Çocuk eğitiminde dinî konular ne zaman konuşulur?
Pek bilemediğimiz ve çok da tesir edemediğimiz, çocuğun anne karnındaki iletişim ve etkileşimleri hem dinen, hem de ilmen sabittir.
Ama bu konuda zahire/görünüşe göre hükmeden ve hareket eden annebaba, doktor ve muallimler bilgi ve görgü eksikliğinden dolayı yetersiz kalmaktadırlar.
Burada en büyük vazife anne-baba ve yakın çevreye düşmektedir. Haram yememek ve helâl lokma gayreti içerisinde olmak en çok dikkatli adım atılması lâzım gelen bir argüman oluşturmaktadır.
Yani dinî-dünyevî eğitim ve bilgilendirme temelden lâzımdır ve çocuk binası da sağlam dini bilgilerin duvarlarıyla örülebilmelidir. Ebu Hanife ve Bediüzzaman Said Nursî’nin annelerinin çocuklarına süt emzirirken ve yedikleri lokmalara helâl-haram noktalarından dikkat ve itinalarının neticeleri, onların ulum-u diniye ve fazilet-i uhrevî noktalarından ulaştıkları mertebeler açısından birer örnek olarak verilebilir.
Demek ki, çocuk ne zamanlar hisseder, duyar ve tesiri altında kalabilirse dini konular ve meseleler o zamanlar konuşulur ve anlatılır, yaşanarak gösterilir ve izahları yapılabilir.
Çocuklarımız için dini eğitim ve bilgilendirme aklımıza geldiği zamanlar muhakkak nebatatın tohumlarını / nüvelerini / çekirdeklerini gözönüne getirmeliyiz. Şartları hazırlanan ve bir gayretle toprakla buluşturulan her tohum / çekirdek / nüve patlar, filiz verir ve bilgi olur. Sizin şartların oluşturulmasındaki dikkat, gayret, çalışma ve sabırla takipleriniz bitkinin üzerinde; erken filizlenmesi, kuvvetli gövdeye sahip olması, zamanında budama, aşılama, sulama, gübreleme, dikim zamanı ve yeri, meyve oluşumunu takip ve toplama gibi konulardaki müsbet ve faydalı çalışmalarınızla görülecek ve hissedilecek, anlaşılacaktır… Ve iyi, kaliteli, sağlam ve çok meyve elde edilecektir.
Çocuk eğer dini noktalardan iyi takip edilir ve sabırla dini konular iyi öğretilirse neticede hem dünyevî, hem de uhrevî fevkalâde güzel neticeler, sonuçlar ve meyveler elde edilecektir. Önemli olan çocuğun çocuk olduğunu bilerek ona göre şartları, kuralları, düsturları ve eğitim-öğretimin bütün argümanlarını bilerek çocuğa göre hazırlık yapabilmektir. Aynen bilgilerde olduğu gibi...
Çocuğun dini konulardaki eğitiminin zamanlaması ve şartlarının hazırlanmasında ebeveyne ve öğretmenlere en büyük vazifeler düşmektedir. Çocukların bu konulardaki dahli/iştirakleri ancak kabiliyetlerinin getirdiği ve ancak yüzde onunu tutan arzularıdır. Hatta bu arzuları bile diğer faktörler tarafından yönlendirilebilinir ve değiştirilebilinir de. Demek ki esas vazife/görev anne-baba ve diğer eğitim faktörlerine düşmektedir.
Esasında dini hedefleyen ve dini öğretmeye yönelik çalışmalara görenlere Cenâb-ı Hak’ta hiçbir zaman akıllarına gelmeyen kapıları ve imkânları açar. Yeter ki çocuklarımıza dinî, ahlâkî ve müsbet bir eğitim vermek için bir gayretin ve çalışmanın içerisinde olalım.