“Tefrika projeleri”ne karşı stratejik işbirliği
Menbiç’e ve hele Fırat’ın doğusuna askerî operasyon, yedi buçuk yıldır yarım milyondan fazla insanın katledildiği, nüfusunun üçte birinin-on iki milyon- yurdunu terk edip sığınmacı durumuna düşürüldüğü Suriye’de iç savaşı yeniden ateşler, yeni göç dalgalarını tetikler.
“Astana - Soçi süreçleri” ile zar zor sağlanan “ateşkes” bozulur, ülke küresel güçlerin taşeronu terör örgütlerinin hortlatılıp alevlendirecekleri kargaşa ve kaosta etnik ve mezhebî iftiraklar üzerinden hızla bölünüp parçalanır.
Böylece, Bediüzzaman’ın Birinci Dünya Savaşı’nda “âlem-i İslâma ve merkez-i hilâfete bir suikast” olarak takbih ettiği “gaddarâne Sevr Muâhedesi”nin gereği -16 Mart 2016’da- İsrail’i kurdurma hesâbına Ortadoğu’daki Müslüman ülkeleri cetvellerle taksim eden İngiliz-fransız mâmulü menhus “Sykes-picot anlaşması”nın günceli sahnelenir.
Fas’tan Afganistan’a 22 İslâm ülkesini bölüp parçalama maksatlı “genişletilmiş büyük Ortadoğu projesi (BOP)” versiyonuyla Amerikan merkezli Rand Corporation’a çalışan ABD Dışişleri Konseyi kıdemli üyesi Philip Gordon’un başında bulunduğu “Gordon plânı”yla, Irak ve Libya gibi Suriye’nin de bölünmesi tuzağına düşülür.
ECNEBİ MÜDAHALESİNE ZEMİN HAZIRLAR
Amerikan yönetimlerinin değişmez “kaos danışmanı”, Dışişleri eski Bakanı Kissinger’in “hedef ülkeler”in başına terör, sefalet, kitlesel ölümler, iç savaşlar, darbeler, kargaşa ve kaos getiren, yoluna çıkanların katledildiği menhus “kaos stratejisi”yle “tefrika plânı”nın tatbikine ortam oluşturulur.
Ve İsrail Savunma eski Bakanı Moşe Yaalon’un, Washington Woodrow Wilson Merkezi’nde, “Suriye’nin bütünlüğü federalizmle, yani ‘Alevistan’, ‘Kürdistan’, ‘Dürzistan’la bölünmeli” ifşaatıyla, ülkeyi bölüp parçalama emelindeki emperyal mihrakların oyununa gelinir. (AA, 16.3.16)
Bu açıdan, Erdoğan’la Putin arasında imzalanan “İdlib mutabakatı” ile Suriye ordusuyla radikal silâhlı gruplar arasında “silâhlardan arındırılmış bölge” tesisiyle “Türkiye’nin kontrolüne verildiği” belirtilen bölgeden El Kaide’den kalma örgütlerin tasfiyesinin temini için Ankara’nın Şam’la işbirliği ve güçlü diyalogu gerekiyor.
Zira “Astana anlaşması”nda teminat altına alınan ateşkesin devamıyla ülkenin toprak bütünlüğünün sağlanması, Türkiye’nin “işgalci” durumuna düşüp “cephe ülkesi” haline gelmemesi, Suriye ordusu ile bölgedeki Türk askeri birliklerin karşıya karşıya getirilmemesi buna bağlı.
İRAN’LA İLİŞKİLER ARTTIRILMALI
Öte yandan, Ankara’nın, Türkiye’nin içinde bulunduğu ekonomik kriz türbülansında, AB ülkelerinin, “nükleer anlaşma”yı sürdürme kapsamında İran’a 50 milyon euroluk “ekonomik ve sosyal kalkınma desteği paketi”nin 18 milyonluk dilimini realize ettiği süreçte, Türkiye’nin, İran’ı izole baskısına karşı, -bu ülkeden ham petrol alımlarını kısıp azaltması bir yana-, hâlen tükettiği petrolün yüzde 45’ini ve doğalgazın yüzde 17’sini çok uygun fiyatlarla aldığı Müslüman komşusu ile işbirliğini arttırarak sürdürmesi büyük önem kazanıyor.
Ankara’nın dış politikadaki büyük hatalarıyla Türkiye’nin güneyinin küresel güçlerce paylaşıldığına dikkat çeken Emekli Korg. Erdoğan Karakuş’un tesbitiyle, “İran ile ilişkileri güçlendirseydiniz ABD buralara gelmezdi.” (Yeniçağ, 15.10.18)
Hulâsa, emperyal güçlerin İsrail’in karşısında bölgede güçlü bir Müslüman ülke bırakmama hesâbına dayattıkları “tefrika projeleri”ne karşı, Türkiye’nin komşu ülkelerle bölge barışı ve istikrarını esas alan stratejik geniş işbirliği kaçınılmaz bir zaruret.