Lâhİka mektuplarında malatya hadİsesİ

Oligarşik tek parti sultasına son vererek 1950 yılı ortalarında iktidara gelen Demokrat Parti, daha ilk hükûmet devresinde tertipli iki büyük belâ ile karşı karşıya getirildi.

Birincisi: 1951’de heykel kırmakla kendilerinden söz ettiren kumpaslı Ticaniler Hadisesi.

İkincisi: 22 Kasım 1952’de vuku bulan mürettep Malatya-yalman Hadisesi.

İşte, bugün şu ikinci kumpaslı hadisenin yıldönümüdür ki, özeti şudur: O tarihte Malatya'da 1931 doğumlu Hüseyin Üzmez isimli lise talebesi, VATAN gazetesi başyazarı Ahmet Emin Yalman'ı üstelik Başbakan Menderes'in de misafireten kaldığı otelin önünde silâhla vurarak yaraladı. Bir şarjör dolusu merminin hedefi olan Yalman, 8-10 günlük tedavinin ardından bizzat hapishaneye gidip Üzmez’le başbaşa görüşüyor ve onunla yaptığı röportajı gazetesinde yayınlıyor.

Bu mürettep hadise, hiç şüphesiz hem Demokratları yıpratmak, hem de Nur Risâleleri ile birlikte Nur Talebelerini zan ve töhmet altında bırakmak maksadını taşıyordu.

Dindarları kullanan senaryo kurucuları ile azmettiricilerin hedef-i maksadı, şu tarz propagandalarla anlaşılır hale geldi: Ey millet ve Batı ülkeleri! İşte görüyorsunuz, iktidara gelen Demokratların sayesinde irtica hortladı. Onların toleransıyla, Nur Risâleleri serbestçe okunmaya başladı. Bu kitapları okuyanlar da, işte böyle tetikçi-terörist olup çıkıyorlar.

Tertipli propagandaların farkına varan Üstad Bediüzzaman, İstanbul’daki meşhûr Gençlik Rehberi Mahkemesi’nden sonra Emirdağ’a döner ve Nur Talebelerine mal edilmek istenen bu mürettep Malatya Hadisesi’ne dair lâhika mektupları neşreder.

İşte o lâhika mektuplarında bahsi geçen hadise ile ilgili ifadelerden bir demet:

1) Emirdağ Lâhikası’ndan: Medar-ı ibret ve hayret ve şükrandır ki: ...Adliyeler, beşi kat’î beraat ve umum kitapları suç yok diye iadeye karar vermeleri ve geçen Malatya hadisesi münasebetiyle yine gizli düşmanlarımız hükûmetin ve adliyenin nazar–ı dikkatini bizlere çevirmeye çalıştıkları halde, yirmi üç mahkeme demişler ki: "Suç bulamıyoruz."

2) Emirdağ Lâhikası’ndan: Otuz sene zarfında beş mahkeme aynı kitaplara beraat vermiş. Hem Malatya meselesi münasebetiyle yirmi mahkeme de alâkadar oldu. O yirmi mahkeme "Bir suç bulamıyoruz" demişler.

3) Emirdağ Lâhikası’nda, Hulûsi Beyin mektubundan: Aziz ve mübarek müşfik Üstadım . ... Malatya seyahatimde oradaki ...Büyük Doğucuların bu fakiri kendi zümrelerine katmak hususundaki teklilerine, "Büyük Doğuculuk siyasî bir teşekkül müdür?" diye sordum. "Evet" dedikleri için ....

4) Emirdağ Lâhikası’ndan: Kat’î haberlere göre Afyon Mahkemesi "Nurun altı yüz bin fedakâr talebesi var" demesine binaen, Malatya hadisesi bahanesiyle, hiç olmazsa Nur Talebelerinden altı yüz faal ve muktedir olanlarını mahkemeye vermek plânı varken ....

5) Tarihçe-i Hayat’tan: Üstad Bediüzzaman, İstanbul’daki muhâkemesinin berâetle neticelenmesini müteâkip Emirdağ’a geldi... Bu sıralarda Malatya Hâdisesi vukua geliyor, dindarlar aleyhinde bir sürü yalan, iftirâ, tezvir propagandası başlıyor.

6) Tarihçe-i Hayat’tan: Afyon Mahkemesi tarafından kitaplar serbest bırakılmadan, Malatya Hâdisesi münâsebetiyle bâzı vilâyet ve kasabalarda taharrîler yapıldı, mahkemeler açıldı. Ezcümle, Mersin’de, Rize’de, Diyarbakır’da Nurlar ve Nurcular aleyhine dâvâ açıldı. Neticede, mahkemeler berâet verdi.