Ağaçlarla konuşmak

Ağaçlarla konuşmayı seviyorum. Çok rahatlıyorum onlarla göz göze gelirken, onlara dokunur sarılırken. Rüzgârların yapraklarla oynaştığını görmek; az şey mi! Siz, şu benim ağaçlarıma dokunmayın! Gelişmişlik, yenilik; ne köprü, ne yol, ne de gökleri kapatan binalar... Gelişmişlik; ağaçlarla konuşurken san’atkârla hemhâl olmak... Medeniyetin bu yeni adı taşlaşmak, betonlaşmaktan insanlığı kurtaracak yok mu?!... *** Bana ağaç söyle; Gölgesinde; Gölgelerin (gölgelenmek) istediği! *** Sanki yol kalmadı; Gelip dayandılar ağaçlara. Ne yapsın zavallılar; Emir büyük yerden... Gece gündüz ağladılar; Boşuna beklediler: “Ormanımdan dal kesenin, kolunu keserim!”diyen Fatih’i. Sonra kesildiler; bitti gözyaşları, bitti çırpınışları. Duymadılar homurtusunu kamyonların. Artık ne kuşlar ne yağmur... Ağaç olmak suç mu anne! *** Şikâyete gideceklermiş diye duydum; İstanbul ağaçları Sultan Fatih’e; Ankara ağaçları Hacı Bayram’a... *** Ağaçlarla geçinemeyenler insanlarla nasıl geçinsin! Ağaç konuşur. Beni kesmeyin, der. Gölgesine, meyvesine dâvet eder. Ağaç bu; serinliktir, nezakettir, nezafettir, nezahattir. Baktıkça bakasın gelir. Tezekküre, tefekküre, teşekküre açık pencerelerinden sonsuzluğa bakmamız için bize göz kırpar durur binlerce yaprağıyla, dalıyla, budağıyla, misafir ettiği kuşlarla... Onlara kıyılır mı! Ağaç sevgisi okul kitaplarından dışarı yansımıyor. Büyükler küçüklere böyle mi örnek olmalıydı. Kıyameti betonlarla karşılayacağız. Hani biz ağaçları çok severdik; değil mi?! Ulu çınarlardan kaç tane kaldı İstanbul’da! Acaba bütün ağaçları bitirsek rahata erer miyiz?! Kesilen her ağaçla hangi hallere düştüğümü anlatacak kelime bulamıyorum. Ağaç başka bi’şey; herkes anlamaz bu san’attan. İncelik ister. Kültür ister. Tarih şuuru ister. Fatih Sultan’ı tanıyanlar, öyle kolay kolay ağaç kesemez. Ey Fatih! Gözün gibi koruduğun koruların, ormanların, çınarların sana hasretini gel de gör. *** Ağaçlar sadece ağaç mı?! Ağzı var, dili var ağaçlar; Çok açık konuşuyorlar: “Gölge etme/n; başka ihsan istemez!” *** Erik Ağacı Bir gün biz de konuşmayı öğreniriz. Sükûnetle tanışırız bir gün. İnsan biliriz karşımızdakini. Gürültüyü kovarız gün gelir; Birbirimizi kovmak yerine. Kavuşurken, ayrılırken... Evet derken, hayır derken... Geceyle gündüz yer değişirken... Nasıl sakin olduğunu görürüz belki. Zerafetli hayatlar kurarız bir gün. Belki, şiire benziyorsun, derler. Gelincikler, papatyalar kıskanır bizi belki. İnsan olduğumuzu hatırlamak ne güzel! Ne güzel düşündüğünü diyebilmek... O günler yakın... Çiçekli erik ağacı öyle söylüyor. Bütün çiçekleriyle gülüyor; Şiirsiz bütün yanlarımıza. *** Bu zavallı ağaçların nedir bizden çektiği?! Ağaçlar gövdesine yakın yerden budanıyor; Kurusun diye... Arjantin ağaç budamayı bilmiyor mu sayın budayıcılar! Yapraklarından kurtulmak için, başka şeyler için yapmayın bunu. Said Nursî, beşerin bulaşık eli... diyor ya... Yol için, inşaat için ağaç kesilir mi! Şu ağaçların yakasından elinizi çekin! Sultan Fatih öte tarafta yakanıza yapışsın da görün! Onun vakfiyesinden ya haberiniz yok ya da İstanbul’u sahipsiz sanıyorsunuz! *** Kestiğin ağaç değil; Söktüğün kendi ciğerlerin. Ellerin kan içinde; Ağaçların bedduâsı derin... Kestiğin ağaç değil; Git gide azalan gölgelerin... Kuşların çığlığı boğacak seni; Alma ahını göğün ve yerin.