Cumhuriyet ne? Demokrasi nerede? Ve diğerleri
Son üç yazıda özetle şunları yazdık: 1- Saltanat rejimi demokrasisiz gerçek saltanat ve veya demokrasili sembolik saltanat şeklinde olabilir. Mesela Osmanlı Mutlakiyeti ve Osmanlı Meşrutiyeti.
Ama saltanat, zıddı olan cumhuriyetle bir arada olamaz. Zira saltanatta yetkileri sembolik de olsa devlet katlarında imtiyazlı aileler vardır. Cumhuriyette ise resmî imtiyaza sahip kişiler ya da sülaleler yoktur.
2- Demokrasi de saltanatlı yani cumhuriyetsiz olabileceği gibi saltanatsız yani cumhuriyetli de olabilir. Mesela 1908 Osmanlı Meşrutiyeti bir “saltanatlı demokrasi” denemesidir. 1950 sonrası Türkiye demokrasisi ise saltanatsız demokrasi denemesidir.
Elbette iyi demokrasi saltanatlı değil cumhuriyetli olanıdır.
Ve unutmayalım ki ister saltanatlı ve isterse cumhuriyetli olsun, her demokrasi öncelikle hürriyetçidir ve onun zıddı olan istibdatla bir arada olamaz.
3- Cumhuriyet, demokrasisiz“çakma cumhuriyet”olabileceği gibi tam demokrasili“hakiki dindar cumhuriyet” de olabilir.
Mesela 1946 öncesindeki seçimsiz Türkiye Cumhuriyeti“manasız, isim ve resimden ibaret bir cumhuriyet” iken iyi-kötü serbest seçimlere dayalı 1950 sonrası Türkiye Cumhuriyeti hakiki cumhuriyete bir adım daha yaklaşmıştır.
***
Biz bunları yazınca bazı okuyucularımız haklı olarak şimdiki dönemin neye uyduğunu da bilmek istediler. Haklılar. Cevaplarımız şöyle:
Öncelikle şimdiki dönem rejim meseleleri bakımından en ideal dönemdir. Bundan daha iyi bir dönemimiz olmadı ve olamaz. İtiraza da hayal kurmaya da gerek yok. 1- Cumhuriyetin zirvesindeyiz. Yalnız,“handan”dan (Gülen, Gülücü, Neşeli demektir) geçen uzun bir yolla çıktığımız bu zirvenin öte yüzünde hanedanlık var. O yüzden hep dikkatli olmalı ve hep zirvede kalmalıyız.
Bunun için ise ne lazımsa yapmalıyız. Yapılanlar ve yapılacaklar meşrudur. Zira amaç meşrudur.
2- İngiltere halt (hılt) etmiş. Ülkemiz demokrasinin beşiği oldu.
Demokrasiyi yeniden beşiğe yatırdık. Beliyoruz. Besliyoruz. Nenniliyoruz. Gürbüzleşirse kolunu bacağını, olmadı kafasını kesip pişirip yiyeceğiz. (Önemli olan dış düşmana ve onun içerdeki uzantılarına karşı güç kazanmamız).
Bu arada gömleğimiz kirlenebilir. Ama olsun, çıkarıp kuru temizlemeye verip sonra yeniden giyeriz. Artık bu işlerde çok tecrübeliyiz.
3- İstibdada son verdik. Hürriyet artık bizim. İnanmayan okusun. Muhalif yazarları bile yok artık.
Bu arada kabiliyet ve istidada da biraz son verdik ama olsun. Aydınlık hanedanımız devletin derinlerine nüfuz konusunda istidatlıdır. Ne de olsa kanında var.
4- Saltanat mı? O artık yok.
Sultanı kovalı çok oldu. Şimdi padişahlık moda!
Bir de tuğra moda. Ama bu tuğra “bozuk” paranın arka yüzündeki tura değil. Rejimimizi temsil eden filmlerin ardındaki altın sikkedeki turra. Bir de rejimimizi teyit eden şahısların ihale teklif mektubu kâğıdının alnındaki tuğra.
5- Muhalefetin meşru olduğu bir rejimdeyiz. Cezaevleri muhalif kaynıyor. Övücü kitap yasağı yok. İktidar destekçisi sivil toplum serbest. Daha ne istiyoruz!
6- Anayasalı bir rejimimiz var. Başkanımız neyi isterse onu yazabilen bir Anayasamız var. Anayasamızı tam tatbik eden bir hükümetimiz ve Anayasa Mahkememiz var. İstediğini yazabilen bir basına ne gerek var ki!
7- Yargı bağımsız. Anayasadan bile bağımsız. Anayasayı takmayan savcılarımız ve hâkimlerimiz var.
İdeale ulaştık… Daha ne istiyorsunuz! Not: Bu yazıyı gözden geçirirken ipnotize olduk, okuduklarımıza az daha biz bile inanıyorduk, iyi mi!