AKRABALIK NE KADAR ÖNEMLİ?

Genel uygulama, bayramlarda ev ziyaretlerinde, misafirliklerde, yakın aile çevresinde gidip gelmelerde şu cümlelerle yapılanlardır: “Evlâdım en çok anneni mi, babanı mı seviyorsun? Zoraki de olsa veya hediye getirmişse “Öp bakalım dedenin elini, hoş geldin de… Anneannene sarıl, bak sana ne getirmiş… Hadi söyle bakalım bu gün okulda ne öğrendiniz… Ağabeyine veya ablana anlat… Bak kimler gelmiş! Hemen onlara sarıl, ellerini öp, onları kucakla vb.”

Zoraki diye bir kelime bilir misiniz? Bu kelimeyi en çok gelinlerimiz, damatlarımız, çocuklarımız ve yakın akraba ve çevrenin çocukları manasıyla gösterir ve izah ederler.

İçten, samimî ve sevgi ile değil; zoraki, yapmacık ve hiçte masum olmayan bir şekilde bu zamanın çocukları; yakın akrabalarına, büyük anne ve babalarına; kendisini yetiştirmek için parelendikleri, ciğerpare çocuklarına davranıyorlar ve muhatap oluyorlar.

Akrabalık ilişkileri ve eğitimi/terbiyesi çocuğun kendisi kadar önemlidir. Bu yakın akraba ilişkileri sevgi yumağının açılımları gibi, içten ve hissî bir şekilde en küçük anlardan itibaren çocuklarımıza örnek davranış uygulamalarıyla öğretilmelidir.

Akraba ziyaretlerinde çocuklar beraber götürülüp oradaki yakın hitapların, karşılamaların, ağırlamaların, ikramların ve yardımcı olma isteklerinin fiilî olarak çocuğa gösterilmesi ve sergilenmesi gerekmektedir. Bir anne babanın yakın akrabaların yanında terbiyesini takındığını karşılıklı muhatap oluşlarda çocukların dikkatini çekecek şekilde izharı, gösterilmesi lâzımdır.

Yakın akrabanın elini öpmek, sevgi ve muhabbetle onları kucaklamak, hal ve hatırlarını incitmeden sormak: “Ver elini öpeyim, bakalım bugün nasılsınız? Sizleri özledim, bir isteğiniz, arzunuz var mıydı gibi…” cümlelerle gönlünü almak ve bunu devamlı çocukların gözleri önünde sergilemek akrabalığa gerçekten önem vermek demektir.

Hem çocuklar hem de yakın akrabaları bilmelidirler ki birileri iyi haller ve zamanlarda, hastalanmalarda, bir belâ ve musîbete maruz kalmalarda değil her zaman yanlarındadır, yardımcı ve gözetimcidirler.

Hatta çocuklarla aynı akran olan akrabalarıyla büyükler gibi muhatap olmakla yerinde ve terbiye kaideleri içerisinde başarılı bir uygulama olacaktır. Eğer çocuğun kıymetinin bilinmesini istiyorsak, çocuklarımıza akrabalık ve önemini bizatihi ve birlikte zaman içerisinde fiilî olarak ve tatbikatlarıyla gösterebilmeli, yapabilmeyiz ki; öğrettiğimiz akrabalık kavramı ortada ve havada ve sadece bilgi olarak kalmasın.

Akrabalık; paylaşmak, değer vermek, el üstünde tutmak, sevmek ve sevilmek, iyi ve kötü günlerde beraber olmak gibi çocuğun temel ahlâkî ihtiyaçlarının karşılanmasını ve terbiye dairesinde öğretilmesini sağlayacaktır.