Ferd-i Mümtaz

Bir velâdet gecesini daha idrak ettik, ama acaba müdrikâne mi, mukallidane mi? Her halde bu husus kişiden kişiye çok farklılık arz eder, onun için Allâm-ül guyuba havâle ediyoruz, ancak bu vesileyle Üstadın dikkat çektiği çok önemli bir meseleyi izaha çalışalım.

Bediüzzaman Hazretleri 24. Mektubun ikinci zeylinin beşinci nüktesinin hatimesinde şöyle demektedir:

“Madem şu kâinatın Hâlık’ı, her nevde bir ferd-i mümtaz ve mükemmel ve câmi halk edip, o nev’in medari fahri ve kemâli yapar; elbette, esmasındaki ism-i Azam tecellisiyle, bütün kâinâta nisbeten mümtaz ve mükemmel bir ferdi halk edecek. Esmasında bir İsm-i Azam olduğu gibi, masnuatında da, bir ferd-i ekmel bulunacak ve kâinâta münteşir kemâlâtı o fertte cem edip, kendine medâr-ı nazar edecek.” demektedir.

Bu paragrafı okuduktan sonra artık velâdeti M. 571, R. Evvelin 12. gecesinden ibâret anlamıyorum. Meşhur bir kutsî hadisteki “Levlake levlak lemâhalaktül elak”i ve bir de Efendimiz’in (asm)” Evvelü ma hakallahü binurihi”(allah (cc) en evvel benim nurumu yarattı) anlamındaki hadis-i şerifine delil olarak, “Bigbank” denen büyük patlamayı ve kâinattaki kozmik genişlemeyi de, anlıyorum.

Olayı buna göre düşünecek olursak, bu doğum bütün doğumların sebebi olan ve hiçbir doğumla kıyaslanması mümkün olmayan mümtaz ve eşsiz bir doğumdur ki, dinli dinsinsiz canlı cansız herkes ona medyundur.

Bunun için Üstad her nevin mümtazını zikrederek, Efendimiz’e(asm) dikkat çekiyor ve O’nun sadece insan nevine münhasıran değil, bütün kâinatın yaratılış sebebi, Fahr-i kâinat olduğunu ilân ediyor.

Ayrıca Üstad Mesnevî-i Nuriye kitabının Habbe kısmında, “Şu gördüğün büyük âleme büyük bir kitap nazarıyla bakılırsa, Nur’u Muhammedi (asm) o kitabın kâtibinin kaleminin mürekkebidir. Eğer o âlem-i kebir bir şecere tehayyül edilirse, Nur-u Muhammedi hem çekirdeği, hem semeresi olur. Eğer dünya mücessem bir zihayat farzedilirse, O nur, onun ruhu olur. Eğer büyük bir insan tasavvur edilirse, O nur, onun aklı olur. Eğer pek güzel şaşaalı bir Cennet bahçesi tehayyül edilirse, Nur-u Muhammedi (asm) onun andalibi (bülbülü) olur”.

Şimdi bu tesbitlerden ne anlayacağız?

Aslında velâdet meselesinin başına bakarsak, kâinatın da doğuşu olur. Çünkü; Efendimiz (asm) madem, “Allahü azimüşşan, en önce benim nurumu yarattı” buyuruyor, Cenâb-ı Hak da “sen olmasaydın elâkı yaratmazdım” buyuruyor. O halde asıl doğum; Nur-u Muhammedi (asm) ile olmuş olmaz mı? Sebeb-i kâinat aynı zamanda bu demek değil midir?

Zaten bu kâinat bu kadar Efendimizle (asm) alâkadar olmasaydı, doğum gecesi o harikalıklar olabilir miydi? Ve bunların küllî anlamları ne olabilir. Meselâ;

1- Kâbe’deki 360 putun yere devrilmesi.

2- Sava Gölü’nün kuruması. 3- Suyu kurumuş olan Semave Deresi’nin sularının taşması.

4- İranın sarayının 14 burcunun yıkılması.

5- Maşrıktan mağribe bir nurun âlemi kuşatması gibi. İşte ondan sonra da; “Doğmazdı kalbe iman, inmezdi arza Kur’ân,

Meçhul olurdu esmâ, Levlâke yâ Muhammed” (asm) demenin hem şuuruna hem de, lezzetine ermiş oluruz.

Tabiînden Hasan-ı Basri Hazretleri’nin “Uhud Dağı kadar altınım olsa, Hz. Muhammed’in (asm) hatırlanması için tasadduk ederdim” demesinin de anlamı budur.

Böyle bir Zat’a (asm) bizim değil altınımız, Hz. Ömer misali canımız dahi feda olsun!

Aynı zamanda böyle bir velâdet bugünkü istikametimizin dahi teminatıdır ve biz ancak bu karanlık asırda O nurla (asm) istikametimizi tayin ediyoruz.

Bu velâdeti lügavi olarak anlamak mümkün olmadığı için, ancak ıstilâhi olarak anlatmaya çalıştım ki, bunun basit bir anma olmadığı anlaşılsın.

DUÂ

Ya Rab! Habib-i Ekrem’in (asm) hürmetine ve İsm-i Azam hakkına, bizlere Efendimiz Hz. Muhammed’i (asm) hakkıyla anlamak ve ona uymakla, sıratı müstakimde istikamet ver ve şefaat-ı uzmasına aile-i efradımız ve cemaatimizle bizleri nail eyle. Amin!.