Kemalistler şımardı

Darbe sonrası dönemlerde iyiden iyiye şımaran ve afra-tafrasından geçilmez hale gelen ekran-mikrofon Kemalistleri, son zamanlarda yine benzer haller sergilemeye başladılar.

Gündeme gelen hemen her konuda ahkâm üstüne ahkâm kesiyorlar; üstelik yumruklarını sıkarak, yahut sağa-sola parmak sallayarak “devr-i sâbık”tan dem vuruyorlar. Ezcümle:

* Ardı hâlâ karanlık Şeyh Said ve Menemen Hadisesini konuşurken, bu tavrı sergiliyorlar.

* İnsanlık dışı sahnelerin yaşandığı Dersim Hadisesini aynı edâ ile konuşuyorlar.

* Ezan, Andımız gibi konuları aynı militanca ruh ve kafa yapısıyla tartışıyorlar.

* Tek parti devrinin bütün vahşet ve zulümlerini bile, üstelik hadlerini de aşarak fütursuzca savunmaya tevessül ediyorlar.

Örnekler listesini daha da uzatmak mümkün... İşte, bu tip hadiselere karşı tabandan şiddetli bir reaksiyon var. Hatta, zaman zaman “ifrata karşı tefrit” çerçevesinde görülebilecek bir takım hatalı-zararlı tepkiler de zuhûr ediyor.

Öte yandan tavanda, yani yönetim cenahında ise, bu hararetli gelişmeler karşısında çok garip bir sessizlik, çok tuhaf bir tepkisizlik hali gözlemleniyor.

Sebebi nedir acaba?

Birkaç ihtimal söz konusu:

1- Ya önemsenmiyor,

2- Ya hoş karşılanıyor,

3- Ya aralarında stratejik bir iş birliği var, 4- Ya da ortada bir korku-evham gerçeği var. Acaba bunlardan hangisi?

Lütfen, “Hangisi olduğunun ne önemi var?” denilerek mesele küçümsenmesin.

Zira, sözünü ettiğimiz Kemalistlerin “sâbıka kaydı” son derece kabarık ve bir o kadar da düşündürücü, hatta endişe verici boyutta.

Misâl, son 95 yılda toplumun huzurunu kaçıran, hatta kanlı olayların hemen tamamında parmakları var. Bütün darbelerin içinde ve arkasında onları işaretleyen belirtiler, göstergeler var. 27 Mayıs, 12 Eylül.

Misâl, tesettürün ve başörtüsü düşmanlığının başını hep onlar çekti. Laikliğin “din düşmanlığı” şekilde anlaşılmasının ve bu mânada yaygınlaşmasının en büyük hissesi onlara ait.

Misâl, 95 yıl öncesinden başlamak üzere, Avrupa’dan ithal eden gayr-ı millî, gayr-ı dinî, yahut dine aykırı ne varsa hepsine alkış tutup başları üstünde tuttukları halde, nisbeten daha çok medenileşen günümüz Avrupa Birliği’ni hürriyet, adâlet, demokrasi gibi taleplerine karşı peşinen hiddet gösterip küplere biniyor ve habire nâra atıp hamaset pompalıyorlar.

Bu türden misalleri çoğaltmak da mümkün. Netice itibariyle, alabildiğine tutarsızlık içinde görünen ve muhalif oldukları her fikri boğmak için her türlü muameleyi mübah gören böylesine bir despotik ve oligarşik zihniyetin ne mal olduğu ve devr-i sâbıkta ülke ve millet hesabına neye mal olduğu, her halde yeterinde anlaşılmış oluyor.

** *

İster Kemalist, isterse ant-i Kemalist veya bir başka akımdan olsun, bu vatanda herkese söz hürriyeti ve hayat hakkı var.

Evet, başkasına baskı-zulüm yapmamak, temel insan hak ve hürriyetlerine ilişmemek kaydıyla, her inançtan, her fikirden, her kesimden insanların bir arada yaşamasına tahammül etmek gerek.

Esasında, demokrasi ve cumhuriyet bunu gerektirir. Hukuk, adâlet, eşitlik bunu iktiza eder. Günümüz medenî dünyasındaki gelişme ve kazanılan seviye, bunun böyle olmasını şart, hatta zarurî kılıyor.

Buna herkesin ayak uydurması ve uyum göstermesinin gerekliliği, bizim hem savunduğumuz, hem de korumaya ve güçlendirmeye çalıştığımız bir dünya görüşüdür.