ÂLEM-İ İSLÂM, ÜMİTSIZLİĞE DÜŞMEMELİ

Yeis [ümitsizlik], ümmetlerin, milletlerin seretan denilen en dehşetli bir hastalığıdır. Ve kemalâta mânidir; korkak, aşağı ve âcizlerin şe’nidir, bahaneleridir, şehamet-i İslâmiyenin şe’ni değildir.

“İkinci Kelime” ki, müddet-i hayatımda tecrübelerimle fikrimde tevellüd eden şudur:

Yeis en dehşetli bir hastalıktır ki âlem-i İslâm’ın kalbine girmiş. İşte o yeistir ki bizi öldürmüş gibi; Garpta bir-iki milyonluk küçük bir devlet, Şarkta yirmi milyon Müslümanları kendine hizmetkâr ve vatanlarını müstemleke hükmüne getirmiş.

Hem o yeistir ki yüksek ahlâkımızı öldürmüş, menfaat-i umumiyeyi bırakıp menfaat-i şahsiyeye nazarımızı hasrettirmiş.

Hem o yeistir ki kuvve-i maneviyemizi kırmış. Az bir kuvvetle, imandan gelen kuvve-i maneviye ile, şarktan garba kadar istilâ ettiği hâlde, o kuvve-i maneviye-i harika me’yusiyetle kırıldığı için, zalim ecnebîler dört yüz seneden beri üç yüz milyon Müslümanı kendilerine esir etmiş. Hatta bu yeisle, başkasının lâkaytlığını ve füturunu kendi tembelliğine özür zannedip “Neme lâzım” der, “Herkes benim gibi berbattır”diye şehamet-i imaniyeyi terk edip hizmet-i İslâmiyeyi yapmıyor.

Madem bu derece bu hastalık bize bu zulmü etmiş, bizi öldürüyor; biz de o katilimizden kısasımızı alıp öldüreceğiz. “Lâ taknatû min rahmetillah.” [“Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin.” (Zümer Sûresi: 53.)] kılıcıyla o yeisin başını parçalayacağız; “Tamamı elde edilemeyen şeyin, tamamı terk edilmez.” [Keşfü’l-hafâ, 2:196, hadis no: 2258.] hadisinin hakikatiyle belini kıracağız inşaallah.

Yeis, ümmetlerin, milletlerin seretan denilen en dehşetli bir hastalığıdır. Ve kemalâta mâni

ve “Ben kulumun güzel zannı yanındayım.” [Buharî, Tevhid: 15;

Tirmizî, Tevbe: 1.] hakikatine muhaliftir. Korkak, aşağı ve âcizlerin şe’nidir, bahaneleridir, şehamet-i İslâmiyenin şe’ni değildir. Hususan Arap gibi nev-i beşerde medar-ı iftihar yüksek seciyelerle mümtaz bir kavmin şe’ni olamaz. Âlem-i İslâm milletleri Arabın metanetinden ders almışlar. İnşaallah yine Araplar yeisi bırakıp, İslâmiyet’in kahraman ordusu olan Türklerle hakikî bir tesanüd ve ittifak ile el ele verip, Kur’ân’ın bayrağını dünyanın her tarafında ilân edeceklerdir. Eski Said Dönemi Eserleri, Hutbe-i Şamiye, s. 249

LÛGATÇE:

ecnebî: Yabancı. fütur: Bezginlik, gevşeklik. garp: Batı. hasretmek: Yalnız bir şeye ayırmak, ona tahsis etmek.

hususan: Özellikle. kemalât: Mükemmellikler, olgunluklar, faziletler, iyilikler.

kısas: Bir suçluyu, başkasına yaptığı kötülüğü aynı biçimde uygulayarak cezalandırma.

kuvve-i gelen maneviye: dayanma Manevî gücü. kuvvet, maneviyattan kuvve-i manevî kuvvet. maneviye-i harika: Harika

me’yusiyet: Ümitsizlik.

medar-ı iihar: İihar sebebi, övünme sebebi. menfaat-i şahsiye: Şahsî çıkar, kişisel fayda. menfaat-i umumiye: Umumun faydası, kamu yararı.

metanet: Kararlılık, dayanaklılık. müddet-i hayat: Ömür müddeti, yaşama süresi. mümtaz: Meziyetleriyle başkalarından ayrılan, seçkin. müstemleke: Koloni, sömürge. nev-i beşer: İnsanoğlu, insan soyu; insanlar.

seciye: Huy karakter, güzel ahlâk. seretan: Kanser.

Şark: Doğu.

şe’n: İş, tavır, hâl. şehamet-i imaniye: İmandan gelen yiğitlik, kahramanlık. şehamet-i İslâmiye: İslâm’dan gelen yiğitlik, kahramanlık.

tesanüd: Dayanışma, birbirine dayanma. tevellüd etmek: Doğmak, meydana gelmek. yeis: Ümitsizlik.

Yeis [ümitsizlik], ümmetlerin, milletlerin seretan denilen en dehşetli bir hastalığıdır. Ve kemalâta mânidir; korkak, aşağı ve âcizlerin şe’nidir, bahaneleridir, şehamet-i İslâmiyenin şe’ni değildir.