Cep telefonu bağımlılığı ve heba olan vakitler

Bağımlılık çeşit çeşittir. Sigara bağımlılığı, alkol bağımlılığı, uyuşturucu bağımlılığına gibi... Son yıllarda bu bağımlılıklara bir de cep telefonu bağımlılığı eklendi. Bu bağımlılık hastalık derecesinde bir illet haline gelmiş durumdadır. Telefonu gereksiz ve uzun süre kullanma, radyasyonun vücudu olumsuz etkilemesi yanında insanın kıymetli varlığı olan zamanını tüketip yok etmektedir.

Yapılan araştırmalarda Türkiye en çok cep telefonunun kullanıldığı ülkelerden biri olarak tesbit edilmiştir. Demokrasi ve refah seviyesi yüksek ülkelerde bizdeki kadar cep telefonu kullanılmadığı ortaya çıkmıştır. O ülkelerde insanlar kitap okuyarak, faydalı işler yaparak zamanlarını değerlendirirlerken, ne yazık ki ülkemizde insanlar cep telefonu, tv. İnternet gibi vasıtaları çoğunlukla gereksiz kullanarak değerli vakitlerini zayi etmektedirler.

Çocuklar, gençler, hatta bir kısım büyükler bu illete yakalanmış durumdadır. Özellikle gençler otobüste, ulaşım vasıtalarında seyahat ederlerken hatta yolda yürürlerken ellerinde cep telefonu, gözleri onun ekranında ya oyun oynamakta, ya sosyal medya hesaplarında gezinmekte ya da birilerine mesaj atmakla meşgul oldukları görülmektedir. Bu yolda saatlerce kıymetli vakitler heba olmaktadır.

Her şeyde olduğu gibi telefon konuşmalarının bir usûlü ve âdâbı vardır. Normalde meramını, mesajını karşı tarafa kısa ve öz bir şekilde aktarmakla yetinmek lâzımdır. Telefonda dakikalarca, hatta saatlerce sohbet ederek hem kendinin, hem de karşıdakinin kıymetli vaktini kıymetsiz sohbetlerde öldürmek akıllıca bir iş değildir.

Bir Hadiste insanlar iki şeyin kıymetini bilemediklerini, bunların sağlık ve boş vakit olduğu anlatılmıştır. ( Buharî, Rikak 1, 60. ; Tirmizî, Züht, 1.) Milyarlar lira verilse dahi, geçen bir dakikayı geri getirmek mümkün değildir. Kıymetli zamanı kitap okuyarak, ilim öğrenerek din ve dünya hayatımıza fayda sağlayacak işler yaparak yerinde harcamak gerekmektedir.

Bazıları kapalı veya açık mekânlarda, özellikle toplu taşıma araçlarında yüksek sesle, uzun görüşme yaparak diğerlerini rahatsız etmektedirler. Geçenlerde bir belediye otobüsünde seyahatimizde, yanımızda duran birinin uzun ve sesli telefon görüşmesi sebebiyle okuduğumuz kitaptan bir şey anlamıyorduk. Bu durumu ona nazikçe söyledik. “Rahatsız oluyorsan aşağıya inebilirsin” dedi. “Toplu yerlerde kimse kimseyi rahatsız etmesi doğru değildir. Ben sizi değil, siz beni rahatsız ediyorsunuz” dedim. Sustu.

Elhasıl: Toplumumuzun tv, internet ve telefon gibi haberleşme ve iletişim araçlarını, zamanı israf etmeden kullanma şekil, usûl ve adabı öğretecek ciddî bir eğitime ihtiyacı vardır. İdareciler bu hususta uzmanlara vazife vererek vatandaşların bu eğitimi almalarına yardımcı olacak adımları en kısa zamanda atmaları beklenmektedir.