellikle şu noktayı düşünmelerinde fayda var: Meselâ, sağda-solda
deniliyor ki “Asıl mesele, madem %man h%zmet%, o halde s%yaset b%z%m ney%m%ze? Gazete, n%ye bu
kadar s%yasetle %lg%l%?” Vesaire...
* * *
Şunu hemen ifade edelim ki: Türkiye’de ve dünyada siyasete ilgisiz olan gazete yok. Üstad Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Gazete,
siyasetin lisânı”dır. Siyasetten hiç söz edilmeyecekse şayet, gazete çıkarmanın da hiç gereği kalmaz.
İlgilendiğimiz siyaset ise, şükürler olsun ki “muktesit meslek” ile çerçevesi çizilmiş olan kısmıdır. Biraz daha açmak gerekirse, ifrattan-tefritten uzak “vasat” çizgideki siyasettir. Hürriyetçi Demokratlıktır. Şahıslara asla endeksli olmayan ve fakat prensiplere dayalı olan demokrasi tarifi, muhafazası ve müdafaasıdır. Bunun zıddı istibdattır, tahakkümdür, diktatörlüktür.
Öte yandan, siyasetle meşguliyetimizin temel sebebi, yine asıl mesele olan “din-iman hizmeti”dir. Yani, dine-imana zarar vermeyecek olan bir “muktesit siyaset”in tarifi, izâhı ve irşadı çabasıdır. Yani, “siyaset için siyaset” değildir; belki, dinî mukaddes değerlerin, siyaset malzemesi olarak kullanılmasının önüne geçme gayretidir.
Nihayet, bu mânâdaki vazifemizi yapıp Allah’ın vazifesine karışmamaktır. Gayret bizden, takdir ve muvaffâkiyet O’ndandır.