Bir fotoğrafın ardındaki dâvâ ufku

Atahir Zübeyir Ceylan

sır garipler asrı... Ruhunda binbir çileyi yüklenmiş asil çehrelerin hüznüyle hâllenmiş bir zaman... Ve kalplerde uçuşan milyon tereddütler... Avazı çıktıkça yükselmekte olan bir propaganda sisi… İdraklerde birikmiş toz bulutları kıvamında içtimaî buhran... Kısacası imanî dinginliğin ruhlardaki bahriyelerde alabora olduğu bir tufanın hengâmesiyle karşı karşıyayız. Peki, bu atmosferin hırçın hırıltılarından bitkin düşen letâilerinizle, tefekkür limanlarında bekleşmekte olan ummanvâri idraklerin o ıssız nefeslerini hiç dinlediniz mi? Asumanların fevkinde bir boyutta yol alan şu garip insanların çehrelerini şöyle bir temaşa ettiniz mi meselâ? Âcizane gözlemimi ifade edecek olursam şayet, bir harita kıvamında olan yüz ifadeleri, hayatlarının ne çizgide devam ettiğini gösteren bir kılavuzdur aslında. Bir sevdanın ıztırabını yüklenmiş bünyenin, istemsiz şekilde açığa vuran o dolgun yüz çizgileri, simalarımıza kene gibi yapışmış hırs ve sefahet temayüllerini delip geçmektedir. Yamaçlardaki karların soğukluğuna bürünmüş letailerin iniltisine kulak vermektedir her halleri. Basiretlerden sökülmüş idrak tespihlerini yeniden dizmenin peşine düşmüşlerdir. Üzülmeleri, sevinmeleri, ağlamaları kısacası ruhî telâkkilerin anbean şekillenmesi, duygu kıtlığı çeken sinelere birer kut ve gıdadır. İbadet zembereğinde erittikleri ömürlerini, fakr makamının bir şubesi olan ferd-i ferit portresinde sürdürürler. Beşeriyet çizgisinde yer ve içerler... Bununla beraber sabır tuzunu, vicdan külçesinde katık yaparlar. İçtimâî enaniyet oklarının açtığı yaraları, nasihat ve hâl diliyle sarıp sarmalarlar. Yolları asla düz değildir. Sebebi ise ser-levha bu insanlar, düz yollardan ziyade inişli-çıkışlı yokuşlarda rehberlik etmekle mükellefiyetleri zuhur etmiştir.

Hangi âkil ki düz yolda yolunu şaşırmıştır? Önemli olan sarp dağları düz yollara çevirmek değil midir? Ateşle kavrulan toprakları yeşertmek herkesin harcı mıdır ki bu kadar âsân ola? Bu satırları ilmik ilmik dokurken, asrın garibini anlattım aslında sizlere. Ondan geriye kalan derd ibrişimlerini gâribâne kalb odacıklarınıza katre katre damıtmak istedim. Şu satırların temel birikintisi sadelik kıvamında siyah-beyaz bir fotoğraf... Üstadın Afyon Hapishanesi’ndeyken çekilen, bir an’a sığdırılan, nice ufukların haritası kıvamındaki o fotoğraf. Bütün ömrünün hangi ufukları gözlemekte, tahkikî imanın hangi hoş ender ıztırabında inlemekte olduğunu bâtın gözü keskin olana anlatmakta. Kısacası bir iman adamının yüklendiği yükün ağırlığını, bir nebze dâhi basiretlere tattırmakta. Allah’ın bizleri, o imânî enginliğin sûrurunda, her daim diriltmesi ümidiyle. Selâmetle...