Çocukluk özent s nde saygı

Eğer çocuklarımıza Cenâb-ı Hak çocukluğa mahsus bir özentiyi merakla birlikte vermeseydi çocuklarımız hemen hemen hiçbir şeyi eksiksiz ve yerli yerinde, tam olarak öğrenemezdi. Öğrenilen her karakter duygusu ve fiiller, düşünce olguları daima bir özenti ve merak konusu olarak çocuk eğitiminde, terbiyesinde buluşmuşlardır.

Dinini çocuk, annesinin-babasının ve öğretmenlerinin dini emirleri yerine getirmedeki gösterdikleri performans kadar öğrenir. Çocuk bedenini temiz tutmak ve vücudunun daima temizlik istediğini; Allah’ın ve Resulünün imanî ve Kur’ânî emir ve tavsiyelerinde yer aldığını, en yakın aile fertleri, arkadaş akranları ve öğretim çevresinden, öğrenmeye başlamalıdır. Bu ise ilk anlarda belirgin bir şekilde fıtrî isteklerden dolayı bir özenti olarak başlar.

Elbiselerini, kendisini, çevresini temiz tutmaya bir çocuk ister özentiyle, isterse merakla veyahutta eğitimle başlasın, başlangıçtaki uygulamaya koyabildiği her özentisine ve öğrendiklerine saygı duymak lâzımdır. Çocuğu böyle zamanlarda küçümsememek ve hor görmemek onun öğrenerek öğrendiği her iyi, güzel ve yapılması lâzım gelen şeyin öğrenilmesine ve yapılmasına mani ve engel olmamaktır.

Sağlık açısından büyüklerin her halini, sıhhat ve hastalık gibi çocukların merakla takip ettikleri bir konu bile davranışlarını etkileyecek bir özentiyledir. Çok sağlıklı ve sportif, fizikî aktiviteler sahibi bir ebeveyne sahip olan çocukla; devamlı hasta veya hastalıklı bir ebeveynin çocukları her zaman tesirini gösterecek yaşlılığa varmadan bir özenti karakterinin halini alacaktır.

Çocuk çocuksa bir kabiliyet ve arzu ile hatta özenti ile sözünde durmayı daima ister. Sözünde durmanın bir etik, ahlâkî kural olduğunu bilmese bile. Eğer imanî bilgi ve algıları kuvvetli ise bunun inanç noktasından yapar. Bunun üzerinde terbiye kaidelerini zorlayarak durmak lâzımdır.

Dürüstlük, doğruluk, yanlış işlerde gözü olmak, tamamen çocuğun özentisiyle kavranmaya başlar ve devam eder.

En önemli özenti eğitimi ise çocuğun güvenilirliği öğrenmesi ve güvenilen bir kişi olarak toplumda yer almasıdır… Güven duygusu annebaba ve öğretmen, akraba ve çevrenin daima çocukları tartarak ve tecrübe ederek öğrettikleri bir duygu olmaktan öte; çocuğun özentisinde de bulunan toplum ve eğitim faktörlerinin yaptıklarıyla elde edilebilecek karakter, davranış ve hareket kabiliyeti olacaktır.

Bizlere düşen çocuklarımızın her müsbet ve iyi, güzel ve faydalı neticeleri olabilecek özentilerine, merak ve isteklerine, arzularına saygılı olmak ve onlara elimizden geldiği kadar yardımcı olabilmektir. Ve de en iyi bir şekilde onları anlayabilmek için saygılı bir şekilde çocuklaşmaya ve çocuk olmaya onlar için özenmektir.