Utandım, utandım!

Bembeyaz sakallı, beli bükülmüş ihtiyarlar, hayatın onca zorlukları içinde Nur derslerine koşuyorlar. Ders deyince heyecanlanıyorlar.

Hastalığı, ihtiyarlığı, sıkıntıları kastederek, ‘Zor olmuyor mu?’ diyorum.

“Ders mi?!” diyerek, onlar benim soruma şaşırıyorlar.

“Derse mazeret olmaz. Ders yolunda dizlere derman geliyor.” diyorlar.

Sorum için utanıyorum.

Bir asra yaklaşan o göz çukurlarının içinden bir Nur parlıyor ki sormayın.

Zikirle nuranîleşmiş dudaklardan dökülen kelimelerdeki ses tonu, nuranî bir varlık sesleniyor gibi bir tatlılık taşıyor.

Oturuşu, duruşu, konuşması, susması hepsi ders büyüklerin.

Onlar konuştukça, durumu kendi içimde sessizce muhasebe ediyor, çok da içime sinmeyen mazeretlerle gitmediğim dersler için utanıyorum.

Ders okunurken çaktırmadan gözlerim onları tarıyor.

O ne muhteşem ders dinleme hali öyle! Kelimelerde geçen ruh halini yaşıyorlar. Birisi onları çimdiklemiş gibi bir uyanıklık halleri var.

Uyanık bir akıl, hüşyar bir kalp, muhakemeli bir vicdan, edepli bir nefis insana ne de güzel yakışıyor.

Gençlik denen şeyin, içerideki heyecanla, şevkle, imanla alâkalı olduğunu anlıyorum. Onları görünce şevksiz geçen zamanlarımdan utanıyorum.

Nurun derslerinin insanı motive eden, idraki açan, feyizlere mazhar eden, nefsi terbiye eden çok yönlü birer kazanım olduğunu şimdi şimdi anlıyorum.

Korku ve ümit arasında, O’nun verdiklerine binlerle şükrediyorum.

Yapamadıklarıma utanmam, utandığım zayıflıklarımı ortadan kaldırsın diye, bir çocuk gibi yine de O’na sığınmayı netice veriyor. Kul olmak başka nedir ki?

Not: Önceki yazımızda geçen sorunun cevabı Zübeyir Gündüzalp'tir.